Om de Europese volksvertegenwoordigers van een stukje educatie te voorzien zijn er regelmatig tentoonstellingen in de Brusselse vestiging van het Europees Parlement. Eerder leerden Europarlementariërs al eens over de bontindustrie. Dinsdag leren ze over Syrische vluchtelingen. In de vaste tentoonstellingsruimte in de hal hangen foto’s van gevluchte Syriërs en geven zij statements af hoe hun reis van Syrië naar de EU is verlopen. De tentoonstelling beslaat drie muren van elk een paar meter. Er hangen naast foto’s ook een paar informatieborden.
Europarlementariër Luigi Morgano van de sociaaldemocraten (met o.a. de PvdA) is verantwoordelijk voor deze tentoonstelling, genaamd: “The value of welcoming: a challenge for the European Union”. Er zijn gratis kaarten met foto’s van vluchtelingen verkrijgbaar. Op alle informatieborden staat een intrigerende tekst: de meningen in deze tentoonstelling zijn niet noodzakelijkerwijs gelijk aan die van de sociaaldemocratische fractie in het Europees Parlement. Distantie vooraf dus. Misschien is er reden voor?
De informatieborden geven een beeld van hoe de Syriërs hun – volgens de borden absurde – reis hebben gemaakt. Zij worden volgens de borden gedwongen om naar de EU te komen, ondanks de jaren van conflict die al achter hen lagen. Het projectteam van de tentoonstelling werkte samen met een fotograaf om de vluchtelingen in beeld te brengen. Eigenlijk kunnen de beelden van toepassing zijn op alle oorlogsvluchtelingen, zeggen de borden. Het team ging naar de Siciliaanse stad Catania waar veel vluchtelingen naartoe reizen; naar Milaan, waar vluchtelingen hun doortocht door de EU vervolgen en naar Malmö, een stad die voor sommigen de eindbestemming is.
Dan staat er een oproep: “through the intersection of stories and pictures, we would like to recount a collective story that, we hope, will allow for a reflection on Europe’s reception and inclusion procedures”. Het team gelooft dat een mens in het land van zijn keuze moet kunnen leven en dat dat recht geëerbiedigd zou moeten worden. De reis naar dat land zou veilig en legaal moeten zijn. Daarom is er nieuw nationaal en Europees beleid nodig. Langzaam begint het duidelijk te worden waarom deze meningen niet per definitie gelijk zijn aan die van de sociaaldemocratische fractie.
Hier wordt een standpunt gepromoot wat in een groot deel van Europa geen enkele steun krijgt. Momenteel zal hooguit een meerderheid van de GroenLinks-stemmers met zo’n ideaal instemmen. De vraag is dus: hoe is het mogelijk dat dit standpunt toch wordt gepromoot? Zouden de Italiaanse kiezers van Luigi Morgano vinden dat alle vluchtelingen die in Italië aankomen naar elke plek mogen gaan die ze maar willen? Dat lijkt vanwege de enorme vluchtelingenproblematiek in Italië onwaarschijnlijk, tenzij al die kiezers ervan uitgaan dat vrijwel alle vluchtelingen weg uit Italië willen.
Hier zien we een belangrijk kenmerk van het Europees Parlement. In een nationaal parlement kijken journalisten naar elk voorstel of uitspraak die wordt gedaan en worden politici op de consequenties van hun uitingen bevraagd. Met andere woorden: wat kosten ze, wie heeft er voor- en nadeel van, wat denkt de achterban en welke andere zaken kunnen nu niet doorgaan? In het Europees Parlement lopen die journalisten niet rond en moeten veel voorstellen door de lidstaten worden uitgevoerd. Europarlementariërs hoeven niet te bedenken hoe ze uitgevoerd kunnen worden en zullen daar ook nooit verantwoording voor hoeven afleggen.
Wat gek dat Europarlementariërs het nalaten na te denken over de consequenties van hun uitspraken.
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel en Den Haag. Voor zijn verslaggeving is ook jouw financiële steun essentieel.
