Vorige week werd de politicus van het jaar bekend gemaakt. Deze rare traditie houdt in dat parlementair journalisten gaan vertellen welke politicus ze goed vinden. In plaats van politici te controleren, komen ze met lofprijzingen. Alsof de burger niet zelf kan uitmaken welke politicus zijn werk goed doet.
Vreemd dus dat Brusselse correspondenten geen Europarlementariër van het jaar kiezen. Burgers horen weinig uit Brussel en kunnen dus wel wat duiding gebruiken. Maar aangezien er in Brussel nauwelijks journalisten zijn, is het bijna niet mogelijk om gezamenlijk tot een ranglijst te komen. Of velen in Brussel zijn vergeten dat de EU eigenlijk om de burger zou moeten draaien. Dat kan natuurlijk ook.
Er is nog een ander probleem: het is volstrekt onzichtbaar wat Europarlementariërs doen. Ze praten in allerlei vergaderingen mee en komen met allerlei statements. Maar het gaat natuurlijk om de vraag of ze echt in staat zijn beleid te veranderen. Daar is bij de meesten eigenlijk niets over te zeggen omdat hun werk achter gesloten deuren plaatsvindt.
Een lijst maken van de beste Europarlementariër van het jaar is dus nog subjectiever dan die van de politicus van het jaar. Van de meesten van hen wordt nooit duidelijk of ze enig verschil hebben gemaakt. Dat is voor gewone stervelingen in Nederland onduidelijk, maar ook voor de mensen die in de EU-bubbel werken.
Wie zou er voor deze titel in aanmerking komen? In Brussel maakt men onderscheid tussen Europarlementariërs die er wel en die er niet toe doen. Europarlementariërs doen er in hun eerste termijn eigenlijk nooit toe. Ze zijn onzichtbaar binnen en buiten Brussel, ze missen ervaring, een netwerk en een belangrijke portefeuille. Ze kunnen weinig gewicht in de schaal leggen.
De prijs voor Europarlementariër van het jaar kan dus het beste gaan naar iemand die zich aan dit patroon onttrekt. Conform de Europese traditie is dit iemand die niemand kent: Kati Piri, sinds 2014 Europarlementariër voor de PvdA. Ze houdt zich met name bezig met de Turkse toetreding. Ze is bepalend op dat dossier terwijl ze nog maar net in het Europees Parlement zit. Dat doen haar collega’s haar niet na.
U raadt het al: Kati Piri is niet op voorhand tegen de toetreding van Turkije. Maar voorlopig ziet ze het niet zitten, precies in lijn met heel veel eurokritische burgers. Er moet volgens Piri eerst nog heel veel gebeuren aan de mensenrechten, de persvrijheid en vele andere zaken voordat er ooit een toetreding kan komen.
Voor een eurofiele politicus is dat opmerkelijk realistisch. Daar zijn er meer van nodig.
Deze column werd uitgesproken bij Opvliegers op 1 bij Powned. Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel, in Den Haag en in het land. Voor zijn verslaggeving is ook jouw financiële steun essentieel.
