‘Blanke feministen ontpoppen zich nu als fopfeministen, die de trend van het integratiepessimisme volledig hebben gemist omdat ze een gutmensch-sekte zijn gaan vormen’
Het moeten verwarrende tijden zijn voor linkse feministen. Ik heb niets tegen linksmensen, mijn man is lid van de PvdA, en we hebben het prima samen. Ik vind het ook goed dat bijvoorbeeld SP-ers met zoveel passie opkomen voor de verliezers van de vooruitgang. Ik ben ook voor vrouwenemancipatie. Homomannen en heterovrouwen kunnen het doorgaans goed vinden en ik ben blij te wonen in een land met zoveel vrije vrouwen met wie je lol kunt maken, zonder over eerwraak en andere middeleeuwse onzin te hoeven nadenken.
Nog nooit in de geschiedenis hebben vrouwen in Europa en Noord-Amerika zoveel vrijheid gehad als nu. Dat is mede te danken aan vroegere feministen. Mooi.
Ik heb ook helemaal niets tegen moslims. Ik ken genoeg vredige, lieve moslims, en alle mensen die een religie aanhangen over één kam scheren vind ik not done. En natuurlijk zijn niet alle Syriërs verkrachters. De Amerikaanse studente Caitlin Duncan vertelt dat ze in de beruchte Keulse oudejaarsnacht, waar ze belaagd werd door een groep mannen, juist ontzet werd door een andere groep mannen, ook Syriërs. Daar staat dan weer tegenover dat een imam meldde dat de vrouwen dat aan zichzelf te danken hadden omdat ze parfum op hadden.
De grote volksverhuizing die nu vanuit het Midden-Oosten gaande is richting Europa, zorgt er ook voor dat een regiospecifieke vorm van vrouwenhaat meereist, zoals Brenda Stoter onlangs schreef in Trouw. En blanke feministen ontpoppen zich nu als fopfeministen, die de trend van het integratiepessimisme volledig hebben gemist omdat ze een gutmensch-sekte zijn gaan vormen.
Meindert Fennema, links dus gutmensch, schrijft dat hij feministen van zijn generatie het ergst vindt in het wegkijken. Fennema heeft gelijk, maar dat wegkijkfeminisme zie je ook bij jongere feministen. In een week waarin vrouwen worden gestenigd in Duitsland (ja, maar dat zijn transgenders, geen echte vrouwen, zeggen fopfeministes) en ruim drie weken na ‘Keulen’, kijken de dames nog steeds weg van de geïmporteerde vrouwenhaat.
Hafid Bouazza schrijft in NRC: “We zijn zo tolerant geworden dat het kruiperig wordt.”
Raja Felgata, die het boek I Love Mo schreef, zegt in de Volkskrant : “Het is de hoogste tijd dat moslims dit probleem onder ogen zien en er iets aan doen. Als we het niet bespreekbaar maken, hebben we over twintig jaar nog steeds toestanden als in Keulen en heb ik tien boeken geschreven, terwijl ik dat niet eens wil.
Goed gezien. Jammer dat wegkijkfeministen geen oog en oor hebben voor wat deze moedige mensen zeggen.
Dieptepunt was onlangs Asha ten Broeke, die in de Volkskrant blij riep dat ‘Keulen’ kwam door bendes die genesteld waren in azc’s, maar waar asielzoekers part nog deel aan hebben. Ze had dat uit een Duitse krant gehaald. Dat zullen omwonenden van azc’s vast goed nieuws vinden. Ze mag dan wel zeggen dat ze een vrouw van de feiten is, maar dat klopt dus niet, want ze is wel erg selectief aan het winkelen in Duitse media. Keulse politieagenten hadden immers in diezelfde media al eerder verklaard dat er wel degelijk asielzoekers bij betrokken waren, en dat ze die ook hadden gearresteerd en erna weer vrijgelaten, wegens cellentekort.
Selectief winkelen in Duitse media om het wegkijken te legitimeren. En wie daar wat van zegt, wordt subiet uitgemaakt voor racist. Of wanneer het iemand betreft die zelf een kleurtje heeft, zoals ondergetekende, dan krijg je het verwijt een brulkikker te zijn. Geestig om dat te horen van iemand die zelf een beetje op een kikvors lijkt, maar humor is in deze kringen dun gezaaid. Henry Kissinger, niet moeders mooiste, ging altijd vergezeld door mooie vrouwen. Daarover grapte hij ooit: “Macht maakt van een kikvors een sprookjesprins, en ik ben daar het voorbeeld van.”
De Canadees-Pakistaanse Tarek Fatah en zijn dochter Natasja Fatah, die in Canada strijden tegen islamisten, verzuchten regelmatig dat hun felste tegenstanders linkse feministen zijn die wegkijken van wat de islamisten allemaal aanrichten. En dat deze gutmenschen pas wakker zullen worden als de islamisten met hun hulp de macht in handen krijgen. In Nederland zie je hetzelfde. De Asha’s van deze wereld -Volkskrant-columnist Arthur van Amerongen riep al eens de ‘Asha ten Broeke Okselhaar Challenge’ uit- negeren de hun onwelgevallige feiten, zijn niet solidair met islamitische vrouwen die knokken voor hun vrijheid, trekken verklaringen van de Keulse vrouwen op een boosaardige manier in twijfel en zenden feitelijk de boodschap uit: ‘Die vrouwen hebben het aan zichzelf te danken’.
