Hieronder de belangrijkste conclusies uit het onderzoek van de commissie-Oosting naar de zogeheten ‘Teeven-deal’ uit 2000, die dit voorjaar leidde tot het aftreden van minister Ivo Opstelten en staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie.
– De deal die Teeven in 2000 als officier van justitie sloot met drugshandelaar Cees H. kan de toets der kritiek niet doorstaan. Inhoudelijk was de deal niet goed en ook niet vanuit het oogpunt van ,,totstandkoming en afwikkeling”. Teeven splitste de deal in twee afspraken: één over geld en één over strafkorting. Eigenlijk kwam dat neer op een zogeheten ‘package-deal’. Zo’n deal was eerder door het college van procureurs-generaal én door toenmalig minister van Justitie Benk Korthals al uitdrukkelijk en ondubbelzinnig afgewezen.
– Teeven en diens baas in 2000, de huidige VVD-Senator Ben Swagerman, informeerden het college van procureurs-generaal niet goed over de deal. De Belastingdienst werd er bewust buiten gehouden.
– De manier waarop Opstelten reageerde toen televisieprogramma Nieuwsuur in maart 2014 met onthullingen kwam over de deal ,,vertoont tekortkomingen”, aldus Oosting. Ambtenaren wilden een onafhankelijk onderzoek door Kees Vendrik van de Algemene Rekenkamer. Maar Opstelten besloot oud-procureur-generaal Henk van Brummen te vragen. Die kreeg uiteindelijk te weinig tijd, mocht niet met Teeven praten en slaagde er niet in door te dringen tot de juiste informatie. Hij vond het bewuste bonnetje over de deal van 4,7 miljoen gulden niet.
– Opstelten en de ambtelijke top voerden geen ,,goede regie” in de periode na de onthullingen. Opstelten hield in een Kamerdebat vast aan het onjuiste bedrag van 1,2 miljoen. Later moest hij toegeven dat het om 4,7 miljoen ging. Oosting schrijft dat als er wel een goede regie was gevoerd, er dan uiteindelijk waarschijnlijk geen situatie was ontstaan waarin Opstelten zich op 9 maart van dit jaar gedwongen zag af te treden, gevolgd door het opstappen van Teeven.
