Het is het klassieke bandjesverhaal: ze groeiden op in dezelfde buurt, speelden allemaal in bandjes en eindigden uiteindelijk in Amsterdam. Vandaag zitten ze op een dak nabij Leidseplein, waar ze vanavond in Paradiso zullen spelen. “Het is minder klassiek dan je denkt, er kwam heel veel bier bij kijken. We zijn tenslotte Iers.”
De band bracht halverwege dit jaar hun derde album uit. Dit keer ook in Nedrland. In Ierland belandde de plaat al vrij snel op de eerste plaats in de charts en behaalde het goud. Nu is het de tijd om Nederland te veroveren tijdens de tour. Gar: “Door het succes in Ierland voelden we ons zeker genoeg om de plaat ook in Europa te releasen. Het is spannend, het is helemaal nieuw. Toch voelt het niet als een nieuw album. Het is heel leuk om te zien hoe het album het gaat doen buiten Ierland. Het is positieve muziek, mensen kunnen zich zowel met de muziek als met de teksten. Het is een progressief album.”
“We willen groot worden. Het album is nu uit in verschillende landen in Europa en eind oktober gaan we naar Australië. We willen zien hoe groot we kunnen worden in een zo kort mogelijke tijd. En groot is Rolling Stones-groot. We willen een band zijn die doet wat de grote bands hebben gedaan. En we denken dat we dat kunnen. We zijn nu acht jaar samen, het kostte even tijd om Ierland te veroveren, maar dat lukte. We zijn net headliner geweest op een groot festival in Ierland, dat is ons nog nooit gelukt. We zijn gek op grote podia.”
“We hebben ook wel eens met de Stones gespeeld. Dat is een van de tofste dingen ooit. Je zegt dat je ooit met de Stones gaat spelen, en ineens sta je voor 80.000 mensen te spelen in Hyde Parc. Het is nu de bedoeling dat 80.000 mensen voor ons naar Hyde Parc komen.” Lachend: “Laten we het niet over een jaar of 70 hebben! Eind twintig. Dat lijkt me beter. Overal ter wereld krijgen we dezelfde positieve reacties. Dat geeft ons het vertrouwen dat we op de goede weg zitten met wat we nu doen. Het is haalbaar.”
Het zijn geen ambities die zomaar uit de lucht komen vallen. Gar: “Mal zit al zijn hele leven in bands, hij zingt sinds hij acht is. Ik denk dat hij altijd heel erg ambitieus geweest. Terwijl mijn eerste band meer een hobby was, ik wilde weten hoe het was om in een band te spelen. Toen we met The Riptide Movement begonnen vonden mensen het tof. Daardoor kregen we vertrouwen in de band. Toen kwam Ger en wilden we nummers gaan opnemen. We moesten bedelen, stelen en lenen om het geld daarvoor bij elkaar te krijgen. Toen dat album uitkwam, waren we zo trots. Er zat magie in. Het tweede album hebben we groter aangepakt. Pas bij het derde album besloten we voor een producer te gaan. Er ging een wereld voor ons open als het gaat om opnemen. We groeiden, en daarom zien we dat onze ambities mogelijk zijn.”
Ger: “Op dit album hebben we samengewerkt met Ted Hutt, die onder andere samenwerkte met The Gaslight Anthem en Flogging Molly. Hij heeft ons echt zoveel laten zien. Het opnemen was een soort marathon, in 21 dagen waarin we soms twee uur per nacht sliepen, hebben we het opgenomen. Toen is hij het gaan mixen, dan kun je er niks meer aan doen. Ted mailde het album, we zijn in de woonkamer gaan zitten en gaan luisteren. Doodeng. We konden haast niet geloven dat we dit hadden gemaakt. Er zit geen limiet aan wat we kunnen bereiken, als we maar een goed team hebben. En toen we uiteindelijk op nummer 1 stonden, heeft onze stad een feest voor ons georganiseerd. Champagne, the whole shebang. Beste releaseparty ooit.”
Het klinkt alsof het makkelijk ging, maar dat valt tegen. “Het schrijven ging niet altijd soepel. Op een gegeven moment stond Mal tegen een vogel te praten in de hoop dat er een tekst uitkwam. Maar dat heb je nodig als band, je moet scherp blijven. We nemen niets voor lief. Voor alles wat er gebeurt, zijn we heel erg dankbaar. We hebben de lange weg genomen en hard gewerkt, maar als we resultaat boeken, dan zijn we daar zo blij mee, zo trots. Het was een zware reis, veel bier, zweet en tranen, maar het lukt. Dat waarderen we. Al het goede dat van muziek komt, eigenlijk al het goede in het leven. Je moet het waarderen.”
Ondanks dat ze Iers zijn, laten ze het biertje nu nog even achterwege. Gar: “Bier brengt het beste en het slechtste in ons naar boven. Meestal verdwijnt Ger, dan kijken we uit het raam en staat hij weer met random mensen te praten.” Ger: “Ik ben een ontdekker! Een soort Columbus. We brengen allemaal een hele eigen persoonlijkheid in de band, maar we zijn allemaal heel easy going. En we houden allemaal van muziek. Door over de hele wereld te spelen, heb je al snel een connectie met mensen. Niet alleen met elkaar, ook met het publiek. Misschien snappen ze niet allemaal wat we zingen, maar ze houden van de muziek.”
“Dat is ook wat ons bindt: alles wat in je hoofd zit verdwijnt op het moment dat het showtime is. Je wordt closer,” zegt Ger. “Not too close!” grapt Gar. Ger vervolgt: “Het is een soort onuitgesproken energie, het bindt ons.”
De band zag al veel van de wereld en er staat ze nog veel te wachten. “Rusland was wel intens. We kwamen in Moskou aan, vanuit daar moesten we nog een dag in de bus. Na vier shows gingen we weer naar huis, het was een briljante ervaring. Zo’n reis alleen al. Twaalf uur in een bus, het is verschrikkelijk. Maar het publiek is fantastisch. En een festival in India of Duitsland is hetzelfde, mensen willen een fijne middag hebben. Een biertje drinken met je vrienden, daar gaat de muziek over. Iers zijn! Iedereen voelt zich even Iers als wij spelen.”
Beeld: The Riptide Movement
