De aanwezigheid van moslims in Europa is geen goede zaak, noch voor de moslims zelf, noch voor de Europeanen. Dit heeft niets te maken met racisme of nationalisme. Het is gewoon een kwestie van gezond verstand. Nu is gezond verstand meestal ver te zoeken, ondanks de fantastische wetenschappelijke ontwikkelingen en de educatie van de massa.
Moesten we ons gezond verstand gebruiken in deze tijd van milieuvervuiling en klimaatverandering, dan zouden we veel minder met de auto rijden, zouden we geen nutteloze vliegreizen maken en zouden onze politici niet voortdurend zitten te kissebissen over onbenulligheden in plaats van politiek te zien als een gezamenlijk project voor behoud van vrede en welzijn.
Er zijn wellicht lezers die nu al in woede ontsteken, want emoties winnen het vaak op gezond verstand. Helaas.
Waarom de stelling verdedigen dat moslims niet thuishoren in Europa? Doe ik het als grap? Om te provoceren? Is dit een gedachte-experiment om de discussie aan te wakkeren? Of is het een bewering van een onafhankelijke geest die ontsnapt is uit het keurslijf van het politiek correcte denken? Een geest die zich heeft bevrijd van de indoctrinatie door de gevestigde media, waarover onze vroegere koningin Beatrix zei dat de leugen regeert.
Ik doe een poging, ondanks het risico van alle irrationele emoties die mijn stelling zal oproepen. Lukt het niet, dan hoop ik dat volgende generaties zullen zeggen dat in 2015 er één iemand was die nog voldoende gezond verstand had om in te zien dat moslims hier niet thuishoren.
Zelfs in wat de bastions van het vrije denken zouden moeten zijn, de universiteiten, slaagt men er niet in zich te ontdoen van algemeen aanvaarde opinies die dogma’s zijn geworden. Veel waarheden die vanuit de faculteiten sociale wetenschappen worden verkondigd over de actuele maatschappelijke ontwikkelingen zijn waardeloos, want bevooroordeeld. Dit is niet van horen zeggen. Ik heb er zelf 21 jaar gewerkt.
Moslims horen niet thuis in Europa. In feite geven de moslims dit zelf aan. Ze houden zich apart. De vrouwen dragen een hoofddoek, om zich van de rest te onderscheiden. Mannen en vrouwen bidden vijf keer per dag en eisen hiervoor aparte ruimtes in bedrijven, scholen, vliegvelden. Ze eisen halal voedsel. Moskeeën steken raar af tegenover onze gotische en barokke kerken. Moslims willen een apart rechtstelsel. Een van de meest heilige principes van een democratische samenleving, de scheiding van kerk en staat, staat haaks op wat de islam voorstaat. Kortom, het gaat om een bevolkingsgroep die vrijwillig, uit eigen beweging en uit principe apartheid wil. Dat is hun goed recht, maar niet in mijn huis. Ik leg hieronder uit waarom.
Apartheid is een risicofactor met onontkoombare consequenties. Apartheid betekent afwezigheid van verbondenheid. Verbondenheid tussen mensen is wat de samenleving bij elkaar houdt. Verbondenheid is een efficiënte protectieve factor voor geestelijke gezondheid en solidariteit. Een bevolkingsgroep die zich afzondert van de rest stimuleert heen en weer vijandig gedrag, vooral bij diegenen die er extreme opvattingen op na houden.
Moslimjongeren scoren hoger op crimineel gedrag en dat vrijwel uitsluitend tegenover niet-moslims. Radicalisme leidt tot terrorisme. Moslims trekken zich terug in eigen wijken, ten koste van de oorspronkelijke bewoners. Die buurten worden no-go areas voor de politie en de sharia-wetgeving maakt er de dienst uit.
Aan Europese kant wordt extreem-rechts steeds talrijker en machtiger. Het FPÖ bijvoorbeeld heeft in een Oostenrijkse deelstaat haar stemmenaantal verdubbeld tot 31,4 procent. Het is wachten op gebeurtenissen die de lont in het kruitvat aansteken. Dat kan zo gebeuren.
Nu wordt Europa geconfronteerd met een extra massa-invasie van moslims. Het spreekt vanzelf dat vluchtelingen moeten worden geholpen. Het spreekt vanzelf dat in hun vitale behoeften voorzien moet worden en dat zij hier veilig zijn. Het is noodzakelijk dat hun kinderen zo snel mogelijk onderwijs krijgen. Dit is echter voor de korte termijn.
Om spanningen te voorkomen, – er zijn al zoveel beangstigende signalen-, moet er in Europa een duidelijk beleidsplan zijn. Om de vrede in Europa te behouden en om vrede in het Midden-Oosten terug te brengen, moet dit beleid gericht zijn op de uiteindelijke terugkeer van alle moslims naar de landen van herkomst.
Het niet thuishoren van moslims in Europa betekent dat ze ergens anders wel thuishoren. Stel dat in Noord-Afrika en het Midden-Oosten er vrede heerst, dat alle kinderen de kans krijgen degelijk onderwijs te volgen, dat een kwalitatief goede gezondheidszorg voor iedereen toegankelijk is, dat er voldoende werkgelegenheid is, dat er sociale voorzieningen zijn voor wie uit de boot dreigt te vallen, dat de politie waakt over de veiligheid van de burgers en dat de regering zich verantwoordelijk gedraagt. Als aan deze voorwaarden zou zijn voldaan, dan hoeft in Europa geen enkele moslim nog te blijven omwille van betere leefomstandigheden.
Dit toekomstbeeld moet mogelijk zijn want in alle rassen en etnische groepen zijn er evenveel intelligente, talentvolle en rechtvaardige mensen. Er zijn geen genetische verschillen tussen die groepen; als er verschillen zijn dan is dit een gevolg van politieke, economische en culturele omstandigheden.
Er is enorm veel geld beschikbaar in de oliestaten om dit toekomstbeeld waar te maken. Als in de islamitische landen een redelijk welvaarts- en welzijnspeil bereikt zal zijn, dan verdwijnen de spanningen tussen de bevolkingsgroepen in Europa als sneeuw voor de zon. Dan zullen de moslims spontaan terugkeren naar waar hun wortels liggen.
Hier ligt ook een taak voor een christelijk-humanistisch Europa om met moslims samen te werken voor de opbouw van de landen van herkomst. De moslims die hier zijn opgeleid, kunnen hierbij een cruciale rol spelen.
Een concreet voorbeeld: in vluchtelingenkampen in Jordanië en Libanon zijn er Syrische kinderen die al vier jaar niet naar school zijn geweest. Zouden goed opgeleide Syriërs nu echt niet willen terugkeren om deze kinderen te helpen? Geef hen de kans en de middelen.
De evolutie naar islamitische staten waar recht en vrede heerst, gaat echter niet vanzelf. Europa moet hier ingrijpen. Een sterk leger met veel grondtroepen is een absolute noodzaak. Europese moslims kunnen een vredeskorps vormen om de landen van herkomst op te bouwen. Er moet een duidelijk beleidsplan zijn, waarbij de politici het moeten aandurven zich te bevrijden uit het keurslijf van het politiek correcte denken.
En last but not least, Europa moet geleid worden door een charismatisch leider die aanvoelt wat het volk wil en een beweging op gang brengt die de Europeanen verenigt rondom gemeenschappelijke normen en waarden (ja, dat zijn christelijke en humanistische waarden).
Alleen een sterk Europa kan solidair zijn met de islamitische wereld.
