“Ga naar Zweden. Daar is het het beste. Het zingt al enige tijd rond onder Syrische vluchtelingen: de opvang is er zo veel beter, vluchtelingen wonen doorgaans in huizen of hotels en krijgen medische verzorging, gratis integratieprogramma’s, een creditcard met zakgeld (bijna 130 euro per maand) en last but not least een permanente verblijfsvergunning waarna het gezin kan overkomen.
Mohamed: ‘Ik ben zó blij dat ik die move heb gemaakt. Het is hier niet alleen beter, maar ik krijg straks mijn permanente visum. En dan laat ik mijn hele familie overkomen.’
(…)
Bij het hek van hun huis staat een opvallend bord in het Arabisch. De boodschap moge duidelijk zijn: asielzoekers wordt verzocht het privéterrein niet te betreden.
‘Dit is míjn land. Onze jongste zoon was laatst alleen thuis en toen voetbalde op ons terrein een groep van acht tot twaalf vluchtelingen. Hij heeft de politie gebeld. Hij was gewoon bang,’ zegt Åke Skott, timmerman van beroep.Niet iedereen in de gemeente Örnsköldsvik is blij met de vluchtelingen. ‘Alleen niemand komt ervoor uit. Bang om voor racist uitgemaakt te worden,’ zegt Ingela Sällström uit het dorp Gideå.”
Verwacht in de extreemlinkse courant het Parool (waarin een columnist geheel journalistiekethiekloos Ebru Umar met de dood mag bedreigen) geen al te kritische beschouwingen over de vluchtelingenstroom of over bijvoorbeeld de enorme druk die al deze, door beloftes van een gratis sociaaldemocratisch creditcardparadijs gelokte, asielzoekers op de Zweedse begroting leggen. Liever volgen ze bij het Parool de jonge vluchteling ‘Mohammed’, geheel kritiekloos, lekker human interest feel good, met behoud van intrinsiek pathetische Blendle-clickbaitmeerwaarde. De dagelijkse Blendle-nieuwsbrief halen is óók journalistiek, moet u weten.
Maar in een kadertje naast die gemakzuchtige emo-agitprop staan warempel hele andere geluiden. Geluiden van Zweedse burgers die helemaal niet blij zijn met vluchtelingen. U noemt dat wellicht ‘realistische geluiden’ maar reken er gerust op dat ze bij het Parool flink ruzie hebben gemaakt over het toevoegen van al deze ‘racistische’ wederhoor.
Zoals de realistische Zweden in kwestie zelf ook al zeggen: niemand durft er voor uit te komen niét blij te zijn met vluchtelingen, uit angst voor racist te worden uitgemaakt.
Onwelgevallige meningen politiekcorrect de mond snoeren: ‘Wir schaffen das!‘ Al tientallen jaren.
