Voor Gonzo Circus mocht ik in september de zanger van Strange Wilds interviewen. Over het debuut op SubPop, over de ontstaansgeschiedenis van de band, de inspiratie, hun invloeden en de toekomstplannen. Het werd een enerverend gesprek, over de vergelijking met Nirvana, over voetbal, FIFA computerspelletjes, horrorfilms, touren én Taylor Swift.
Ja, Taylor Swift. In de voorbereiding op het interview stuitte ik op een jaarlijst van de band waar 1989 van Taylor Swift ferm bovenaan prijkte. Niets mis mee natuurlijk, maar ook niet meteen wat je verwacht van een jaarlijst van een noiserock trio dat de mosterd haalt uit de muziekgeschiedenis van de jaren 1990 van Olympia.* De verklaring was echter even eenvoudig als voor de hand liggend: het zijn gewoon goede liedjes.**
Waarschijnlijk dacht ook Ryan Adams precies hetzelfde toen hij zich eind 2014 aan 1989 uit zijn echtscheidingsdepressie op trok; dit zijn gewoon goede liedjes. Ryan Adams zet dat dan echter niet op een jaarlijst, maar om in daden. Nog in december, om de “eenzame” kerst door te komen, begon hij met de nummers van het hit-album naar zijn hand te zetten. Het resultaat is 1989, een A tot Z cover album van 1989 van Taylor Swift. Maar daar is niet veel meer van te horen.
Ryan Adams weet namelijk perfect hoe een nummer van een ander volledig het zijne te maken. Dat bewees hij al eerder met versies van Wonderwall, Summer Of ’69, Like A Virgin, Nutshell (Alice In Chains), Times Like These (Foo Fighters) of I Wanna Know What Love is (Foreigner) en nog vele anderen. Zo beet hij zich ooit bij Radio 3fm vast in Iron Maiden. Stuk voor stuk odes aan andere liederensmidsen die net zo goed de kracht van het nummer bloot leggen, als wel die van Ryan Adams als interpretator; soms dicht bij het origineel, vaak geheel ge-“Adamsficeerd”.
Dat laatste doet Ryan Adams op 1989 ook met Taylor en haar co-writers, hun werk wordt geheel bloot gestript en vervolgens helemaal opnieuw in de door Ryan Adams gekozen stijl opnieuw opgebouwd. Een heel album heruitvoeren en herkleden is alleen wel een heel ander verhaal dan een nummer herinterpreteren en geeft veel grotere ruimte tot falen.
Maar Adams faalt niet, elk nummer is raak. Shake It Off wordt een slepende balade, Bad Blood een tranentrekkende meezinger, All You Had To do Was Stay een brekende bedelbrief. Zo raak dus dat je de originelen vergeet en gaat geloven dat deze snerpende treurnis met slechts een straaltje hoop in de verte Ryan Adams zijn eigen scheidingsnummers zijn.
De pop en dans is weg, verdwenen in uitvoeringen die volgens Ryan Adams moeten liggen tussen The Boss en The Smiths, en daarmee heeft de emotie de voorgrond gekregen, vertolkt door de Amerikaanse treurnistroubadour; een vertolker van gewoon goede liedjes. Dertien liedjes waarvan het mij niet zou verbazen als deze eind dit jaar wederom op vele eindlijstjes zullen prijken, op die van mij in ieder geval wel.
* Unwound, Sleater-Kinney en Nirvana, om even wat namen te droppen.
** Lees Gonzo Circus 130 voor het interview met Strange Wilds