Ik kan daar alleen maar sarcastisch op reageren. Deze types, de hulptroepen van ISIS, zijn de NSB-ers van deze tijd. Denken ze dat ze straks in het kalifaat Eurabia beloond zullen worden voor hun hand- en spandiensten? Zelfs als hun kelen worden doorgesneden als dank voor al hun hulp, zullen ze nog Allah Akbar roepen.
Aan zichzelf te danken. Dat hoorden we ook toen Theo van Gogh vermoord werd. Toen Charlie Hebdo-redacteuren vermoord werden. Ze hadden ook niet moeten provoceren.
Publiciste Harriet Duurvoort schrijft:
“Op marokko.nl viel mijn oog op een discussie gestart door een verontwaardigde salafiste die de ‘Marokkaanse hoeren’ veroordeelt die ‘twerkend op negermuziek, zelfs degenen met een hoofddoekje op’ naar de disco gaan. Instagramfoto’s delen waarin ze sexy duckfaces in hun glitterniemendalletjes maken, en geen ander rolmodel lijken te hebben dan de Kardashians.”
Op een vergelijkbare manier heb ik vaker feministische vrouwen van linkse persuasie over andere vrouwen horen praten. Tussen salafisten en blanke feministen bestaat meer overeenstemming dan in eerste instantie lijkt.
Als je de beelden van de fopfeministen zet naast die van de Keulse slachtoffers zie je dat de laatsten beduidend mooier zijn. Zou het wegkijken van de fopfeministen daar wellicht mee te maken hebben? Ik heb uit die kringen vaker venijn meegemaakt over mooie vrouwen. ‘Lipstick lesbian‘ wordt als scheldwoord gebruikt. Citeerde ik eens Jacobine Geel, kreeg ik van zo’n tuinbroek te horen dat dit een ‘reli-babe‘ is die op geen enkele manier serieus genomen zou moeten worden. Ze spuugde het woord ‘reli-babe‘ eruit met een van haat vertrokken gezicht.
Activist Thierry Baudet was ook niet serieus te nemen volgens een andere feministe, want zo’n ‘mooiboy‘. Nouja! Weer een andere blanke feministe vond dat de niqaab prima was. Dat moesten we gewoon accepteren in Nederland. Deze dame, ik zal het voorzichtig uitdrukken, stond niet vooraan toen God schoonheid uitdeelde. Zou ze de niqaab propageren om minder concurrentie in het straatbeeld te hebben? En zou het wegkijken en in twijfel trekken van de verklaringen van de Keulse vrouwen door de fopfeministen ook voortkomen uit revanchistische gevoelens jegens mooie vrouwen die vrolijk dansend de Oudejaarsnacht ingingen? Het zou mij eerlijk gezegd niets verbazen. Vrouwen in het bedrijfsleven die hun eigen broek ophouden en geen subsidiejunks zijn zoals veel fopfeministen, hekelen dit soort vrouwen.
Een Rotterdamse zakenvrouw: “Zo’n bloktor bezorgt die Syriërs direct een verschrompeling. Misschien moet de Keulse politie zulke types bij de komende jaarwisseling als vogelverschrikker inzetten op het stationsplein.”
De dames minachten ook de blanke mannen waar ze het vaak mee houden. Nu denken ook linkse mannen dat je, met een rokje aan, de asieleisers vrouwvriendelijk krijgt, ‘hihaho’ roepend.
Historicus Dirk Jan van Baar schrijft in zijn recensie over de roman Soumission van Michel Houllebecq:
“De moderne westerse intellectueel is volgens Houellebecq een lul van een vent, een lamzak voor wie alleen nog z’n natje en z’n droogje telt. Daarmee krijgen niet alleen de jihadisten gelijk, maar ook de feministen. Ze minachten allemaal hetzelfde soort man, een slappeling die overal voor wijkt. Toen dat tot me doordrong, begon het in Keulen nog veel harder te donderen.”
Chris Rutenfrans schrijft in de Volkskrant:
“In het debat bij Buitenhof over ‘Keulen’ zei de Somalisch-Nederlandse schrijfster Yasmine Allas dat ze was gewaarschuwd: Kijk uit dat je niet iets lelijks zegt dat tegen ons gebruikt kan worden. Zij trok zich daar niets van aan en bevestigde volmondig dat het seksuele geweld in Keulen te maken had met culturele achtergrond: ‘Die mannen zijn niet opgevoed, ze kunnen zich tegenover vrouwen niet beheersen.’ Haar oplossing? ‘Leer ze dat ze hier van vrouwen moeten afblijven, en als ze niet opvoedbaar zijn, enkele reis naar Saoedi-Arabië.’ Wat vond Anniek de Ruijter van het Clara Wichman Instituut? Zij had het verstandiger gevonden als Allas had gezwegen. Niks emancipatie.”
