De geweldige Robert Kranenborg opende donderdag met het programma van de middelmaat, De Wereld Draait Door (VARA), een pop-uprestaurant. Dat is concurrentievervalsing want de NPO verdrijft met belastinggeld mogelijkerwijs andere restaurants in de buurt van de Westergasfabriek (ludiek!), waar de pop-upkeuken is gesitueerd.
Het Commissariaat voor de Media verbood DWDD dan ook om nog langer in de uitzending reclame te maken voor het restaurant. Maar als dat alles is, dan valt het wel mee en gunnen we het Kranenborg in ieder geval. Quod non.
Sterrecensent Hiske Versprille ging op de openingsavond een hapje eten. Hoewel de menuprijs tachtig euro bedraagt (exclusief drank), was ze vernietigend:
“Maar het is vooral het eten dat het diner in het DWDD-restaurant tot een verbijsterende ervaring maakt. Na een smakelijk, maar zeker niet bijzondere Marokkaanse b’stilla met kip en een erg goede cervelas de fruits de mer – een soort worst van vis, schaal- en schelpdieren met een verrukkelijke kreeftenjus – krijgen we een grote punt timpano, de beroemde macaronitaart uit de film Big night.
Het gerecht, met korrelige tomatensaus en worst van Brandt & Levie, is uitgedroogd, en ik kom met geen mogelijkheid met mijn mes door de bodem heen – die is rauw, en zo wit, stug en droog als schoolbordkrijt. Ik heb in studentenhuizen ovengerechten gegeten die beter in elkaar zaten.
De eendenborst is op zich prima gegaard, maar de saus lijkt in niets op de rijke, donkere saus met ingewanden uit de eendenpers die we in de uitzending en het boek zien.
Geschift en vet
De koninklijke haas is een ramp, een kapotgeschoten homp bout met vijf kogeltjes erin en allerlei grote stukken vlies en zeen. Het gortdroge, grijze en duidelijk veel te hoog verhitte vlees piept en jeukt tussen de kiezen, de ‘koninklijke’ bloedsaus is geschift en vet.Het dessert, een dacquoise, is een ijskoude mokkapunt – de druppels condens van de koeling staan op de chocolade en op het bord, de hazelnootmeringue heeft vocht opgezogen en smaakt meer naar natte cake.”
