WASHINGTON D.C. – Er broeit een nieuwe hipsteruitlaatklep in de Amerikaanse steden: morning raves. Onder het genot van iced coffee, water, chia-squeezes (soort van smakeloze snot met pitjes) en allerhande power juices (uiteraard vegan, of nee plant based heet dat tegenwoordig) raved jong en hip DC er tussen 06:00 en 09:00 lustig op los. Er komt geen druppel alcohol of pilletje bij kijken, slechts een flesje bietensap (die ondergetekende onterecht aanzag voor frambozensap).
In Washington D.C., waar mensen eerder van je willen weten wat voor werk je doet dan hoe het met je gaat, is er geen tijd voor dat hele nachtleven gebeuren. Raves zijn misschien wel leuk, en zeker in de Verenigde Staten bestaat een groot gedeelte van de leukigheid uit de continue spanning van de politie die het waarschijnlijk illegale feest elk moment letterlijk uit elkaar kan komen knuppelen. Dit is precies ook de reden volgens de organisatie dat ze hun evenementen liever geen raves noemen, zo mailen ze ter verduidelijking bij het fotomateriaal, omdat het woord zelf:
“has a certain dark and vice oriented sentiment in English which isn’t appropriate for our events.”
Met andere woorden: hoewel ze in de volksmond zo worden genoemd, heeft de organisator dat liever niet want er hangt een beetje negatieve vibe omheen en dat gaat precies tegen het frisse heppie-de-peppie-duimpjes-omhoog-gevoel in wat hier wordt verkocht. Dit is tenslotte een feestje waar alleen maar voordelen aan zitten en de zondige rauwe randjes achterwege laat. Zoals katers. Katers zijn stom want ze beïnvloeden je productiviteit, terwijl je voornamelijk in deze stad bent om of carrière te maken, of de beste te zijn in jouw ‘cohort’ op een van de twee prestigieuze (en overigens rete-dure) universiteiten die de stad rijk is. Katers en arrestaties zijn slecht voor je carrière dus niet aantrekkelijk voor de streberige studenten en young professionals van DC.
Dat wil niet zeggen dat feesten onmogelijk is, integendeel.
Marktwerking maakt dat bijna alles in deze stad (op de beruchte metro na) hyper efficiënt is. Zo ook uitgaan. Happy hours zorgen dat je snel en goedkoop dronken wordt en de echte die-hards kunnen door tot maar liefst 02:00 (wie dan nog verder wilt drinken of feesten is afhankelijk van het afterparty netwerk bij mensen thuis). Als je dan hooguit om 03:00 in je nest ligt, kun je met gemak om 09:00 alweer een flink robbertje hardlopen om het bacchanaal van de vorige avond er uit te kastijden bij jezelf. Een gelukkig leven is een gecontroleerd leven tenslotte.
De morning raves spelen hier handig op in en verkopen het feesten zonder schuldgevoel, zonder kater. Daarom kun je ook kiezen voor de optie rave + yoga om te voorkomen dat deze uitspatting in het ochtendgloren je strak uitgebalanceerde en tot de minuut geprogrammeerde life-work-health balance door de war trapt. De veganistische agitprop op Netflix (waar mensen wijs wordt gemaakt dat veganistisch eten je knapper, gezonder, leuker en algeheel beter mens maakt), de op handen zijnde kruistocht tegen suiker en zogeheten processed foods, en de nietsontziende “lichaam als tempel” doctrine komt nergens zo duidelijk terug als in de morning rave. Mensen willen nog steeds feesten, maar de tijd waarin stikken in je eigen kots werd gezien als het summum van het maximale uit je leven halen – wordt vakkundig gesloopt door de hipstergeneratie. Nog steeds onbeantwoorde vraag is of de gesignaleerde t-shirtjes van The Doors en Kurt Cobain ironisch waren bedoeld (je weet het tenslotte nooit met die hipsters), of slechts een lichtvoetige massa-accessoire van authenticiteit.
In het verlengde hiervan haakt het morning rave concept aan bij de Amerikaanse stedelijke obsessie met ‘de beste’ te willen zijn en de daarbij gepaarde individuele onzekerheden. Zeker in D.C. slaat ambitie niet zelden om in obsessief overal een wedstrijdje van maken: wie is het slimste, het meest fitte, heeft de meest gezonde levensstijl, en weet de meest authentieke slow-coffee tent te vinden? Sterker nog, bijzonder en speciaal zijn is een ‘recht’ zoals een verongelijkte babyboomer dat op zijn pensioen heeft.
Een product, zoals de morning rave, die het verantwoordelijk feesten (voor veel mensen toch een contradictio in terminis) succesvol aan de man brengt legt tegelijkertijd de uniformiteit van al deze special little snowflakes bloot. Het is, eigenlijk net als elke generatie die zich afzet, voorspelbaar en zelfs een beetje saai. Feitelijk vervullen deze feestjes slechts een behoefte. Marktwerking is tenslotte een mooie spiegel voor de staat van de mensheid: vraag en aanbod zijn immers niet bevooroordeeld. Het zijn slechts vehikels die blootleggen waar wij behoefte aan hebben. Deze spiegel is hier in de Verenigde Staten (waar de markt nog een beetje vrij is) genadeloos. Gelukkig verbergt de instagram-filter en een professionele spiegelreflex camera een hoop.
Dit betekent niet dat dergelijke feestjes niet leuk kunnen zijn. Wat blijkt: na het eerste ongemakkelijke half uur transformeerde het historische hippe Malmaison pand aan de Potomac rivier in de Lowlands-feesttent. Uitgedost in Jane Fonda outfits, rare zonnebrillen, hysterisch gekleurde beenwarmers werd er gesprongen, gezongen, gegild, gelachen en gedanst alsof het leven er vanaf hing. Trompetten gecombineerd met een soort Yogi achtige brul-DJ op geremixte Justin Timberlake klassiekers: het werkte. De opblaasbare hamers, kamerplanten, waterpistooltjes en totaal willekeurige confetti-kanonnen waren eigenlijk het enige wat ontbrak. De hang naar efficiëntie (om het gevoel van een 10 uur durende rave in 2 uurtjes voor de werkdag begint te frotten) maakte dat iedere bezoeker broodjenuchter all out ging. Volledig uit hun stekker. Volledig uit hun plaat. Dat moet je die malle health hipsters toch wel nageven: het was best leuk.
Voor een keertje.
Het schulden- en zondevrije feestjes-proliferatie en de automutilerende mirage dat dit net zo leuk kan zijn als een ongecontroleerde uitspatting, doet denken aan de sublieme rant van Al Pacino in The Devil’s Advocate:
“God is a prankster. Think about it. He gives man instincts. He gives you this extraordinary gift, and then what does he do, I swear for his own amusement, his own, private, cosmic gag reel, he sets the rules in opposition. It’s the goof of all time. Look but don’t touch. Touch, but don’t taste. Taste, don’t swallow”.
Want laten we eerlijk zijn: schuldvrij feesten is tenslotte toch een beetje als glutenvrije pindakaas, vegetarische hamburger of suikervrije cola. Het ziet er uit als een feestje, het lijkt op een feestje, het klinkt als een feestje en dankzij de zweetdampen rook het zelfs even naar een feestje – maar was het toch nét niet.
