In zijn recente stuk voor TPO betoogt Emeritus Hoogleraar Juliaan van Acker dat moslims niet thuishoren in Europa. Dit doet hij in het kader van het doen van ‘een bewering van een onafhankelijke geest die ontsnapt is uit het keurslijf van het politiek correcte denken’. Het is uiteraard het goed recht van de heer Van den Acker om dit te doen, die vrijheid hebben we hier in Europa, maar meningen zouden wel goed onderbouwd moeten worden met feiten, en niet met aannames die deels of gedeeltelijk onwaar zijn. En daar gaat het fout in zijn stuk. Van den Acker legt uit waarom moslims volgens hem niet thuishoren in Europa:
“Moslims horen niet thuis in Europa. In feite geven de moslims dit zelf aan. Ze houden zich apart. De vrouwen dragen een hoofddoek, om zich van de rest te onderscheiden. Mannen en vrouwen bidden vijf keer per dag en eisen hiervoor aparte ruimtes in bedrijven, scholen, vliegvelden. Ze eisen halal voedsel. Moskeeën steken raar af tegenover onze gotische en barokke kerken. Moslims willen een apart rechtstelsel. Een van de meest heilige principes van een democratische samenleving, de scheiding van kerk en staat, staat haaks op wat de islam voorstaat. Kortom, het gaat om een bevolkingsgroep die vrijwillig, uit eigen beweging en uit principe apartheid wil. Dat is hun goed recht, maar niet in mijn huis. Ik leg hieronder uit waarom.”
Moslims geven volgens hem dus al zelf aan dat ze niet in Europa thuishoren. Waarom? Omdat ze zichzelf apart houden. Bij een dergelijke bewering rijst direct de vraag op: waar heeft de heer Van den Acker het doen en laten van moslims bestudeerd? Met daarnaast: wat zijn de criteria voor ‘apart houden’? Van den Acker verwijst naar vijf keer per dag bidden, aparte ruimtes hiervoor eisen, halal voedsel eisen, raar uitziende moskeeën bouwen en een apart rechtsstelsel willen. Kortom, zij willen, aldus Van den Acker, apartheid. Niet meer, niet minder.
Aparheid betekent volgens Van Acker de ‘afwezigheid van verbondenheid. Verbondenheid tussen mensen is wat de samenleving bij elkaar houdt.’ Dat een samenleving waar verbondenheid tussen burgers afwezig is onwenselijk is lijkt me evident. Maar is het echt zo dat dankzij moslims mensen zich minder onderling verbonden voelen in onze samenleving, of is dat een proces dat al sinds de ontzuiling aan de gang is? Is het zo dat moslims zich niet verbonden voelen met Nederland en de Nederlanders, of is het zo dat een groeiend aantal moslims (met name diegene die hier geboren zijn) zich Nederlander voelt en zich verbonden voelt met dit land en haar burgers . Is het zo dat moslims zich bewust overal apart houden van niet-moslims door te bidden in een gebedsruimte, halal voedsel te eten en gebedshuizen te bouwen of is het zo dat je in Nederland prima zowel Nederlander als religieus kunt zijn? Is het zo dat moslims niet naar dezelfde scholen gaan als niet-moslims, geen collega’s zijn van niet-moslims, niet in groeiende aantallen in dezelfde wijken wonen als niet-moslims en zelfs niet in stijgende aantallen trouwen met niet-moslims?
Voorts stelt Van Acker:
“Moslimjongeren scoren hoger op crimineel gedrag en dat vrijwel uitsluitend tegenover niet-moslims. Radicalisme leidt tot terrorisme. Moslims trekken zich terug in eigen wijken, ten koste van de oorspronkelijke bewoners. Die buurten worden no-go areas voor de politie en de sharia-wetgeving maakt er de dienst uit.”
Dat bepaalde nationaliteiten hoog scoren in de criminaliteitscijfers is een feit dat niet ontkend kan worden. Maar de vraag is of dat zo is omdat zij moslim zijn, of vanwege andere factoren. Radicalisering kan inderdaad leiden tot terrorisme, maar uiteindelijk zijn slechts enkele honderden jongeren naar Syrië afgereisd, en keurt de overgrote meerderheid van de Nederlandse moslims terrorisme gewoon hard af. Segregatie is een groeiend probleem in Nederland, maar niet alleen onder moslims, maar ook onder alle niet-islamitische Nederlanders die zich als onderdeel van de ‘white flight’ buiten de oude binnensteden gevestigd hebben. De wijken waar veel moslims wonen zijn zeker geen no-go areas voor de politie (tijdens de Schilderswijk rellen waren er meer agenten dan burgers op straat te vinden) en de sharia is in geen enkele wijk ingevoerd. De enige keer dat dit wel beweerd werd bleek dit een verzonnen verhaal van een journalist te zijn.
Van Acker maakt een hoop aannames over moslims in Nederland en de rest van Europa. En de vraag rijst sterk op waar hij deze op baseert. Op het eerste gezicht lijkt het erop dat dit niet op enige feiten is. Hij onderbouwt zijn aannames dan ook geenszins. Dit is ook vrij lastig, juist omdat een groeiend aantal moslims in Nederland, zeker diegene die hier geboren zijn, onderdeel is geworden van de Nederlandse samenleving, vernederlandst is, zichzelf Nederlander voelt en van dit land houdt.
Op grond daarvan is er in Nederland ook geen sprake van moslims die naar zelfverkozen Apartheid streven. Ja, er zijn moslims die ervoor kiezen zich terug te trekken uit de samenleving, met name in orthodoxe hoek. Dit is een fenomeen dat binnen de orthodoxie van elke religie voorkomt en zolang de aantallen die dit willen beperkt blijven is dit geen groot robleem voor de samenleving. En zeker is het zo dat er in Europa nog volop uitdagingen liggen op het gebied van de integratie van islam en moslims in Europa. Maar dit zijn geen uitdagingen die we als Nederland en Europa niet aankunnen. Deze uitdagingen kunnen we wel degelijk aan, mede omdat een groeiend aantal moslims samen met ons die uitdaging ook aan wil. De islam is bezig onderdeel te worden van Europa, en is tegelijkertijd bezig te vereuropeaniseren.
En dat is een goede zaak. Dat is iets nastrevenswaardigs. En willen we deze ontwikkeling doorzetten dan moeten we moslims niet afwijzen als onze medeburgers, maar juist al diegene die hetzelfde willen als wij allemaal, een vredig, veilig, vrij, welvarend en goed functionerend Europa te zien als Europeanen die hetzelfde willen als wij, en die bereid zijn om daar een bijdrage aan te leveren op grond van het feit dat ook zij burgers zijn van dit land, van dit continent. Het is tijd om die moslims niet langer te af te wijzen als zijnde de Ander, maar te accepteren als de medeburger.
