“How to fight back“. “The war with ISIS“. “The enemy within“. Een greep uit de titels van de stukken in The Economist, die het afgelopen weekend ruim acht pagina’s wijdde aan de aanslagen in Parijs. Ze behelsden actieplannen over scherpere beveiliging, strakkere grenzen en efficiëntere informatie. The Economist is een Engelstalige liberaal economische krant. De advertentie zijn van Rolex, Patek Philippe en investeringsmaatschappijen. De vacatures zijn voor hoge diplomaten, directeuren (profit en non-profit) en bankiers: beslissers in de westerse wereld.
Beste beslissers in de westerse wereld,
Ik ben kotsmoe van jullie spierballentaal. Sinds 9/11 incasseren wij als westerse samenleving oorlogen en horen wij weinig anders dan “we laten ons er niet onder krijgen”, “we zullen laten zien wie hier de sterkste is”,”hier komen ze niet mee weg”. Veiligheidsmaatregelen, nog een oorlog en nog meer veiligheidsmaatregelen. We kunnen niet meer vliegen zonder te moeten strippen voor een machine, geen emails schrijven die niet door veilgheidsdiensten onderschept kunnen worden, het leven van de gemiddelde getinte man wordt steeds zwaarder en de spanningen in kwetsbare wijken nemen toe.
Krijgen we na deze aanslagen in Parijs nu nog meer grensbewaking? Nog meer bommen op Syrië? Waarom? Wat is dit meer dan blinde wraak uit machteloosheid omdat een stelletje idioten door de linies heen is gebroken? Wat is dit nu anders dan hopeloos impulsief en emotioneel actie ondernemen om maar ìets te doen? Waar is het plan? Waar is de bezinning?
Ik ben er klaar mee. Jullie haantjesgedrag, jullie oorlogstaal en jullie primaire territoriumdrift leiden nergens naar toe. Het lijkt een criminele bendeoorlog: oog om oog, tand om tand. Wij zijn beter dan dat. Mensen zijn woedend over de willekeur waarmee onschuldige slachtoffers getroffen zijn, immens verdrietig voor hen die achterblijven. Ze hebben ruimte nodig om te rouwen, en rust en introspectie van een politiek die nu overspannen en hysterisch reageert. That’s it. Stop met ons te bedelven onder nog meer actie.
Soms is actie niet het goede antwoord. Soms moet je een klap simpelweg incasseren, je wonden likken en het durven laten. En dat is nu het geval. Het gaat niet goed met ISIS, het is een zieke beweging die kapot gaat aan zijn eigen fouten. En wij zijn tot de nok toe beveiligd, nog verder beveiligen gaat het vrije Europa tot politiestaten maken waarin een aantal mensen niet meer kunnen ademen.
Ik begrijp dat als een vijand aan je deur staat, je je moet verdedigen. Je laat niet zomaar je huis overhoop halen. Maar staan voor wat we belangrijk vinden en wie we zijn gaat niet alleen via agressie en geweld. Vrijheid is ook een werkwoord: leven in een land wat ruimte biedt voor hen die het moelijk hebben, een buurman rustig zijn geloof laten uitoefenen zonder dat hij meteen gelabeld wordt, veilig zijn in een land waarvan de leiders niet handelen op basis van hoogoplopende emoties. Ik ben jullie maatregelen beu. Geef me menselijkheid, geef me zachtheid en inzicht.
Beste beslissers in deze westerse wereld,
Toen ik hoorde van de aanslagen in Parijs, heb ik gehuild. Niet vanwege de doden. Ik vond dat verschrikkelijk, maar ik kende ze niet. Ook niet vanwege mijn herkomst die Frankrijk tot mijn land maakt. Ik heb gehuild omdat ik wist dat de leiders van het land niet in staat zouden zijn adequaat te handelen.
Ik heb geen geld, geen netwerk en geen macht. Ik ben een muzikant, ik heb mijn pen en mijn stem. En ik verzoek jullie, nee ik smeek jullie, om die oorlogstaal te laten varen, om jullie gekwetste trots en jullie ego’s even voor lief te nemen en te stoppen met blind en richtingloos te ageren.
Wij zijn allemaal gekwetst en het is ellendig wat daar in Parijs gebeurd is. Maar het probleem zit ook bij onszelf, op het menselijke vlak en we moeten zo langzamerhand eens het lef hebben om dat te durven inzien.
Ik smeek jullie om jullie menselijke gezicht te laten zien en wijsheid te betonen, want de wereld heeft het nodig.