Rutenfrans ontmaskert met dit stekelige stukje genadeloos de hypocrisie van de wegkijkfeministen.
Whataboutism is ook wat blanke feministen uit de kast halen om Keulen goed te praten. Dat staat voor: “Ja, de boyz daar waren een beetje stout, maar blanke mannen verkrachten ook hoor! En blanken zijn verantwoordelijk voor zoveel leed in de wereld”. En dan komt er een hele waslijst. Zucht. In sommige whataboutism-argumenten zit overigens wel wat. Elma Drayer, die de wegkijkers fel onder vuur neemt, hekelt terecht ook de verkrachtingen van hindoe-vrouwen in India en van niet-moslim-vrouwen in Zuid-Afrika. In beide landen is verkrachting epidemisch en niet islamitisch van aard.
After Cologne, Feminism is Dead, is de titel van een zeer lezenswaardige artikel van Phillip Mark McGough. Een mooie passage:
“If German history in general is short on laughs (…) the period 1933 to 1945 is emphatically joyless. Though one of the few tragi-comic chapters in the horror story of Nazism concerns a strange little organization called the Association of German National Jews. They were a pro-National Socialist Jewish group whose membership not only welcomed Hitler’s accession but actively promoted the self-eradication of Jewish identity and its absorption into the new, heroic, master-culture represented by the Nazis (it was said of them, tongue only partly in cheek, that their motto was “down with us”). In 1935, predictably and forcibly, the group was disbanded. Whereas Stalin had his useful idiots, for Hitler there could be no useful Jews.”
De huidige blanke feministen doen mij sterk denken de Association of German National Jews, die McGough beschrijft. ‘Weg met vrouwen’, is hun devies.
Onderzoeksjournalist Philip Dröge stelt dat de geschiedenis zich herhaalt. Hij schrijft:
“Het rumoer dat in Duitsland is ontstaan naar aanleiding van de aanrandingen en verkrachtingen in Keulen, lijkt echt iets van deze tijd. De daders zijn volgens de politie afkomstig uit een aantal moslimstaten, ze zouden zich vergrijpen aan de Duitse vrouwen omdat ze niet beter weten. Maar is het wel zo’n nieuwe kwestie? Een blik in de geschiedenisboeken leert dat de kwestie al eerder heeft gespeeld, bijna een eeuw geleden.
Na afloop van de Eerste Wereldoorlog bezetten de Britten, Belgen en Fransen het Duitse Rijnland, de strook land langs de Rijn waar tegenwoordig het Roergebied ligt. Zo willen ze voorkomen dat Duitsland snel een nieuwe aanval op kan zetten. Frankrijk stuurt wat op dat moment wordt gezien als ‘B-troepen’ naar Duitsland, Senegalese soldaten. Deze donkere moslimmannen dienen al jaren trouw de koloniale meesters uit Frankrijk. Ze staan bekend als de tirailleurs of ‘geweermannen’. Voor het eerst zien veel Duitsers mensen met een donkere huidskleur in hun land.
Maar al snel gaat het mis. Steeds meer Duitse vrouwen geven aan dat ze worden lastig gevallen door de moslimmannen. De conservatieve pers springt daar bovenop en bedenkt de term ‘die schwarze Schande’ voor de bezetting door de 40.000 koloniale soldaten. Uiteindelijk komen 66 gevallen van verkrachting van een Duitse vrouw door een Senegalese man voor de rechter. Maar waarschijnlijk is het veel vaker gebeurd, denken historici tegenwoordig. Nog geen dertig soldaten worden veroordeeld.
Een Amerikaanse generaal die de gevallen onderzoekt, zegt dat de hele zaak is opgeblazen door rechtse politici en de pers. Hij noemt de Afrikaanse troepen ‘keurig’. Uit de seksuele contacten tussen Duitse vrouwen en de tirailleurs – vrijwillig en onvrijwillig – zijn 16.000 en 18.000 kinderen voortgekomen. Hitler vond het bestaan van deze mensen een smet op het Germaanse volk. Hij laat enige honderden steriliseren, zodat de schande bij hen zou eindigen. De meeste ‘Rijnland Bastaarden’ ontspringen echter de dans.”
Nu Angela Merkel voor de derde keer binnen een eeuw Duitsland en Europa in een (burger)oorlog stort is het verstandig te beseffen dat verkrachtingen altijd onderdeel zijn van een oorlogsstrategie. Maar de vorige twee keer dat het gebeurde had Duitsland een bloedige oorlog verloren. Nu vinden de verkrachtingen plaats aan het begin van de oorlog. En de blanke feministen kijken weg, desavoueren de slachtoffers en zijn verworden tot collaboratiefeministen. En blanke mannen zijn zo gefeminiseerd dat ze rokjes dragend, ‘hihaho’ roepend denken vrouwen te beschermen.
Arm Europa, arme slachtoffers.
