Stel: Er woedt oorlog in Nederland. Voor uw eigen veiligheid en die van uw familie vertrekt u naar Canada. De oversteek doet u per boot, u weet niet zeker of u aankomt. Als u aankomt blijkt u nog 1200 kilometer te moeten lopen. Dat loopt u, voor uw eigen veiligheid natuurlijk.
Op het moment dat u aankomt in Canada wordt u opgevangen door de Canadese overheid. Er zijn kampementen opgesteld, u heeft een bed, een douche en u krijgt eten. Sterker nog, de Canadezen beseffen dat u zelf misschien nog wat meer zou willen en geven u een kleine vergoeding van 12 euro per week.
U bent in den vreemde. U bent niet thuis. U bent afhankelijk van iemand anders barmhartigheid. De ander is u niets verplicht, niets meer dan wat in wetten en verdragen is bepaald. Toch bent u daar in Canada en eist u zaken die niemand u verplicht is. Menselijke waardigheid heeft u immers al, u krijgt eten, een bed en ‘zakgeld’.
Omdat u geloofde dat u in weelde zou worden ontvangen, besluit u uit onvrede te dreigen weer terug naar huis te gaan, terug naar de oorlog. Dat kan. Maar in hoeverre bent u dan gevlucht voor de oorlog?
Als u liever terug gaat naar een land dat niet het EVRM heeft getekend en lijdt onder islamitische terreur dan moet u zich afvragen of u wel met de juiste reden bent gevlucht. Of u oprecht bent in het vragen om hulp. Of u überhaupt enige vorm van dankbaarheid voelt voor mensen die niets met uw oorlog te maken hebben, maar u wel willen helpen.
U bent dan ondankbaar, onvriendelijk. Dat is niet de houding die u van iemand zou verwachten bij u thuis.
U bent in dit geval geen Nederlander die naar Canada gaat. U bent in dit geval een Syriër, een Irakees, iemand uit de Levant. U komt hier naar Nederland, voor veiligheid voor uzelf en uw familie.
U bent hier te gast.
Als een Nederlander bij u kwam schuilen, op zoek naar veiligheid, en hij zou in uw keuken stampij maken, geen roepen om pils en varkensvlees, gaan schreeuwen om een eigen bed, met een kamer en een deur die kan worden afgesloten, terwijl u hem niets hoefde te geven, maar dat toch doet uit naastenliefde, wat zou u dan denken? ‘Ondankbare hond’, wellicht?
Of zou u gaan twijfelen aan de goede intenties van die Nederlander, zou u gaan twijfelen aan zijn verhaal, over waarom hij moest vluchten?
Natuurlijk zou u dat doen. Want ook u weet dat wanneer iemand hulpbehoevend is hij alle hulp accepteert. U weet dat een hulpbehoevend persoon dankbaar zou zijn als hij geholpen zou worden door een vreemde die hem niet zou hoeven helpen.
Een vluchteling is iemand die alle hulp accepteert en dankbaar is voor de gekregen hulp. Iemand die beseft dat vluchten betekent dat je alles vanaf nul weer moet opbouwen. Iemand die beseft dat je niet onvoorwaardelijk hulp gaat krijgen. Iemand die iets terug wilt doen voor het land waar hij die hulp heeft gekregen.
Een vluchteling is per definitie niet iemand die een gegeven paard in de bek kijkt. Iemand die ‘dreigt’ terug naar huis te gaan. Een vluchteling krijgt hier de kansen. Wees daar dankbaar voor en grijp die kansen. Weelde komt niemand aanwaaien. Ook de Nederlanders zelf niet.
Dus kiest u maar: u gaat terug naar huis of u blijft, en leert dankbaar te zijn.
