Ach, kijk nu (geen link want linken naar de website wil NRC niet hebben gezien hun paywall): de oude policor media worden ook wakker en beseffen dat wat ze al die tijd hebben laten liggen precies datgene is waar de alternatieve (online) media zo’n succes mee hebben (en de oude media dus niet). Publiceren over de Duitse agente en schrijfster Tania Kambouri bijvoorbeeld.
Kambouri publiceerde in oktober 2015 (nu dus alweer bijna vier(!) maanden geleden) een ontluisterend boek waarin zij haar ervaringen als politieagente beschrijft. Die ervaringen zijn als volgt: veel misdaad en extreem geweld in Duitsland wordt gepleegd door allochtonen, islamitische jongeren hebben geen enkel respect voor agenten en al helemaal niet voor vrouwelijke agenten, een gedeelte van de ernstige criminaliteit in Duitsland is gewoon geïmporteerd en de vluchtelingenstroom zorgt voor zoveel problemen dat de Duitse politie steeds meer onder druk komt te staan.
Schreven wij in oktober 2015 dus al over, want nieuws en actueel (zo zijn wij, wij wél). Maar de oude media liever niet natuurlijk. Feiten die rechtstreeks ingaan tegen het ‘we moeten de boel bij elkaar houden als journalisten want dat hebben wij zo afgesproken met elkaar in Nederland’ mag je bij de oude media niet benoemen want dat ‘speelt alleen maar Geert Wilders in de kaart’.
Opvallend genoeg vonden ze dat in Duitsland ook, maar wel slechts heel even. Uiteraard werd Kambouri in eerste instantie fatsoenlijk en respectvol kapotgemaakt door policor multicultureel Duitsland maar al snel bleek dat veel Duitsers haar waarheid deelden en dat ze blij waren dat iemand het eindelijk eens zegt. Een paar maanden later bleek dat eigenlijk alleen de politieke elite, zij die de macht hebben om zaken te veranderen, nog de enige is die géén lering wil trekken uit Kambouri’s waarheden.
Tot Keulen. ‘Keulen’ veranderde alles (handig ook dat ‘Keulen’ precies op de eerste dag van 2016 plaatsvond, dat bakent oude en nieuwe tijden wel zo lekker af). Want ‘Keulen’ blijkt niets minder dan het uitkomen van de voorspellingen in Kambouri’s boek: jonge moslimmannen die geen enkel respect voor vrouwen hebben waartegen de politie niets kan uitrichten. Zoals ook de aanslagen op Charlie Hebdo en Bataclan alles veranderden en de uitgekomen voorspellingen van profeten zijn.
Welkom in de realiteit. Het geluid dat u hoort is het haperen van de bellenblaasmachine. De stank die u ruikt zijn de opgestapelde maar genegeerde lijken die aan het ontbinden zijn. Slachtoffers van vrede, tolerantie, maakbaarheid en natuurlijk ‘de dialoog’ (denkt u wel een beetje om de toon?).
Sinds Keulen lijkt ook de policor media in echte paniek. Deden ze altijd zo hard mogelijk hun best om alles wat misschien wel negatieve denkbeelden over allochtonen, de islam en de multiculturele samenleving kan veroorzaken te downplayen, doofpotten en nuanceren danwel mondsnoeren, sinds Keulen lijken de policor media juist over elkaar heen te struikelen om als eerste het probleem te mogen benoemen.
Als zelfs de NOS de term ‘Noord-Afrikanen’ hanteert dan weet je dat er iets aan de hand is.
Dat NRC nu ineens ook met Kambouri komt is natuurlijk een zelfde uiting van paniek: het benoemen van dat probleem is altijd al succesvol geweest voor de alternatieve media. Teleurgestelde oude media-consumenten zoeken immers hun heil bij alternatieve media waar ze wél gewoon de onverbloemde waarheid kunnen lezen en waar wel gewoon wordt bericht over de realiteit, zonder agenda en zonder poging tot betuttelen of moraliseren.
