Het vluchtelingenprobleem wordt met de dag nijpender. De bevolking is tot op het bot verdeeld over hoe met dit probleem om te gaan. De standpunten staan diametraal tegenover elkaar, sluiter elkaar uit. De één wenst de deur wijd te openen voor de vluchtelingen, de ander roept om de grens potdicht te sluiten. Is er nog wel een modus denkbaar die ruimte biedt aan beide extremen? Om deze vraag adequaat te beantwoorden, en het probleem aan te pakken, is een ‘drietrapsraket’ noodzakelijk:
1 Het probleem volledig, duidelijk en loepzuiver kunnen en durven benoemen zonder angst of taboe.
2 Een op juistheid toetsbare diagnose stellen.
3 Een realistische haalbare oplossing vinden die afgestemd is op het probleem en de diagnose.
Het ene probleem is, ook met de toepassing van deze ‘drietrapsraket’, makkelijker op te lossen dan het andere. Aan de ene kant gaat het om mensen in nood en dat raakt soms diepe emoties. Aan de andere kant roept de alsmaar groter wordende stroom van ontheemden gevoelens van angst en onzekerheid bij de ontvangende samenleving. Daarom ook zijn à priori een aantal condities nodig om met behulp van de ‘drietrapsraket’ de juiste richting te vinden voor de oplossing van dit probleem:
Ten eerste
Het gaat om een ongewoon probleem en dat vraagt om een onorthodoxe oplossing.
Ten tweede
Van alles is al geroepen en geprobeerd, zonder een werkbare oplossing. Een adequate oplossing zal daarom in de ‘out of the box’-categorie vallen.
Ten derde
Het menselijk drama waar het hier om gaat noopt er toe om de versleten politieke deling van links en rechts bij de benadering van maatschappelijke vraagstukken te overstijgen.
Welnu, stap 1 van de ‘drietrapsraket’: de benoeming van het probleem zonder taboe of angst. Het probleem is enerzijds de vlucht van velen uit oorlogsgebieden en soms de zoektocht naar beter bestaan in het westen. Anderzijds is de vrees, angst en onzekerheid van velen aangaande de populatie waar het hier voornamelijk om gaat, moslims uit Syrië, Irak, Afghanistan, Eritrea, etcetera.
Is de nood van de vluchteling reëel? Het antwoord is ja. Er is nu al jaren een wrede oorloog gaande in Syrië. En ja, er is een immense behoefte van velen om ook aan de welvaart van het westen deel te nemen. Die behoefte zal blijven bestaan en alsmaar groter worden. Het welvaartsverschil is gewoonweg te groot. Maar reëel zijn de gevoelens van angst, vrees en onzekerheid aan de ontvangende kant van de samenleving? Even reëel als de nood van de vluchteling. Het gaat bij de vluchtelingenstroom namelijk voornamelijk om moslims. Zou het gaan om Hugenoten, Joden uit Duitsland, Hongaren of Italianen, dan zou de angst ongegrond en irreëel zijn, dat heeft de geschiedenis bewezen.
Stap 2, de diagnose, komt eigenlijk al voort uit de nuchtere beschrijving van het probleem. Voor de vluchteling is het simpelweg een voldongen feit dat zowel de oorlog, de wreedheden en de armoede existentiële problemen zijn. Ieder mens zou er alles aan doen om dergelijke problemen te ontvluchten. Voor inwoner van het land dat de vluchtelingen ontvangt is de diagnose ook duidelijk: een moslim is, statistisch gezien, in potentie gevaarlijker dan wie dan ook. Alle moslims? Nee, maar wel relatief meer dan christenen, Joden, hugenoten, boeddhisten, hindoes, katholieken, etc.
Dit is bewezen, niet alleen in Nederland maar ook in Syrië, Irak, Yemen, ja, over de hele wereld. Twee voorname factoren spelen een rol in de oorzaak. De eerste factor is de Islam zelf, (ja, ‘dé Islam’, wij spreken immers ook over ‘hét Jodendom’ of ‘hét christendom’) waarbij men in Allah en de profeet Mohammed gelooft en die dé Koran (er is maar één versie) als heilig boek ziet en daarnaast de Hadith en de sharia eerbiedigt, alles behalve zachtzinnig en vredelievend. Of het nu gaat om vrouwen, homoseksuelen, Joden, christenen, of ongelovigen, allen dienen volgens de islamitische richtlijnen gestraft, gestenigd, gedood of onthoofd te worden. Zelfs andere religieuze moslims van een andere tak, Soenniet dan wel Sjiiet, zijn de klos.
De tweede factor waarom de huidige populatie vluchtelingen niet te vergelijken is met andere (eerdere) migranten en vluchtelingen is dat de hedendaagse vluchtelingen dragers zijn van premoderne normen en waarden op alle cruciale gebieden als opvoedingspatronen, scheiding van kerk en staat, gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen tot respect voor anderen. Zaken die haaks staan op de moderne Westerse waarden. De mix van islam en premoderne waarden is een giftig cocktail en is een reële dreiging voor de westerse moderne verworvenheden, de dragers ervan en hun dochters.
Nu stap drie, de oplossing. Is er een oplossing denkbaar die ruimte biedt aan beide extremen? Rekening houdend met de reële nood van vluchtelingen en met de gegronde angst van de moderne Westerse mens, in ogenschouw nemend dat het realistisch en uitvoerbaar dient te zijn, is de beste oplossing als volgt: bouw een enclave voor islamitische vluchtelingen. Uiteraard dient de plaats voor deze enclave nauwkeurig te worden uitgezocht. De enclave moet voldoende plaats bieden aan de huidige en komende vluchtelingenstromen maar moet ook ver genoeg van de bebouwde kom verwijderd zijn.
Dit biedt alleen maar voordelen ten opzichte van de huidige situatie. Het Kabinet hoeft niet langer om opvangplekken te bedelen bij provincies en gemeentes, de absurde situatie van bijvoorbeeld een dorp als Oranje waar 150 inwoners het tienvoud aan vluchtelingen moet opnemen kan worden voorkomen, in de enclave kunnen separate ‘wijken’ worden ingericht voor Soennieten, Sjiieten, Koerden en andere denominaties, door de voorzieningen minimaal te houden zal het geen aanzuigende werking hebben op anderen, degenen die ambities en talent hebben zullen de enclave ontgroeien en een plaats elders in het land weten te vinden, er is nooit sprake van een clash met de ontvangende samenleving en, tot slot, niemand hoeft zich nog zorgen te maken over integratie want de die niet wil integreren zal ofwel weer terugkeren naar zijn eigen land ofwel niet-geïntegreerde moslim in de enclave blijven. Die enclave is wat dat betreft te vergelijken met bijvoorbeeld China Town in New York.
Kortom: dit model kent alleen maar winnaars, geen verliezers.
Een conditio sine qua non hierbij is natuurlijk wel dat er een leider met lef opstaat die de ballen heeft om dit ook uit te voeren. Die leider zou trouwens alvast kunnen beginnen met het opdoeken van al die door PvdA’ers overbevolkte sta-in-de-weg adviesraden.
