“Dit was het jaar dat ik op een dag mijn geloof in de democratie begon kwijt te raken. Want je mág alles roepen in dit land. Maar het hoeft niet. Op de dag dat ik de Grenzen dicht-poster van Geert zag en de reacties van zijn achterban, is er iets geknapt in mij. Je weet wel, die poster met die oerrrrrr-Hollandse molen en die koe op de achtergrond.
Maar toen ik die poster zag dacht ik: misschien kunnen we het niet meer aan, de verantwoordelijkheid die de vrijheid van meningsuiting met zich meebrengt. Dat er zoveel geroepen mag worden, met terugkerende termen als ‘ons land’ en ‘onze grenzen’.
Dit land is niet van ons. Landen bestaan niet, dat is gewoon een afspraak. Wat ironisch is, de afspraak van grenzen maakt juist een grenzeloosheid in de mens wakker: dit is van ons, deze cultuur, dit land, deze ruimte. Als een hond die z’n tanden in een stuk vlees zet.”
Sara Kroos is een cabaretier. In Nederland kun je succesvol cabaretier zijn, zeggen wat je denkt en jezelf vrij uiten terwijl je daar ook nog geld aan verdient zonder dat iemand je iets in de weg legt omdat Nederland een vrij land is. Met een vrije meningsuiting. Maar kennelijk is die vrijheid, volgens de zo gretig vrijheid gebruikende cabaretier in kwestie, toch niet zo’n heel goed idee. Want er mag dan zomaar veel worden geroepen, en als er dan dingen worden geroepen die Sara Kroos zelf liever niet hoort, dan kunnen we ‘de verantwoordelijkheid niet aan’. En is die vrijheid van meningsuiting ineens toch niet zo’n goed idee.
Zou Sara kroos zelf eigenlijk weten dat je ‘wel alles mag zeggen maar dat het niet hoeft?’ Citaat uit Opzij trouwens, dat verklaart ook wel weer wat. Dat dan weer wel.
