Heibel rond de komst van een asielzoekerscentrum is niet van de laatste tijd. Ook bijna een kwart eeuw geleden zagen bewoners die liever niet in hun eigen buurt. Dat ondervond verslaggever Arnold Karskens in de jaren negentig vorige eeuw al.
‘Ik zie nog het wit weggetrokken gezicht van mijn collega nadat hij was uitgescholden door PvdA-topman Felix Rottenberg’
Ooit, 23 jaar geleden, liep ik met een handtekeningenlijst langs de deuren van bekende Nederlanders. Of ze wilden tekenen voor een asielzoekerscentrum bij hen om de hoek én de komst van een zwarte school? Kortom een betere verstandhouding tussen Nederlanders en allochtonen.
Het was een nep-enquete. Een geintje. In die tijd, 1992, was ik roving reporter bij weekblad Nieuwe Revu en samen met collega Ahmet Olgun (van Turkse komaf) wilde ik weten hoe consequent de linkse Nederlandse intelligentsia was.
Vluchtelingen kwamen in die tijd binnen uit voormalig Joegoslavië en migranten veranderden langzaam het straatbeeld. Voor alle duidelijkheid, we spreken van de pre-Fortuyn-periode (1993-2002) en het epos van Paul Scheffer over het multiculturele drama (2000); dus protest bestond nauwelijks. Maar ook in die tijd had je linkse mensen, veelal wonend in de betere wijken, die graag een goed hart toonden, als het publicitair uitkwam. Vandaar de test.
Het enthousiasme voor een opvang of een asiel viel in de praktijk tegen. Ik zie nog het wit weggetrokken gezicht van mijn collega nadat hij was uitgescholden door PvdA-topman Felix Rottenberg. En ik herinner me goed hoe de meest radicale columnist uit die tijd, die graag iemand tot ‘fascist’ bestempelde bij politieke incorrectheid, Hugo Brandt Corstius, woest de telefoon op de haak gooide.
Veel is er niet veranderd. Ook nu zie je nauwelijks opvangcentra in Amsterdam-Zuid, de Grachtengordel of andere dure wijken waar rijke, progressieve mensen graag verpozen. Maar wie in een arbeiderswijk ‘tegen’ roept, is een tokkie.
Veel leesplezier!
Klik voor groot.
