“Maar in het centrum van deze mooie stad word ik op het fietspad links en rechts ingehaald door agressieve donkere jongens op scooters. In het warenhuis blokkeren vrouwen met hoofddoeken de roltrap. Iedereen gooit zijn afval gewoon op straat; plakkaten ingedroogde kauwgom bij de bioscopen en cafetaria’s, allerlei verpakkingen van junkfood. Niemand kijkt me in de ogen of glimlacht naar me. Niemand zegt sorry als ze in de weg lopen. Ik ben lucht voor hen.
‘Mijn’ kinderen, vooral de jongetjes, lijken nooit gecorrigeerd te worden. Vaak neem ik hen in de schoolvakanties mee om iets leuks te gaan doen, en bijna net zo vaak ga ik eerder naar huis terug dan gepland, omdat ze zich in de openbare ruimte zo misdragen. Ze gooien hout en stenen naar de eendjes in het park. Ze zeuren om snoep, ijs en dure spullen. Ooit haalden kleine kinderen achter mijn rug geld uit mijn portemonnee. Ooit boog een jongetje van 4 mijn pink expres keihard en pijnlijk naar achteren, omdat ik hem verbood mijn bril te verbuigen.
Ik heb tien jaar lang bol gestaan van begrip. Maar ik word er een beetje moe van dat ik geen vooruitgang zie.”
Mevrouw geeft al tien jaar les aan nieuwkomers. Mevrouw doet er al tien jaar alles aan, met hart en ziel, om nieuwkomers succesvol te laten integreren in de Nederlandse samenleving. Mevrouw blikt nu terug en komt tot de conclusie dat alles, van subsidies via rijen betrokken vrijwilligers naar toeslagen, uitkeringen en hulpverleners, helemaal niets heeft geholpen en de integratie voor geen ene meter is opgeschoten. Nog steeds niets.
Ja, daar zouden wij ook ‘een beetje moe’ van worden.
