In een recente advertentie roept het online medium De Correspondent nadrukkelijk gekleurd journalistiek talent op om te solliciteren op twee vrijkomende functies op de redactie van het medium. De Correspondent is volgens de redactie te weinig divers, en daar moet hoognodig verandering in komen. Dat de redactie van De Correspondent weinig divers is ligt voor de hand. Er werken vooral hoogopgeleide, jonge, uit de Randstad afkomstige blanken. Maar de vraag is of dit de juiste manier is om de redactie diverser te krijgen. Sterker nog, de huidige benadering van De Correspondent is uiterst problematisch, om diverse redenen.
Als eerste is er natuurlijk de invulling van het begrip ‘diversiteit’ door De Correspondent. Zoals wel vaker in de huidige tijd wordt dit puur en alleen geïnterpreteerd in termen van kleur en afkomst. Maar ook geografische spreiding, leeftijd, opleidingsniveau, etcetera zouden hiervan onderdeel moeten zijn. Een redactie die dat niet is zou dat wel meer moeten willen zijn.
Maar De Correspondent toont geenszins de intentie om meer lageropgeleiden, provincialen en ouderen te werven. Maar wel de intentie om meer kleur op de redactie te krijgen? Een gevolg van de huidige tijdsgeest? Of van kritiek van onder meer Zihni Özdil en Nadia Ezzeroili op de te blanke redactie?
Ten tweede is deze vorm van het werven van gekleurd talent natuurlijk puur een vorm van vorige eeuws jaren ’90 positief discriminatiebeleid. Een persoon wordt aangenomen vanwege zijn of haar kleur of achtergrond, waarbij kwaliteiten minder van belang zijn. Deze persoon mag dan vervolgens waarschijnlijk ‘allochtone’ onderwerpen gaan onderzoeken, want dat is waar de persoon die door middel van positieve discriminatie ergens binnen komt geacht wordt goed in te zijn. Daar zit je dan op die redactie: aangenomen vanwege je kleur.
Een dergelijke manier van werven is een vorm van minachting ten opzichte van personen van kleur. Alsof zij niet in staat zouden zijn om op eigen benen bij een medium binnen te komen. Alsof zij dat alleen kunnen als in een advertentie expliciet wordt gevraagd om gekleurd talent.
Ook moeten we onszelf de vraag stellen waarom en wanneer precies ‘diversiteit kwaliteit inhoudt’, zoals De Correspondent hier beargumenteert:
“We kunnen dit natuurlijk niet voor anderen bepalen, maar voor ons geldt: iemands achtergrond, afkomst en wereldbeeld is een kwaliteit. Want wij zijn een auteursmedium waar de vertellers minstens zo belangrijk zijn als de verhalen die verteld worden. Kwaliteit is en blijft dus ons belangrijkste selectiecriterium, maar we wegen wel andere achterliggende prioriteiten mee.”
Achtergrond en afkomst zijn volgens De Correspondent dus ‘een kwaliteit’. Maar waarom zouden dit per se kwaliteiten zijn? Dat zou alleen het geval zijn wanneer deze afkomst en achtergrond automatisch ook een ander wereldbeeld, netwerk, kennis en talen die men spreekt met zich meebrengen. Maar het is een aanname om te denken dat elke persoon van kleur automatisch deze kwaliteiten bezit. Dat kun je ook allemaal hebben wanneer je blank bent.
Men mag er dus niet automatisch vanuit gaan dat iedere persoon die van kleur is op een andere manier en iedereen die blank is op dezelfde manier tegen onze samenleving aankijkt. Dat stellen zou pas generaliserend en stereotyperend zijn. Als je andere inzichten of een divers netwerk wilt, zet dat dan in de advertentie, en selecteer mensen daarop in de sollicitatieprocedure. Maar ga niet stellen dat de redactie te weinig divers is en dat er dus meer kleur moet komen.
Tot slotnog de vraag waarom de media over het algemeen weinig divers zijn. Heeft dit met discriminatie te maken, een gebrek aan netwerk van gekleurd journalistiek talent, of überhaupt met een gebrek aan journalisten van kleur? Ja, de media zijn weinig divers. Maar guess what, dat zijn de opleidingen journalistiek ook. Niet heel gek dat de media er dan niet heel anders uitzien. Journalistiek stond op plek 53 van de 72 in een ranking van studies die populair waren onder ‘allochtone’ studenten. Misschien zou daar eens een keer verandering in moeten komen voordat een medium met positief discriminatiebeleid op de proppen komt.
De intentie van De Correspondent om een meer diverse redactie te krijgen mag dan nog zo mooi zijn, indien je van kleur bent zou je dit eigenlijk niet moeten willen. Wanneer je niet op basis van je huidskleur of afkomst afgewezen wilt worden zou je ook niet op basis van kleur of afkomst aangenomen moeten willen worden.
Een diversere redactie, op alle fronten, is iets nastrevenswaardigs. Maar de manier waarop De Correspondent dit nu tot stand probeert te brengen is absoluut problematisch.