Maar aangezien het schip der oude media met de dag harder zinkt zijn die oude media bereid alles overboord te gooien, inclusief de door babyboomers in 1968 aangeleverde verplichte blauwdrukken der normen, waarden en ethiek. ‘Als nieuwe media zo succesvol zijn met het echte benoemen van problemen dan kunnen ook wij ons het vege lijf daarmee redden’, zo moet de gedachte zijn geweest toen álle policor media, van NOS tot DWWD via Volkskrant en NRC, plots besloten datgene te doen wat ze voorheen altijd hebben uitgekotst en ondergescheten omdat het zo ‘populistisch’ en ‘rechts’ is: problemen die voortkomen uit de multiculturele samenleving benoemen.
De vinger op de écht zere plek leggen en doorduwen. Hard, keihard doorduwen. Geenstijl.nl is er al 13 jaar succesvol mee, zonder subsidie, nog nooit een prijs gewonnen.
Maakt u zich overigens geen zorgen, deze opleving van bellenblaasvrij realisme door de oude media is heus geen blijvertje. Mensen die heden ten dage nog een abonnement (lol) hebben op NRC of Volkskrant zijn geen teleurgestelde nieuwe media-gebruikers, want die hebben al lang geleden hun abonnement opgezegd (terecht). Wat nu nog (papieren) (lol) krant leest zit écht niet te wachten op het soort van realisme waarmee Wilders zetels wint.
Integendeel, NRC- en Volkskrant-lezers willen graag in hun eigen gelijk worden bevestigd dat er niets aan de hand is, dat alle problemen altijd de schuld zijn van ‘de sociale omstandigheden‘ (het staat er echt!) en ‘het Westen’, dat de islam een religie van uitsluitend pure vrede en tolerantie is, dat het onderdrukken van vrouwen door ze verplichten een hoofddoekje te dragen juist ‘feminisme’ en ‘vrijheid’ is en dat vluchtelingen lieve slachtoffers zijn, allemaal, die nooit een vlieg kwaad zullen doen.
Wat heden ten dage nog een courantenabonnement heeft, kortom, stemt D66 of GroenLinks, is blank, noemt zichzelf ‘kosmopolitisch’ en bezit een bakfiets. En hun kinderen hebben lachwekkende voornamen als ‘Haro’ of ‘Sterre’.
En precies dit soort consumenten zit niet te wachten op opiniestukken van Hafid Bouazza die uitlegt hoe vrouwonvriendelijk de islam is, columns van Martin Sommer (de enige bijna enige, op Sylvia Witteman, Rene Cuperus en Artur van Amerongen na, columnist van de 1173 Volkskrant-columnisten die géén voorspelbare ‘veilige niet-cynische’ laffe sociaaldemocratische columns schrijft) of artikelen waarin wordt uitgelegd wat een Duitse agente allemaal voor realisme in haar bestseller heeft beschreven.
Wat dat betreft spreken de ingezonden brieven (lol), de door Volkskrant-redacteuren verzonnen ingezonden haatbrieven (Fatima Dakmar), de ranzige, echt gore, rancuneuze, crypto-fascitoïde natrapstukjes van Haro (lol) Kraak (lolrofl) of de onderbuiklinks opgeboerde anderemeningenhaat van Frits ‘Theo van Gogh vroeg er ook wel een beetje om’ Abrahams (87) boekdelen: realisme is niet geschikt voor oude media-lezertjes. Nooit.
Het schip der oude media blijft kortom lekker verder zinken. Hoeveel hypocriet plotseling hyperrealisme ze er ook tegenaan gooien en hoeveel dichtgetikte ’68-strovuurtjes-in-kraakpand-babyboomersethiek ze ook in blinde paniek overboord duwen. Het heeft alleen maar een tegengesteld effect: hoe realistischer die oude media worden, hoe meer mensen (nóg meer mensen) afhaken en hoe sneller het schip naar de kelder gaat.
Wat dat betreft is deze opleving van realistische journalistiek bij de papieren dinosauriërs en NPO-fossielen in Ivorentorië weinig meer dan een zwanenzang. Too little, too late.
Tijd voor het Kyrie Eleison, de Dies Irae is nakende.
