Economisch nieuws in de Volkskrant. Schroefjeteweinig-retailer IKEA haakt in op de schroefjelos-trend van het attachment parenting. Wat dat is? Een heel enge manier om special snowflakes te kweken. Je kind immer in een lap aan je lichaam gebonden rondzeulen, borstvoeding geven tot hij zijn eerste brommer mag/zij zelf borsten heeft en.. met het hele gezin in één bed slapen. Kortom, de snelste weg van wieg naar psychiaterssofa loopt via het gezinsbed, meubilairtechnisch.
Het blijde opvoedfaalnieuws/de ådvertorial gaat vergezeld van vier portretjes van groepsslapers, alle vier blanke, hoogopgeleide ouders die hemelhoge lof zingen van het gezinsbed. Het is gezond, makkelijk en geen enkele belemmering van je seksleven. Volgens de overly attached parents. Dat laatste wil ik wel geloven, voor hippies en antroposofiese kinderfluisteraars is wat wij behoorlijke seks noemen sowieso een daad van onderdrukking en agressie.
Dieptepunt van het betoogje ter promotie van IKEA’s ødipus-lijn is een muts die het gevaar van met zijn allen naast een kleine baby slapen afdoet met het wensdenkende ‘Ik geloof dat je hormonen ervoor zorgen dat je niet op je kind gaat liggen’. Zucht. Logica en vrouwen, dat is een gevoel. Hormonen die ervoor zorgen dat een baby niet geplet kan worden door vader, moeder, broers en zussen.
Right.
Terwijl in de kiem gesmoord worden, misschien wel het meest humane lot is voor een kind waarvan de ouders zo bang zijn voor zelfredzaamheid en loslaten, dat zij het hele gezin in een IKEA øncest te slapen leggen.
