Artikel onder de video.
Terwijl de lijken nog geeneens koud zijn wordt de gruwelijke aanslag in Parijs, wederom gepleegd door aanhangers van de islam, gekaapt door het Nederlandse Legioen van Fatsoen. Kleurtjes op gebouwen, zinloze hashtags op Twitter en één minuut stilte moeten zogenaamd ‘solidariteit met de slachtoffers’ uitdrukken. Wie werkelijk solidair wil zijn met de slachtoffers doet er goed aan zich te laten neerschieten met een kalashnikov en op dezelfde wijze te creperen als al die onschuldigen in Parijs deden. Dát is solidariteit.
Gratuit twitteren met een zoveelste pathetische hashtag, veilig vanachter je laptopje, heeft niets te maken met solidariteit maar alles met egocentrisme: het is niets ander dan de wereld laten zien dat jij ook nog bestaat, een schrille roep om aandacht, aandacht die kennelijk te veel uitgaat naar de slachtoffers.
Solidariteit en ‘awareness’ is de machteloze uitdrukking van een in de Eerste Wereld onuitroeibaar Calimero-complex.
En waarom eigenlijk stilte? Moeten we nu wéér stil zijn? Wéér onze mond houden? Wéér netjes bukken en het allemaal over ons laten komen? Moeten we onze mond nu wéér laten snoeren? Zijn we onderhand niet al lang genoeg stil geweest? Was stilte, al die tijd, die lange, lange, lange tijd, niet juist dé reden dat deze aanslagen konden gebeuren? Wéér konden gebeuren?
We willen niet langer stil zijn! We willen van ons laten horen! We willen niet gebukt, in stilte, door het leven gaan en ons door terroristen laten voorschrijven dat de realiteit ineens ophoudt met bestaan en dat zelfs het wereldnieuws rekening houdt met het Westerse Calimero-complex (SHAME ON YOU ANP!). We willen herrie maken! We zijn woedend en willen dat laten horen!
We leven! We bestaan! Wij nog wel! En het enige échte wapen dat we kunnen inzetten tegen deze terroristen, waarmee we hen die onze vrijheid, onze lust voor leven, ons Westerse bestaan zo hartgrondig haten écht hard kunnen raken, is laten zien dat we er nog zijn. Hier. In vrijheid. Alive and kicking. Een vrijheid waarin we kunnen doen wat we willen. Zoals ons leven leven, vrij van onderdrukking. Vrij van achterlijke rituelen en religieuze dogma’s. Vrij van onderdrukking, niet gehinderd door een doodscultus, een ideologie die steevast meer waarde hecht aan een bestaan na het leven dan het leven zelf.
Wij leven. Wij bestaan. En daar moeten we het mee doen. Zullen we het ook mee doen. Wij wél!
Wie zich vandaag conformeert aan het zoveelste politiek-correcte fatsoensoffensief van het in wezen zo diep christelijke stilzwijgen als teken van rouw, dat perverse maar hypocriete medelijden zonder risico, conformeert zich juist aan de ideologie van de terroristen.
Wie zwijgt ‘uit naam van slachtoffers’, heeft zich de mond laten snoeren door degenen die precies dát willen bewerkstelligen: een einde maken aan de vrijheid om te kunnen zeggen wat je wilt, te vinden wat je wilt, te voelen wat je wilt, te leven zoals je wilt.
Er is, wat dat betreft, maar één conclusie mogelijk: elke minuut dat er wordt gezwegen, dat er niet wordt gezegd wat juist gezegd moet worden, is een zwichten voor tirannen. En het doven van het laatste vrije licht. In één van de laatste vrije samenlevingen.
Schreeuw het uit: stilte is de vijand.
