Het is dinsdagmiddag half vier in het Europees Parlement in Straatsburg. Er zitten tien journalisten in de persconferentiezaal. Er komt ook een cameraploeg van drie personen aan. Ze zijn van de Frans-Duitse zender Arte. Er is verwarring: volgens de planning begint hier om half vier de persconferentie van Marine le Pen, de leider van het Franse Front National, die dit weekend de Franse verkiezingen verloor. Maar Le Pen is er niet. “Zou ze wel komen?” vraagt een oudere man in het Frans aan zijn buurvrouw. “Tja, er staat half vier op de agenda,” meldt ze schamper.
Dit is een persconferentie van ENF: “Europe of Nations and Freedom”, de nieuwe fractie van de PVV die bestaat uit allerlei omstreden partijen: Lega Nord uit Italië, Front National uit Frankrijk, Vlaams Belang uit België en de FPÖ uit Oostenrijk. De fractie legt met haar kleine veertig zetels weinig gewicht in de schaal, maar dat laat onverlet dat de invloed van eurosceptische partijen als de PVV door de fractievorming is toegenomen. Zo kunnen de Europarlementariërs bijvoorbeeld meedingen naar allerlei functies en krijgt de fractie meer budget.
Maar de relatie tussen eurosceptici en de journalistiek blijft lastig. In de wandelgangen in Straatsburg worden grapjes gemaakt over de PVV. Een medewerker stelt mij een prachtig beeld in het vooruitzicht: PVV-delegatieleider Marcel de Graaff zou zich bij persconferenties geen houding weten te geven. Marine le Pen zou als fractieleider van ENF in het Frans het woord voeren, waarna De Graaff alles in het Nederlands nog eens zou herhalen. Dit is een heel raar verhaal, vooral omdat er sowieso tolken aanwezig zijn die alles direct vertalen. Zou De Graaff dat vertaalwerk werkelijk opnieuw doen?
Na tien minuten wachten loopt de eerste journalist weg en nog twee minuten later volgt de tweede. De oude man en zijn collega – die er daarnet nog van overtuigd leek dat Le Pen zou komen – zitten er nog steeds. De vrouw begint wel te bellen of Le Pen nog komt. Ook de tolken weten niet goed wat ze moeten doen. Er is vertaling aanwezig in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans, Portugees, Pools en Grieks. Nederlands mist. Zou dat misschien de reden zijn waarom De Graaff hier de woorden van Le Pen elke keer in zijn moedertaal herhaalt? Of heeft hij de Nederlanders meegedeeld dat het niet doorging?
Dan staat een journaliste op. De persconferentie van Le Pen is uit het schema gehaald, zegt ze. Het staat nog wel op de papieren versie, maar niet op de digitale. Dat is niet ongewoon, want dat gebeurde bij de Eurokritische ECR-groep – met o.a. de Britse Conservatieven – deze ochtend ook al. De andere Eurosceptische fractie – EFDD van Nigel Farage – geeft als enige fractie helemaal geen persconferentie. Le Pen valt dus duidelijk in een eurosceptische traditie. Toch is de verwarring in de zaal daarmee niet mee ten einde. De vertalers – drie per taal – zitten er nog steeds. Als de journalisten weg zijn, zitten ze er nog.
Zo gaat dat dus bij eurosceptische clubs in het Europees Parlement. Ze willen weinig met de media: persconferenties geven ze niet of ze zeggen ze af, persberichten versturen ze niet of nauwelijks, sessies organiseren ze ook niet en de nieuwe PVV-fractie blijkt na maanden niet eens in staat een normale website te bouwen en te onderhouden. De verklaring is natuurlijk dat het deze partijen alleen om de natiestaat gaat en dat ze de EU sowieso niet nodeloos belangrijk willen maken. Het Europees Parlement geeft ze hooguit een podium als ze dat nationaal niet hebben, zoals bij Farage en Le Pen. Maar zij gebruiken dat podium vervolgens alleen als het hen uitkomt.
Na de verloren Franse verkiezingen van afgelopen weekend stond dus eigenlijk al vast dat Le Pen niet zou komen.
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel en Den Haag. Voor zijn verslaggeving is ook jouw financiële steun essentieel.
