“Al na de eerste paar vluchtelingen die zich bij me kwamen melden voor inschrijving in de opvang kwam ik er al achter dat mijn zeer positieve en idealistische voorstelling over vluchtelingen en vluchtelingenwerk duidelijk niet overeenkomt met de realiteit. Natuurlijk mag je niet over alle vluchtelingen oordelen maar als ik eerlijk ben dan is de samenwerking met 90 procent van de vluchtelingen dit ik tref eerder onaangenaam, in elk geval niet zoals ik het me had voorgesteld.
Velen van hen zijn veeleisend. Ze komen me vragen of ik nu een appartement, een mooie auto en het liefste ook een goede baan voor ze kan regelen. Als ik ze dan uitleg dat het zo niet werkt, worden ze luidruchtig en soms erg agressief.
Zo dreigde een Afghaanse onlangs met zelfmoord. En een paar Syriërs en een groep Afghanen verklaarden in hongerstaking te zullen gaan totdat ik ze zou helpen een andere plek te krijgen. Tegen mijn Arabische collega schreeuwde er eentje: ‘We zullen je onthoofden!’. Om dit soort redenen is de politie meerdere malen per week bij ons op bezoek.
Maar voor mij is dit het allerergste: sommige van de vluchtelingen behandelen vrouwen als zeer minderwaardig. Het is algemeen bekend dat 65 tot 70 procent van de vluchtelingen alleenstaande jonge mannen zijn, van soms 20, 25 jaar oud.
Als vrouwen worden we genegeerd, of we krijgen minachtende blikken, of ze worden opdringerig. Ze fluiten en schreeuwen en roepen dan iets in een taal die ik niet begrijp en dan lachen ze onderling.
De laatste weken is het nog erger geworden. Er zijn meer en meer mensen uit Noord-Afrika, Marokko, Tunesië en Libië hier gekomen en ze waren nog agressiever.
Ik durf niet meer met de metro hierheen te komen, een collega van me is onlangs door enkele jonge vluchtelingen-mannen naar de metro gevolgd en toen hebben ze haar in de metrotunnel aangerand.”
U las, een klein stukje, relaas van een (begrijpelijkerwijs anonieme) vrouw in de dertig die in Hamburg in een asielzoekerscentrum werkt. Als naïeve wereldburger geloofde ze de wereld een stukje beter te kunnen maken door met vluchtelingen te gaan werken, maar de realiteit viel nogal tegen. Het viel zo erg tegen dat ze er nu over denkt te stoppen, terwijl het eigenlijk een droombaan had moeten zijn.
Leest u vooral het hele, lange, artikel (als u geen Duits kunt gebruik dan Google translate) want het staat vol waarnemingen waarvan, zeker in Duitsland, heel veel mensen graag zouden willen dat niemand ze ooit krijgt te lezen.
De vrouw in kwestie durft nu alleen nog maar in bedekkende kleding naar het werk, durft niet meer met de trein en is bang geworden voor groepjes jonge mannen. En dat voor iemand die dacht dat werken met vluchtelingen het doel in haar leven zou zijn…
