‘Men onderschat de paranoia van de vreemdeling die zich altijd vreemdeling zal blijven voelen omdat een gezag hem dat voorschrijft, namelijk: de islam’
Wat liet Ahmed Marcouch zich bij Pauw kennen! Hoe viel Ahmed Marcouch door de mand! Hoe kwam de aap uit de mouw bij Ahmed Marcouch!
Vanzelfsprekend ging het gisteren in de uitzending over de aanslagen in Parijs en probeerde men een antwoord te geven over de oorzaak. Ali B., die op de Marokkaanse versie van Peter R. de Vries begint te lijken, zat er ook bij en het moet gezegd: hij zei over het algemeen geen onzinnige dingen. Zijn opmerking dat de steun van de ‘gematigde’ moslims aan Nederlanders op dit moment vergelijkbaar zou zijn met de steun die Marokkaanse homoseksuelen tijdens The Gay Pride ontvangen, was een goede. Jammer alleen dat hij de vraag van de schepen van Molenbeek, Jan Gyper, waarom religie zo belangrijk is voor Arabieren beantwoordde met: “Kijk, Marokko is Maleisië niet.”
Nee, Maleisië is ook geen Arabisch land, Ali B.
Het is en blijft een boeiende vraag die Gyper daar stelde. Het antwoord is simpel: ze hebben niets anders. Gaat ze het goed af dan ligt dat aan Allah, gaat het ze slecht af, dan ligt dat ook aan Allah. Het is een totaal gebrek aan de notie van zelfbeschikking en verantwoordelijkheid voor de eigen daden en falen.
Kijk, lieve lezer, niemand is zo naïef om te denken dat men in al die ‘tallekshows’ ( zoals wijlen Gerrit Komrij ze noemde) een bevredigend en onthullend antwoord zal horen over de ware oorzaak van de terreurdaden en de aantrekkingskracht van IS. Maar een rake opmerking hier en daar kan nooit kwaad.
Maar dat eeuwige gehamer op sociale, maatschappelijke, in het kort ‘omringende’ factoren, die de voedingsbodem zouden zijn voor radicalisme; over uitsluiting, discriminatie, werkeloosheid en – echt waar! het woord viel wéér – gebrek aan stageplekken, wordt, eufemistisch gezegd, vermoeiend. Al was het maar omdat na zeker drie decennia investeringen daarin en geleuter erover niks hebben opgebracht. De enige conclusie zou moeten zijn: blijkbaar is er wat anders aan de hand.
Beatrice de Graaf, die bij een andere tallekshow zat, terrorisme-expert, wordt, valt me op, steeds meer meelarmer in de mond, zij heeft haar feitenkennis paraat en zij ziet een patroon in terreur en terroristische aanslagen en zij is goed in staat deze te duiden; maar over oorzaken en sociologische verklaringen zou ze zich eigenlijk niet moeten uitspreken, al was het alleen maar omdat haar woorden een echo zijn van honderd andere kelen, van antropologen tot sociologen.
Denken dat de omgeving allesbepalend is voor de vorming van een kneedbaar en nog onvolgroeid jongerenbrein, is een bewijs dat men niet verder is gekomen dan Emile Zola en deze leefde in de negentiende eeuw. En het is ook wat neerbuigend: als de terroristen en jihadgangers enkel voortbrengselen zijn van hun omgeving, dan impliceert dit dat de duiders zich wel in de volle glorieuze vrijheid koesteren van de 21ste eeuw, waarin zelfbeschikking en de vrij gedachte als een verliefd paar door het park marcheren.
Te gast aan de tafel van gastheer Jeroen Pauw waren ook Philip Freriks, die er altijd uit ziet alsof hij probeert zich te herinneren waar hij zijn baret en stokbrood heeft gelaten, en Dennis Honing, een…tja…zo moet ik hem eenmaal noemen: een ex-radicalist. Een bekeerde moslim die na radicaal te zijn geweest nu gematigd is. Hij schreef er, hoe kan het ook anders, een boek over.
