Volvo levert een luxueuze allrounder af die in alle behoeften voorziet, behalve die van de snelwegpotentaat.
De luisteraars van Radio 4 zijn eenzaam. Dat moet wel. Ik hoor niets anders dan gepraat, dat zal wel zijn om een surrogaat-aanspraak te creëren, ofzo. Nauwelijks muziek, slechts een keur aan Maartjes die quizjes voorlezen alsof ze te maken hebben met een volkomen infantiel publiek. Buiten dat hoor ik niks.
Ik rijd de Volvo V60 Cross Country (D4 Business Summum, voor een extra langdradige opsomming) en er zijn mortuaria waar het gehoor meer wordt getergd. Deze auto is Bentley-stil. Vooral op Zoab-asfalt rest niets meer dan een flardje windgeruis, ook bij honderd kilometer per uur. Luxe is niet hetzelfde als het magazijn van de Mediamarkt aan de vingertoppen van de bestuurder, luxe is onder andere stilte.
Daarover gesproken: het is die verondersteld serene radiozender die weer inbreuk maakt op mijn bijna boeddhistisch-stille bolide. Och, een nieuw programma. Met een presentator nu. De man heeft enorm veel ervaring met radio, om bang van te worden. Pas als de microfoon weer opengaat, neemt hij een enorme hap adem om dan volgens het template ‘voegwoord/tussenwerpsel – naam componist – adjectief voor muziek – adverbum voor uitvoering’ zijn bewondering uit te spreken voor het zojuist beluisterde werk. Om daarna natuurlijk weer lekker voort te kabbelen over een volslagen onbekende Gooise muziekzaal waar afgelopen zondag een en ander ten gehore werd gebracht. De irrelevantie is op het decadente af.
Normaal gesproken erger ik me kapot aan dit soort gedram, maar de auto staat me dat niet toe. Alles is ingericht op een weelderige en rustige overtocht. De gereden uitvoering heeft nogal wat (fluisterende) toeters en bellen en kost dan ook €57.500,-. Maar haal er tienduizend euro aan opties af en het is nog steeds een luxe wagen, alleen beter geprijsd. Op het interieur is heel weinig aan te merken. Het is ruim, de stoelen zijn van legendarische Volvo-kwaliteit en -ondersteuning, de middenconsole is prachtig vormgegeven en het design van de digitale klokken is ook top.
En niet ‘top’ zoals iemand die daarmee ‘ok’ bedoelt. Hoe hard Volvo aan de buitenkant ook moderniseert, de oplettende kijker ziet dat het merk beter is in interieurs bouwen. De vormgeving is het product van jarenlang doorfokken en verbeteren.
Is het u bijvoorbeeld ooit opgevallen dat Volvo een letterfont gebruikt dat u herkent uit duizenden? Al decennia gebruiken ze dezelfde letter. Gewoon, omdat die schreefloze ronde tekens zo duidelijk te lezen én herkenbaar zijn. De middenconsole verandert door de jaren echter merkbaarder, waardoor het instrumentarium voor de bestuurder nu een hoogtepunt van overzichtelijkheid en ergonomie is. Daar kunnen andere autobouwers nog wat van leren.
Maar Volvo kan ook iets van de concurrentie leren. Het is namelijk mooi om in luxe rond te rijden als er ook een beetje kracht en vermogen onder het rechterpedaal schuilt. Natuurlijk, je mag maar zo en zo hard en wat heb je aan al die snelheid, bladiebla. Maar als ik me in bijna aristocratische weelde voortbeweeg, hoort daar een beetje machtsvertoon bij. En de D4-diesel is gewoon geen erg snelle of krachtige motor.
Het is een supercharger – geen turbo, wat de afwezigheid van een turbogat zou moeten betekenen – maar er gebeurt niet bijzonder veel als ik rechts in de voetenruimte stamp. Ik word in mijn rug geduwd, maar dat levert niet de ervaring op die ik verwacht bij het tamelijk grote koppel van 400 N/m. Hoe ik ook zoek in handbak met zes versnellingen, er is geen geheim plekje waar ik het beest kan vinden. De tweeliter doet wat ze moet doen: voortbewegen, maar er is weinig flair bij.
Ja, het is slechts een viercilinder en daar weet Volvo mooie prestaties uit te halen, maar er zit meer potentie in die liters. Vooral omdat-ie niet extreem zuinig is. Toen ik de wagen ophaalde, stond het verbruik op 12 kilometer per liter. Een hooligan had de wagen voor mij getest, maar hoezeer ik ook aan mijn oma’s rij-adviezen dacht, ik kwam niet hoger dan 16,5 kilometer per liter. Een getal dat ik overigens rap aan diggelen reed toen de Duitse snelweg op gebruiksvriendelijkheid werd getest. Een mooie 219 kilometer per uur. Negen kilometer per uur sneller dan Volvo zelf opgaf. Van onnozele pretenties kun je de autofabrikant niet beschuldigen.
De auto zelf ook niet. Na een hele dag rijden, was ik nog niet op. Geen bloedende oren, pijnlijke rug, alleen de vreemde drang om weer een stuk te rijden. De cockpit is een fijnere plek om te verpozen dan de meeste woonkamers. De kwaliteit van het interieur is geweldig, uiterst geschikt voor een gezin of vier grote volwassenen. Laat gewoon een paar opties weg en koop een uitvoering met een iets krachtiger motor. Tenzij u natuurlijk in luxe en zonder motorgeweld naar Maartje van Weegen wilt luisteren.
