“In januari vorig jaar, kort na de aanslag op Charlie Hebdo, plaatste PC een oproep aan extremisten wereldwijd om niet de satirici aan te vallen, die beroepshalve iedereen afzeiken, maar de mensen die een oprechte en specifieke hekel aan de islam hebben. Charlie Hebdo heeft geen hekel aan de islam, hooguit aan terrorisme en georganiseerd geloof. Annabel Nanninga daarentegen heeft een persoonlijke hekel aan elke moslim. IS, waar wacht je nog op?
Omdat er maar twee instituten op deze wereld blij zijn dat Annabel Nanninga bestaat: The Post Online en IS. Nu is The Post Online natuurlijk een beetje het IS van de Nederlandse media: iedereen heeft er een hekel aan, ze waren er ineens maar wanneer gaan ze weer weg, en er wordt achter de schermen veel te weinig nagedacht.
Nanninga spuit onverbloemde haat tegen een bevolkingsgroep, een manier van leven, een geloofsovertuiging, en dat maakt haar tot een schadelijk en onwenselijk element in het publieke debat. Natuurlijk is de islam geen inherent gewelddadige of verwerpelijke godsdienst,
Toch zijn het ook die mensen die door de haatdragende letterkots van Nanninga worden weggezet als aanhangers van een zieke ideologie van geweld en vernietiging. Schaamteloos schrijft ze dat de islam, in de vorm van immigranten, een oorlog met ons voert op ons eigen grondgebied. Dat is niets minder dan een groep in de samenleving tot vijandige mogendheid verklaren, met alle implicaties van dien.
Er staan misschien weinig grappen in dit stuk, maar de tijd om te lachen met mensen die islamitisch extremisme gelijkstellen met het islamitisch geloof, is zo langzamerhand wel voorbij. Hoe meer het conflict tussen Oost en West tot een kookpunt komt, hoe meer de rijen zich sluiten en Annabel Nanninga en haar blinde kornuiten staan aan de verkeerde kant. Daarom houdt IS van hen: zij werken mee aan de tweespalt die IS nodig heeft om een burgeroorlog te starten.
Er bestaat niet zoiets als een gewelddadig geloof. Er bestaat alleen gewelddadige geloofsbelijdenis. Allah is groot, Annabel Nanninga. Groter en beter en menselijker dan jij.”
Vroeger, lang geleden, echt heel lang geleden, publiceerde het toen veelgelezen studentenweekblaadje Propria Cures nog satire. Dat was ook de tijd dat PC grote talenten voortbracht: schrijvers, dichters, denkers, televisieprogrammamakers. De laatste jaren echter is de humor uit PC verdwenen, wil helemaal niemand het nog lezen en bestaat de redactie uit middelmatige jaloerse halftalenten die een perfecte afspiegeling zijn van hun zielledige, wanhopige maar uiterst rancuneuze en egocentrische millennialgeneratie. Een generatie die, helaas, nóg linkser is dan de generatie babyboomers die deze millennialgeneratie hebben gebaard.
Daan Doesborgh, auteur van bovenstaand stukje beklemmende, narcistische, moralistische totaalhaat (waarin hij gelukkig zelf ook al aangeeft dat ‘de tijd om te lachen zolangzamerhand voorbij is’, opdat we niet denken dat PC nog altijd een satirisch blad is, want het is immers oorlog en daarin kun je geen humor gebruiken), kun je haast wel een wandelend totaalcliché van de linkse Amsterdamse UvA-studentengeneratie noemen: een ‘dichter’ en ‘performer’. Veel erger: een jonge dichter en performer.
Dan weet je het wel.
Voor wie niet zo goed is ingevoerd in de hedendaagse studentenpopulatie: de terugkeer naar de jaren zeventig vorige eeuw is binnen deze studentenkringen al tijden in volle gang, vandaar ook dat lange ongewassen haren, ziekenfondsbrilletjes, het dragen van tweedehands kleren en het regelmatig ‘bezetten’ van universiteitsvastgoed als ‘argument’ weer helemaal hot is.
Wel zo makkelijk, want met slechts één blik weet de vaste bezoeker van TPO het ISIS van de Nederlandse media dan wel over wat voor persoon we het precies hebben. Bij dezen:
