Floris van den Berg schreef een artikel over feminisme. Hij vertelde hoe hij enthousiast zijn denkbeelden over dat onderwerp bij zijn studenten onderbrengt, probeert ‘’hen met argumenten te overtuigen van de noodzaak van feminisme’’. Hoort een academicus niet juist objectief naar de waarheid te kijken, en studenten zélf het denken te laten doen? ‘’Ik probeer mijn studenten kritisch te laten denken.’’ Door ze van uw mening te overtuigen? Is dat wat kritisch denken inhoudt?
Feminisme is verre van zo eenzijdig positief als de heer Van den Berg suggereert. Vrouwen zijn in de westerse wereld op de meeste plekken gelijkwaardig aan mannen, die strijd is reeds gewonnen. Het moderne feminisme zoekt daarom een nieuw bestaansrecht, en doet daarin meer kwaad dan goed. Het praat onverantwoordelijk gedrag goed en zet vrouwen aan tot keuzes waar ze niet gelukkig van zullen worden.
Er is een reden waarom steeds minder Amerikaanse vrouwen zich feminist beschouwen: het is geen beweging voor vrouwengelijkheid meer. In plaats van voor gelijke rechten te strijden, willen moderne feministen traditionele geslachtsrollen vernietigen, zorgen dat vrouwen geen rekening meer hoeven te houden met hun omgeving en bovenal elke kritische blik op hun standpunten elimineren.
Vrouwen hebben tegenwoordig de vrijheid zelf keuzes te maken. Ook foute keuzes. Wat moderne feministen doen is die verkeerde keuzes propageren: ze verheerlijken bijvoorbeeld seksueel losbandig gedrag. Alles moet kunnen, een vrouw kan zich alleen ontplooien als ze haar seksualiteit volledig uit en ordinair sletterig gedrag is iets om trots op te zijn. Ondertussen blijkt dat veel vrouwen spijt hebben van een vroege ontmaagding en dat hoe meer sekspartners een vrouw heeft gehad vóór haar huwelijk, hoe groter de kans is dat het een ongelukkig huwelijk is dat voortijdig wordt beëindigd. Feminisme heeft vrouwen aangezet tot het maken van pijnlijke keuzes, waardoor ze ongelukkiger zijn geworden.
Er heerst, met name in de VS, een enorme hysterie om een zogenaamde ‘’verkrachtingscultuur’’. Studentes die iets teveel drinken, seksuele handelingen verrichten met een man en daar vervolgens spijt van hebben zeggen niet onregelmatig dat ze verkracht of aangerand zijn. Voordat ontdekt wordt dat het om een valse aanklacht gaat (als dat überhaupt al gebeurt) is de reputatie van de aangeklaagde jongeman verpest: verdachten lopen hun leven lang rond met het imago van een daadwerkelijke verkrachter. In de onderbuik van feministisch Amerika (no pun intended) is het nog erger: elke verkrachtingsaanklacht zou waar geacht moeten worden, want anders is dat onderdrukkend voor vrouwen. Hoor en wederhoor is seksisme! Dit zorgt voor zeer autistische situaties waar Amerikaanse universiteiten eisen dat er affirmative consent gegeven moet worden: beide partijen moeten eerst expliciet verklaren seks met elkaar te willen hebben, anders is het verkrachting. De cirkel is daarmee bijna rond: maak van die affirmative consent een juridisch bindend contract en voilà, het huwelijk is terug, inclusief een gloednieuw verbod op seks voor het huwelijk.
Volgens feministen heerst er een dubbele moraal wat betreft seks: mannen die vaak seks hebben worden als dominant en dus ‘’goed’’ beschouwd, vrouwen als sletterig en dus ‘’slecht’’. Ook voor masturbatie zou gelden dat vrouwen er niet voor uit mogen komen, maar mannen daar geen probleem mee hebben. Waar dat idee vandaan komt vraag ik me af: welke man praat openlijk over zijn masturbatiegewoontes? Dat is net zo goed taboe, en met een goede reden: het is privé en smerig; een beetje als poepen.
En gewone seks? Tot enkele generaties geleden werd bij mannen, net als bij vrouwen, seks voor het huwelijk beschouwd als een taboe. Specifiek het zo door feministen gehate misogyne christendom dicteert in Europa al eeuwen dat mannen en vrouwen wat dit thema betreft gelijk zijn. De dubbele standaard was een stuk minder dramatisch dan feministen doen voorkomen.
De seksuele revolutie heeft ertoe geleid dat vrouwen zoveel seks kunnen hebben als ze willen. Mannen moeten met elkaar concurreren voor zoveel mogelijk van die seks. Dat gaat op een bijzonder sociaal-darwinistische manier: de sterke, aantrekkelijke mannen krijgen de meisjes, de introvertere, stillere mannen blijven achter. Om je te bewijzen als man laat je dus zien dat jij bij de haves hoort, niet bij de have-nots. De seksuele revolutie heeft er dus júist voor gezorgd dat mannen streven naar zoveel mogelijk seks.
