“Wat is je favoriete plek in dit dorp?”, vraagt Sachi (Haruka Ayase, Ichi) aan haar 13-jarige halfzus Suzu (Suzu Hirose). Raak! Ze hebben elkaar nog maar amper ontmoet, op de begrafenis van hun vader. Dankzij deze vraag ontstaat er meteen een band tussen de drie oudere zussen en de net ontdekte jongste telg van de familie. Het tienermeisje in haar schooluniformpje kijkt namelijk op alsof het de eerste keer in haar leven is dat iemand zo veel interesse in haar toont.
Our Little Sister is een film van kleine gebaren die veel prijsgeven, een stevig staaltje visueel verhaal vertellen toegepast op een lichtvoetig verhaal. Het hoofdthema is familie. Drie zussen, die op jonge leeftijd door hun vader in de steek gelaten zijn, ontdekken dat hij bij zijn tweede vrouw ook een dochter heeft verwekt. Na de begrafenis nodigen ze haar uit om bij hen in te trekken, in het familiehuis dat jaren geleden ook door hun moeder is verlaten.
Er is steeds een ijzersterke beeldcompositie. Neem alleen een shot waarin de drie oudste zussen over straat wandelen: de verstandige oudste, de losbol en de tomboy. Ze hoeven niets te zeggen, je weet sowieso wie welke rol vervult. De kleding spreekt boekdelen, de blikken vullen het aan. Het is echter de loophouding waarin de verschillende karakters zichtbaar worden gemaakt.
Het huishouden van vier jonge vrouwen is ontleend aan de Japanse manga Umimachi Diary, maar past ook feilloos in het oeuvre van de regisseur Hirokazu Koreeda (Like Father, Like Son). Een gezin zonder ouders, dat toch volledig aanvoelt als een complete familie. Uiteenlopende karakters smelten samen tot een eenheid. Ieder doet zijn eigen ding, maar de losse onderdelen kunnen niet zonder elkaar. Het resultaat is een kerstfilm die eigenlijk geen kerstfilm is.
Er zijn momenten van geluk en verdriet, zoals in een Amerikaanse soap. Maar het is niet wat de personages overkomt wat de plot aandrijft. Het draait bijna volledig om hoe elk karakter zich denkt te verhouden tot de rest. Suzu is bang om over haar moeder te praten, omdat ze daar de rest misschien mee kwetst. Sachi is streng naar haar weggelopen moeder. Maar ze staat in een emotionele spagaat doordat ze in haar eigen relatie ‘de andere vrouw’ is.
Het had een film kunnen zijn waarin alle inwendige sores de hoofdmoot was, waarin elke twijfel tot in den treure werd uitgesproken. Nu komt het vooral af en toe tot een persoonlijke uitbarsting. En je weet eigenlijk dat dit gezin het gaat overleven, door de vanzelfsprekendheid die de shots met alle vier de zussen samen uitstralen. Dit is feelgood.
Maar wel feelgood van op hoger niveau getild, met een vrij complexe onderliggende samenhang. De film is meeslepender dan strikt noodzakelijk, maar ook vloeiender en harmonieuzer. Dat de film wat aan de lange kant is, merk je pas achteraf als je weer op je horloge kijkt. En dan is het te laat om niet gedwongen te glimlachen.