Deze jongen kon altijd wel grappig praten, maar gisteren liet hij met kennis van zaken Ahmed Marcouch’ masker vallen. Hulde.
Want wat gebeurde er? Na een fragment waarin de Engels-Amerikaanse schrijfster Lesley Hazleton een fragment uit de koran op een positieve wijze (ze is een vrouw, nietwaar?) interpreteerde (koran 2:190-193), wees Dennis Honing erop dat er andere interpretaties zijn, zoals die van de bekende imam Al-Shafi’i (begin 9de eeuw, naar wie één van de vier islamitische rechtscholen van de islam is genoemd) die een aanvallende jihad goedkeurde, anders dan de defensieve jihad die, volgens Lesley Hazleton, in die verzen wordt aangehaald. (Ze gaat zelfs zover om te beweren dat de wapens niet opnemen zelfs toegejuicht wordt, maar dat gaat werkelijk te ver.)
En toen kwam het! Ahmed Marcouch vroeg op een lichtelijk minachtende manier aan Dennis Honing hoe hij aan het gezag kwam om zoiets te stellen! Terwijl Honing alleen maar blijk gaf van een bepaalde belezenheid waaraan Marcouch een punt kan zuigen. Hij citeerde enkel een rechtsgeleerde! Maar Marcouch wilde gezag. Nu is het sowieso een idiote notie om van een moslim te verwachten dat hij alles afweet van de islamleer – het is alsof je ervan uitgaat dat een miereneter een deskundige is in de zoölogie omdat hij een dier is – , maar de roep om gezag: dat is dus het punt waar het om draait, de voedingsbodem waar men omheen cirkelt zonder de schoenen in de modder te willen zetten.
Want wat is gezag in de islam? Slechts dit: leren wat generaties eeuwen geleden hebben vastgelegd en dat herhalen, of anders aan de hand van parallelisme (qiyaas) toetsen. Wat we op de middelbare school ‘stampen’ noemden. Geen individuele, kritische benadering; geen nieuwe, onafhankelijke interpretaties. Sterker nog, een nieuwe, onafhankelijke interpretatie is bid’ah, hetgeen letterlijk ‘vernieuwing’ betekent, maar beter vertaald kan worden als ketterij.
Terwijl de omgang van wijkagenten met jongeren in probleemwijken wordt bejubeld (‘ze kennen iedereen bij naam’), omdat de politie gelijk is aan hen en dus géén gezag heeft over hen, zoekt Marcouch (ex-politieagent) ‘gezag’ op religieus gebied. Men begrijpt nu zijn roep om islamitische lessen in openbare scholen, zo leren leerlingen wel gezag.
Terwijl de kiem van dat gezag, de kiem waaraan niemand refereert, thuis ligt: bij de ouders, bij de opvoeding. Als er geen kentering ontstaat in de opvoedingsmentaliteit bij islamitische ouders over opvoeding, van de jongens welteverstaan, dan zullen alle tallekshows van de hele wereld bij elkaar geen enkele duidelijkheid kunnen scheppen. Opvallend was in dit verband de uitspraak van de broer van één van de terreurdaders in Molenbeek: “Mijn ouders zijn, ondanks de tragedie, nog steeds in shock.” Ondanks?
Men onderschat de tirannie van het patriarchaat. Men onderschat de paranoia van de vreemdeling die zich altijd vreemdeling zal blijven voelen omdat een gezag hem dat voorschrijft, namelijk: de islam. Een bekende uitspraak van Mohammed luidt niet voor niets: “De islam is als vreemdeling begonnen en zal altijd een vreemdeling blijven – dus hulde aan mijn vreemdelingen volgers!”
Zoek dat maar op, meneer Marcouch. Gezag, wat je zegt. Idioot.
(Over het seksuele component van de aantrekkingskracht van de jihad, dat met dit stuk samenhangt, zal ik het een andere keer hebben. )
