Eén van de bronnen voor de misdragingen, terreur- en moordaanslagen van islamitische jongeren jegens joden, ook in Israël is het conflict met de Palestijnen. Deze jongeren worden gevoed door hatelijke, maar ook onjuiste, misleidende en contraproductieve denkbeelden. Tijd voor nuchterheid. Want als je nuchter de berichtgeving, de vele analyses, commentaren, beschouwingen, discussies en demonstraties over het Palestijns-Israëlisch conflict volgt, dienen de volgende conclusies zich aan:
1. De kampen voor en tegen zijn zozeer overtuigd van hun eigen standpunten dat het een illusie is te verwachten dat de een de ander kan overtuigen. Het zijn monologen. De strijdende partijen hebben hier niets aan. En de sympathisanten buiten de regio versterken hierdoor alleen maar animositeit, haat en agressie van partijen jegens elkaar.
2. De gehanteerde argumenten over en weer berusten op selectieve dan wel onjuiste, fragmentarische gegevens en feiten. Alleen het leed van Palestijnen, maar niet de misstanden van Hamas en andere terroristen groots in de media etaleren doet geen recht aan de werkelijkheid en helpt niemand.
3. Wij zijn in Nederland dol op ‘dialoog’ tot het vervelendste toe. En de menselijke hebbelijkheid van ‘toeschrijving’ (de attributietheorie), zorgt voor de illusie dat dialoog dé oplossing is overal, ook daar waar totaal andere normen en waarden gelden en waar ‘dialoog’ wordt ervaren als zwakte, zoals bij de premoderne gebieden.
Is het dan toch wel mogelijk een halte toe te roepen aan deze ellende? Dat kan, indien a) geen westerse, moderne oplossingen worden aangedragen voor deze oosterse (premoderne) regio, en b) uit de gaan van vaststaande gegevens en realiteiten die nu eenmaal daar zijn.
Om met het laatste te beginnen. Hoe hard en pijnlijk ook voor velen, Israël zal nooit en te nimmer meer ophouden te bestaan. Israël zal blijven vechten voor haar bestaan en de bescherming van haar burgers kost wat het kost. Israël is ontstaan op een plek waar het joodse volk historische band mee heeft, nog vóór Koning David zelfs. Op grond ook die individuele socialisten kochten in de negentiende eeuw. Van niemand geroofd. Het was toen een provincie van het Ottomaanse Rijk. Er is nooit een land Palestina geweest!
Toen Israël nog maar 1 dag oud was in mei 1948 werd zij aangevallen door de omringende Arabische staten. Israël versloeg ze. Israël heeft daarna ook alle andere oorlogen (1956, 1967, 1973) gewonnen en zal dat telkenmale doen. Immers, zij wordt alsmaar beter en sterker. In 1967 won Israël de oorlog tegen Egypte, Syrië, Jordanië in slechts zes dagen en veroverde/bevrijdde diverse gebieden. Dat is oorlog. Je wint of je verliest. Hoezo ‘betwiste gebieden’, zoals de VN die noemt. Blijven jammeren over jouw verlies is bizar en lost niets op.
Israëlische soldaten zullen het altijd vreselijk vinden om een kind dood te schieten. Memorabel is wat voormalig Israëlische premier Golda Meïr tegen Nasser zei: “Dat je onze jongens doodt tot daaraan toe. Dat je ons dwingt jullie jongens te doden vinden wij verschrikkelijk.”
Als een Palestijn een kind op schoot neemt en dan op Israëlische soldaten schiet, hoe vreselijk ook het dilemma, zoals door de Israëlisch schrijver Amos Oz is geschetst, eigen leven en dat van eigen kinderen gaan zeker voor. Alle hatelijke initiatieven van diverse clubs en foute figuren, alle demonstraties en protesten ten spijt. Internationale protesten tegen de Vietnamoorlog hebben effect gehad. Maar Amerikaanse soldaten vochten niet tegen de dreiging van hun land. Verspilde energie dus van uitgesproken antisemieten als Dries van Agt, Anja Meulenbelt, Hans van den Broek, Harry van Bommel, Jaap Burger, Harry de Winter en hun infame clubEen Ander Antisemitisch Joods Geluid en anderen.
Een ander bikkelhard feit is ook dat religieuze moslims enerzijds joden blijven haten om daarmee het voorbeeld van hun profeet Mohammed te volgen en anderzijds zullen zij en hun (seculiere) broeders en zusters nooit en te nimmer berusten met de hegemonie, de superioriteit van joden en hun piepkleine joodse staat. Zij ervaren dat als vernederend en dat tast hun eer en aanzien aan, heel diep. Geen dialoog kan daar wat aan doen. Wat voor zin heeft ‘gesprek’ met iemand die slechts jouw dood wenst?
Zo bezien, zijn er twee opties: Arabieren/moslims geven de strijd niet op en zullen steeds weer verliezen. De ‘suïcidale Palestijnse politiek’, in de woorden van historicus Dirk-Jan van Baar. Of ze leggen zich bij de onvermijdelijke realiteit van een sterk Israël neer.
Stoppen met het aanvallen van burgers, burgerdoelen en andere zinloze hatelijke acties. Werken aan de ontwikkeling van de thans bestaande twee halve staten, op de westelijke Jordaanoever en in Gaza. Dan ontstaat er ruimte ook in het Palestijnse kamp om energie, tijd, inspanning en geld te besteden aan onderwijs en educatie van hun kinderen voor realistische, haalbare en vreedzame doelen in plaats van aan raketten, haat, destructie en bederf.
