Medio 2014 zat ik met een VPRO-journalist een kopje koffie te drinken in lunchcafé Bar Boon op het Mediapark in Hilversum. Het ligt aan de toegangsweg tot het NOS-gebouw en ik zei dat het mij niet ondenkbaar leek dat daar eerdaags een ISIS-commando uit een busje zou stappen en met kalashnikovs het vuur zou openen op alles wat bewoog en niet snel genoeg de islamitische geloofsbelijdenis kon opzeggen. Ik broedde in die tijd op een verhaal over een aanslag door islamofascistische kalashnikovkunstenaars dat met kerst 2014 in De Groene Amsterdammer werd gepubliceerd. In dat verhaal, De vijfde colonne, worden de terrasjes op het Spui in Amsterdam onder vuur genomen.
De VPRO-journalist vond het een angstaanjagend idee en voegde er met vaderlijke trots aan toe dat zijn zoontje de oplossing wist tegen islamitische onderdrukking: zelf moslim worden. Twee zaken troffen mij met de kracht van 7.62 mm-kogels. In de eerste plaats natuurlijk het ontspannen gemak waarmee zonder slag of stoot voor religieuze onderdrukking werd gecapituleerd. Bij het zien van de zwarte vlag wordt zonder dralen de witte vlag gehesen. Dat je je eigen huid probeert te redden – eigen huid eerst! – is tot daaraan toe. Maar als je je onderwerpt aan de islam, stem je ook in met de onderdrukking van vrouwen, homo’s, joden en andere varkens. Wat mij tevens trof was dat blijkbaar ook in, laat ons zeggen, weldenkend-intellectuele kring rekening werd gehouden met een islamitisch regime. Dat angstbeeld bestaat dus niet alleen onder PVV-stemmers.
Op 7 januari 2015, de dag van de aanslag op Charlie Hebdo, kwam in Frankrijk de roman Soumission (Onderworpen) van Michel Houellebecq uit waarin een fundamentalistische moslim in 2022 tot president van Frankrijk wordt gekozen. De roman werd een wereldwijd succes en lokte enorm veel discussie uit. Volgens velen was het een visionair boek, ikzelf was minder overtuigd. Voor mij was het sterke gegeven van de roman tegelijk de zwakte ervan. Om geloofwaardig te zijn moest het immers aannemelijk zijn dat de Fransen over zeven jaar een salafist in het Élysée zouden kiezen en die kans leek mij klein.
De regionale verkiezingen van december 2015 hebben mijn gedachten doen veranderen. Het Front National dat in de eerste ronde de grote winnaar was, werd in de tweede ronde de grote verliezer doordat de Parti Socialiste zich in sommige regio’s terugtrok en de linkse kiezers op de door hen gehate Les Républicains van Nicolas Sarkozy stemden. Dit is bijna hetzelfde scenario waarmee Mohammed Ben Abbes in Onderworpen aan de macht komt; de weldenkende kiezers verkiezen in de tweede ronde hem boven Marine Le Pen.
Dat de linkse Franse kiezer, al dan niet met een wasknijper op de neus, op Sarkozy heeft gestemd duidt erop dat de geesten rijp zijn voor het Onderworpen-scenario, want uitgerekend Sarkozy wil de ‘heilige’ wet op de scheiding tussen kerk en staat uit 1905 aanpassen, bijvoorbeeld om religieuze groepen van staatswege financieel te kunnen steunen. In het bijzonder de islam zou daarvan profiteren.
Links Frankrijk lijkt inmiddels de knieën te hebben geolied om zich te onderwerpen.
