Migranten komen in grote getalen naar de Europese Unie en veel burgers maken zich daar zorgen over. Sommige politici bepleiten Europese oplossingen in de vorm van verplichtend Europees beleid. Maar iedereen die denkt dat een Europese oplossing de beste is, moet misschien eens goed luisteren naar de woorden van Dimitris Avramopoulos van deze week.
U weet waarschijnlijk niet wie Avramopoulos is. Hij is Eurocommissaris van migratie. Hij meldde deze week dat nationale politici in de EU moeten werken zoals de Europese Commissie. Zij zouden zich minder aan moeten trekken van de electorale gevolgen van het binnenlaten van meer migranten. U hoort het goed: politici moeten bij het migratenthema niet naar hun achterban luisteren.
Vorig jaar werd de nieuwe Europese Commissie geïnstalleerd. Het Europees Parlement wilde alleen akkoord gaan met een Commissie onder leiding van iemand van de grootste fractie. Het Europees Parlement roept sindsdien dat de huidige voorzitter Jean-Claude Juncker gekozen is, maar het blijft natuurlijk een getrapte verkiezing. Avramopoulos is al helemaal niet gekozen.
Niet zo gek dus dat Avramopoulos zich niet druk maakt over de electorale gevolgen van zijn beleid. Gek is wel dat hij in zijn riante positie andere politici de les denkt te moeten lezen. Want politici in de lidstaten voelen de electorale gevolgen van hun beleid in de regel wel. Iedereen die dat niet gelooft moet maar even aan de PvdA denken sinds het kabinet Rutte-II.
In de EU voelen politici de electorale gevolgen van hun werk zo goed als nooit. Europarlementariërs zijn de enige gekozen Europese politici. Ook zij merken nauwelijks iets van hun electoraat. Komt het voor dat een Europarlementariër op straat wordt aangesproken door een burger die zegt het niet eens te zijn met een specifieke beslissing die die Europarlementariër heeft genomen?
De vraag stellen is hem beantwoorden. Dat ligt ook voor de hand: het werk van Europarlementariërs wordt nauwelijks in de media verslagen en dus is de kans nihil dat ze de electorale gevolgen van hun beslissingen moeten dragen. Dit zijn de volksvertegenwoordigers die net als de Nederlandse Tweede Kamer instemden met het associatieverdrag met Oekraïne.
Hans van Baalen op het Maidanplein in Kiev is wellicht de enige uitzondering op de regel dat Europarlementariërs nooit op hun werk worden aangesproken. Maar de kans blijft groot dat hij dit electoraal niet voelt: de Europese verkiezingen van 2019 worden bepaald door de dan zittende regering. Europarlementariërs hebben het net als de Europese Commissie maar makkelijk.
Het spreekwoord luidt ‘vreemde ogen dwingen’ en dat is precies waar het in de EU aan ontbreekt.
Europarlementariërs worden nauwelijks door burgers gecontroleerd, ministers worden door de Tweede Kamer nauwelijks op Brusselse onderhandelingen aangesproken en de Europese Commissie vindt een applaudisserend Europees Parlement tegenover zich. Journalisten zijn er maar mondjesmaat.
De Tweede Kamerleden van de PvdA weten inmiddels dat ze niet zomaar kunnen instemmen met vanalles en nog wat. Ze voelen dat bij hun herverkiezing. Europarlementariërs die instemden met het associatieverdrag met Oekraïne voelen niks, ongeacht wat de burger ervan denkt. En zo gaat het altijd. Namens wie stemden ze eigenlijk in met dat verdrag? Die vraag wordt nooit gesteld.
Er is veel aan te merken op GeenPeil, maar het kan geen kwaad Europarlementariërs de komende maanden eens door te zagen of het associatieverdrag met Oekraïne wel in het belang van hun achterban was. Tekenen kan nog tot zondagavond.
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel en Den Haag. Voor zijn verslaggeving is ook jouw financiële steun essentieel.
