“De eigenzinnige eenling is vogelvrij – en dat weerhoudt andere eenlingen ervan om zich los te maken van de groep. Gelijk de islam, is het Nederlandse gevestigde opinielandschap wars van weerwoord. Op de drempel van 2016 lijkt de vrijheid van de columnist in Nederland nog slechts zo groot als zijn huid dik is in de bruine moerassen waar de moraalmilities en de meningenpolitie hun patrouilles lopen.
Discussies over Israël en de Gaza-gebieden ga ik uit de weg omdat ze nooit voorbij de geijkte ideologische impasses komen. Een discussie waar niemand bij wint maar waarbij iedere deelnemer zich alleen maar dieper ingraaft, slijpt niet de geest, die voedt slechts de wederzijdse afkeer.
Je kan het proberen te ontkennen, maar het klimaat bestáát in Nederland waarin Pim Fortuyn kon worden afgeschoten, waarin de islamitische slachtmoord op Theo van Gogh niet kon worden voorkomen en waarin een cartoonist – Gregorius Nekschot – door tien man AT van zijn bed werd gelicht, waarna hij de dop voorgoed op zijn inktpot schroefde en nu, zoveel jaar later, nog steeds het gevoel heeft dat hij over zijn schouder moet kijken. De daders waren een linkse idealist, een moslim en een (christelijk) politicus, dus het gevaar voor de vrijheid komt ook nog eens van alle kanten.
Waar zijn die mensen als de onwrikbare Ebru Umar weer eens door het slijk getrokken wordt of, zoals recentelijk enkele malen gebeurde, fysiek geïntimideerd werd? Wie bepaalt dat de belaging van Jan Roos deze zomer wel verzonnen moet zijn omdat Jan Roos nou eenmaal een ‘racist’ en een ‘haatzaaier’ is, waarom is Hilde uit Oranje een ‘tokkie’ wanneer ze haar machteloosheid wat ongelukkig probeert te uiten na een zoveelste door Den Haag verbroken belofte, hoe kan het in godesnaam zo zijn dat het intellectuele vedergewicht Tofik Dibi, die zijn persoonlijke frustraties kanaliseert via bekrompen wraakgevoelens, het tot ‘politiek commentator’ schopt bij Jeroen Pauw? En als het je wat minder moeite dan gemiddeld kost om de vrije meningsuiting van de democratisch gekozen PVV-leider Geert Wilders te verdedigen omdat je nou eenmaal iedere vrije uiting van meningen de ruimte wilt geven, ben je geen verdediger van het vrije woord, dan ben je een verdachte.
Het is het meest zwakzinnige zwaktebod van allemaal: als je de inhoud of de standpunten niet onderbouwd kunt weerleggen, verlaag je je maar tot een (grappig genoeg meestal zeer onbeleefde) verhandeling over De Toon. Als je er van overtuigd bent dat je aan de goeie kant van de fatsoenskloof staat, mag je namelijk elk denkbaar retorisch middel hanteren om andersdenkenden laatdunkend mee te duiden: racisten, xenofoben, haatzaaiers, domrechtse tokkies, PVV’ers… Niet per se agressief, maar wel altijd met de intentie om te diskwalificeren en uit te sluiten.
Den Haag voert niet alleen een strijd tegen de rechtvaardigheid en het gezond verstand, maar ook tegen het electoraat – en daarmee tegen de vertegenwoordigende parlementaire democratie.
De laatste druppel viel in Parijs. Zelfmoordmoslims blazen zich op in restaurants, gewapende jihadisten dringen een concertzaal binnen en schieten nog eens tachtig mensen dood. De vraag was nooit óf het zou gebeuren, maar waar, wanneer en in welke hevigheid. Het werd alweer Parijs, vrijdag de dertiende november, en het kostte zo’n 130 levens. De walging over de daad van mensen waarvan je weet dat dit hun doel is, verbleekte al binnen enkele uren in het moeras van de zelfverwijten, vingerwijzingen en hardnekkige ontkenningen van ‘ons’. Iedereen had het gedaan, behalve de Koran.
Ook Marine le Pen en Geert Wilders ‘hebben het gedaan’, met hun ‘islamofobie’ en ‘haatzaaiende’ uitspraken. Gekmakend is het dat de daders van extreem bloederig religieus geweld worden vrijgepleit van hun fysieke acties door de schuld bij de woorden van democratisch gekozen politici te leggen.
Geert Wilders. Ebru Umar. Annabel Nanninga. Jan Roos. Theodor Holman. Zij zijn de échte human shields, omdat ze het verdommen om te zwijgen over de teloorgang die zij vrezen voor vrede, veiligheid en vrijheid. Zij opereren daarbij op de grens van sommige vrijheden. Soms tegen het randje, soms op het randje, soms net er overheen. Niet alleen omdat het kan, maar omdat het móet. Opdat we die grens daarmee zo ver mogelijk van ons vandaan kunnen houden. Zodat we niet met z’n allen worden ingesloten door beperkingen aan de vrijheid van meningsuiting, waardoor we met z’n allen in een heel krap en benauwd hokje terecht komen.”
Wijzen komen niet uit het Oosten, wijzen komen uit het Westen. Steeds maar weer. De meest wijze wijze heet Bart Nijman, redacteur bij Geenstijl.nl (pseudoniem: Van Rossem), en waarom hij zo wijs is kunt u zelf lezen in deze verrukkelijke longread bomvol waarheden. Waarvan hierboven slechts een paar overheerlijke krenten uit de kerstpap. Bart Nijman, onthoud die naam, nu al Denker des Vaderlands in 2016.
Hup Bart Nijman! Hup Geenstijl!
