De Verenigde Staten hebben bekend gemaakt het budget voor de militaire aanwezigheid in Europa de komende twee jaar flink op te schroeven. De reden? Russische agressie.
Voor alle duidelijkheid, de Russische president Vladimir Putin is geen lieverdje. Met de waarheid neemt hij het niet nauw en het Russische volk staat in dienst van de zich zelf verrijkende elite. Ook met de mensenrechten en de democratie heeft het Kremlin weinig op. De annexatie van de historisch beladen Krim door Rusland is een grove daad van agressie en het stoken van onrust in de voormalige satellietstaten Georgië en Oekraïne is een poging beide landen te destabiliseren om ze buiten de westerse invloedsfeer te houden.
Maar er is ook een andere kant van het verhaal. Dat de NAVO en de EU alles hebben gedaan om na de implosie van de Sovjet Unie in 1991 de voormalige Oostbloklanden binnen het Westerse kamp te trekken, wordt te gemakkelijk vergeten. Respectloos is omgegaan met de belangen van de voormalige wereldmacht waarvan Rusland het hartland was. Hoe zou Amerika reageren wanneer aan de noordgrens met Canada of de zuidgrens met Mexico Russische raketten geïnstalleerd zouden worden? De Cuba crisis in 1962, toen de Sovjet Unie raketten wilde plaatsen op Cuba, leidde bijna tot de Derde Wereldoorlog. Waarom zou Rusland akkoord moeten gaan met de uitbreiding van de NAVO tot aan haar landsgrenzen? Hoever kun je gaan met het provoceren van een al eeuwenlang paranoïde land dat ook nog eens de tweede atoommacht van de wereld is?
Amerika gebruikt de EU voor haar militair-strategische doelen. De bekende procedure is dat een voormalig Oostblokland eerst lekker gemaakt wordt met een associatieverdrag respectievelijk een mogelijk lidmaatschap van de EU. Daarna volgt dan bijna automatisch het lidmaatschap van de NAVO. Het officiële standpunt is dat die landen daar toch zelf om gevraagd hebben, maar het feit dat die landen met miljarden euro’s daartoe verleid werden komt toch dichter bij de waarheid. De uitbreiding van de EU en NAVO met tien voormalige Oostbloklanden in 2004 is daar een mooi voorbeeld van.
Een Turks lidmaatschap van de EU is de omgekeerde weg: zo kan Turkije makkelijker binnen de westerse invloedsfeer gehouden worden. Had Europa zich na 1991 minder door de Amerikaanse intenties laten leiden en was het een respectvolle samenwerking met Rusland aangegaan, dan had de wereld er nu heel anders uitgezien.
Europa wordt gebruikt om de militaire wereldheerschappij van Amerika op het westerse halfrond in stand te houden ten koste van Rusland. Het associatieverdrag met de Oekraïne is daar een mooi voorbeeld van. Het gaat niet om de handel en de mogelijke banen die dat voor de EU zouden kunnen opleveren. Het Bbp van Oekraïne is kleiner dan het Bbp van de provincie Noord-Holland, dus waar praten we over.
De bedoeling is dat Oekraïne via dit associatieverdrag zo snel mogelijk lid wordt van de EU en NAVO. De intimiderende waarschuwingen van de Europese Commissie aan het adres van de Nederlandse bevolking inzake het aanstaande Oekraïne referendum spreken boekdelen. Dat de procedures voor deze lidmaatschappen nog zeker tien tot twintig jaar zouden duren gelooft toch niemand. Met miljardeninjecties door de EU zullen die procedures rap versneld worden. De sancties tegen Rusland en de lage olieprijs, mede dankzij de overvloed aan Amerikaanse schalieolie, doen de rest om de macht van Rusland te breken.
Dat een kat in het nauw rare sprongen kan maken zal niemand verbazen. Laat Europa zich vooral geen illusies maken dat, mocht het ooit tot een gewapend conflict tussen Rusland en Amerika (navo) komen, de VS de klappen zullen opvangen. Het slagveld zal Europa zijn, niet Amerika. Laat Europa de rug rechten en niet langer schuilen onder de Amerikaanse paraplu, maar zélf investeren in een krachtige Europese krijgsmacht. Ook is het tijd voor een nieuwe Europese dialoog met Putin, met als doel een toekomstig constructieve samenwerking met Rusland.
Het volgende voorbeeld hoe er met de belangen van Europa gesold wordt is de vluchtelingencrisis. Na de aanslagen op 11 september 2001 in New York heeft Amerika wild om zich heengeslagen. In Afghanistan, maar vooral in het Midden-Oosten. Met valse argumenten is een oorlog in Irak begonnen die honderdduizenden mensen het leven heeft gekost, maar die ook een ‘failed state‘ heeft opgeleverd, namelijk datzelfde Irak. De toenmalige Amerikaanse gezand Paul Bremmer jr. ontsloeg het volledige leger van de afgezette dictator Saddam Hussein. Uit die rancuneuze soennitische legerofficieren is, met de steun van het soennitische Saoedi Arabië, de huidige IS ontstaan. Islamitische Staat is het directe gevolg van het wanbeleid van de VS in het Midden-Oosten.
Stuwende kracht achter de zogenaamde Arabische Lente was Amerika. Het gevolg is een burgeroorlog in Syrië en een nieuwe mislukte staat, Libië. De stroom vluchtelingen is daar een regelrecht gevolg van. Het vluchtelingenprobleem in Europa hebben wij aan onze Amerikaanse vrienden te danken die zelf nauwelijks bereid zijn om vluchtelingen uit het Midden-Oosten op te nemen. Zelf de rotzooi trappen, maar anderen het laten opruimen.
Europa is voor Amerika een belangrijk economisch afzetgebied en een strategische militaire buffer. Het TTIP-handelsverdrag, dat ons door de strot gedrukt wordt met medewerking van de Europese Commissie en het Europees parlement in Brussel, is het zoveelste bewijs dat de VS Europa aan het lijntje heeft. De grootschalige NSA-spionage in Europa laat de onzichtbare greep zien waarin de VS Europa houdt. De vluchtelingencrisis en de terroristische aanslagen doen de rest.
Amerika heeft ons de afgelopen 15 jaar weinig goeds gebracht. Dat ligt ook aan Europa zelf. De EU in Brussel, maar ook in eigen land Den Haag, volgen slaafs alles op wat door de VS wordt opgedragen. De EU is de 51e staat van Amerika.