Feministen zeggen dat have-nots juist geholpen kunnen worden door feminisme. Emma Watson maakte hier een punt van: mannen zouden gevoelig moeten mogen zijn, weer moeten mogen huilen. Ondertussen heeft Watson een relatie met een grote, gespierde professionele rugbyspeler. Zou ze die hebben uitgekozen omdat hij zo lekker zichzelf is en vaak huilt? Het feminisme draagt mannen op gevoelig te zijn, maar voor de seksuele concurrentiestrijd levert dat ze niets op. Veel mannen komen als gevolg van deze ‘’emancipatie’’ nooit uit hun puberteit: ze kiezen ervoor een comfortabel leven te lijden waarin ze de hoop op liefde, intimiteit en een vaste relatie laten varen en in plaats daarvan liever videogames te spelen. Feminisme is niet alleen hard bezig de levens van vrouwen te verpesten: het is ook begonnen aan het verpesten van de levens van mannen.
Mooie vrouwen zijn per definitie onderdrukkende sekssymbolen waar mee afgerekend moet worden. Enthousiast zetten feministen meisjes niet alleen aan grof, onbeleefd en sletterig te zijn, maar ook lichamelijk ongezond te worden. Niet iedereen hoeft een afgetraind, slank lichaam te hebben: ik kan uit eigen smaak uitspreken dat vrouwen met een beetje vlees ontzettend aantrekkelijk kunnen zijn. Dit argument wordt nu door feministen gebruikt als smoesje om niet eens meer een poging te doen gezond te leven, en zelfs morbide obesitas te emanciperen. En als dokters uitleggen dat morbide obesitas levensgevaarlijk is? Dan zijn die seksistisch en doen ze aan fat shaming.
Mannen worden net als vrouwen dagelijks geconfronteerd met onmogelijke standaarden. Hoeveel supermodellen zien wij elke dag op tv die gespierde lichamen en fotogenieke gezichten hebben? Hoeveel heldenverhalen zijn er van helden en ridders die onmogelijke prestaties verrichten? Daar hoor je feministen dan weer níet over. Mannen worden gelukkig niet onzeker van pak ‘m beet James Bond: ze trekken zich aan het ideaal op, zelfs als ze weten dat ze het nooit echt zullen behalen. Feministen maken het ideaal liever kapot door foute levensstijlen te verheerlijken.
Feministen willen overal keuzevrijheid voor vrouwen, behalve als ze een keuze maken die niet feministisch is. Zo blijft minister Bussemaker er maar op hameren dat meer vrouwen aan het werk moeten, hoe hoog de participatiegraad ook is: als een vrouw ervoor kiest huisvrouw te zijn wordt ze nou eenmaal onderdrukt. Als een vrouw ervoor kiest om zich niet langer te identificeren als feminist begrijpt ze het simpelweg niet. Als een meisje maagd wil blijven is ze het slachtoffer van de patriarchale samenleving. Feministen hebben complete lak aan keuzevrijheid: alle vrouwen moeten en zullen feministisch zijn.
Vaak wordt dan gewezen naar de opvoeding. Enge christenfamilies bijvoorbeeld, die meisjes leren maagd te blijven! Indoctrinatie! Maar wat als een feminist haar dochter opvoedt met het idee dat mannen varkens zijn? Wat als een school kinderen in groep 8 gezellig naar Dokter Corrie laat kijken die ze leert hoe je een condoom om doet? Wat als een universiteitsdocent zijn studenten ongegeneerd volpropt met één ideologisch standpunt (ik noem geen namen)? Dan is dat louter prima en vooral géén indoctrinatie.
Het punt is dat vrouwen, net als mannen, altijd beïnvloed worden door hun opvoeding. Een goede opvoeding moet daarom ook kritisch denken meegeven, zodat je uiteindelijk als volwassene je eigen, afgewogen keuzes kunt maken. Dat doen feministen echter niet: in hun ogen is er één waarheid.
Als feminisme ergens hard nodig is dan is het in andere culturen dan de westerse. En toch zie je feministen niet vaak expliciet opkomen voor het misogyne, daadwerkelijk seksistische gedrag van Arabische mannen. Na Keulen bleef het oorverdovend stil. Het christenmeisje dat maagd wilde blijven was door haar opvoeding gebrainwasht, maar het moslimmeisje dat ervoor kiest een hoofddoek te dragen maakt uiteraard wél een vrije keuze.
Het is prijzenswaardig dat in elk geval de heer Van den Berg wél kritiek durft te hebben op de islamitische wereld. Ook daar moeten vrouwen de keuze krijgen een losbandig of juist conservatief leven te lijden. Feministen moeten zich hard maken voor het recht van islamitische vrouwen op dat losbandige leven, en voor de garantie dat ze ook bij de keuze voor een conservatief leven niet mishandeld zullen worden.
Feminisme doet tegenwoordig in het westen echter meer kwaad dan goed. Het maakt vrouwen ongelukkig door geestelijk en fysiek ongezond gedrag te stimuleren. Vrouwen heden ten dage de vrijheid om voor zichzelf een gelukkig leven vol verantwoordelijke keuzes op te bouwen, en ze hebben de vrijheid om het tegenovergestelde te doen. Moderne feministen zijn als het duiveltje op de schouders van vrouwen dat ze vertelt dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen en al hun foute keuzes goed mogen praten onder het mom van ‘’emancipatie’’ en genot voor op de korte termijn. Het is aan vrouwen zelf om dat te verwerpen.
