Wat heb ik haar gemist. Annechien Steenbergen. Beste aanschaf van de publieken sinds de beweegbare in-studio dollycamera. Na een week Rob Trip en Rik van de Westelaken ga ik ervan uit dat ik namens heel Nederland spreek als ik zeg blij te zijn met de terugkeer van lovely Annechien, die het beste van beide heren in zich verenigd weet: de losse vanzelfsprekend van Rob Trip en de jongensachtige charme van Rik van de Westelaken.
Nauwelijks bekomen van de shock van vorige week woensdag- de dag dat het NOS Achtuurjournaal openlijk kant koos in het voor- en tegen inzake het associatieverdrag met de Oekraïne, namelijk vóór- waag ik me stipt om 20.00 uur met frisse tegenzin aan het journaal. Wat rechtsdenkend Nederland betreft een dagelijks terugkerende Via Dolorosa, waarbij men zich gezamenlijk schrap zet voor alweer een journaal gepresenteerd in het ideologische voordeel van linkskijkend Nederland- en dit alles onder de beweerde betrouwbaarheid van objectieve berichtgeving. Alleen beweerd, let wel, maar daarom niet minder effectief.
Annechien! Zeg het maar, meisje.
Er komen scherpere controles aan de grens, per direct wel te verstaan, waardoor het betrokken verkeer moet rekenen op Vreselijke Vertragingen. Staatssecretaris Dijkgraaf legt uit: noodzakelijk kwaad, om erger te voorkomen. Wij vragen om uw begrip (dat zei hij niet, maar subtekstueel point well taken).Het doel is tweeledig: de verscherpte controles moeten ervoor zorgen dat mensensmokkelaars in de kraag worden gegrepen tijdens het uitoefenen van hun beroep (mensen smokkelen); in dezelfde beweging moet het aantal asielzoekers hiermee worden teruggedrongen.
Harde taal, nog eens lekker aangedikt met beelden van bebaarde douaniers uit de tijd van de goeie oude grenscontroles. Ook nu weer patrouilleert men in vol ornaat langs de grens, doorzoekt bussen, houdt auto’s staande. Oude tijden herleven.Maar dan. Zelfs wanneer ter plekke wordt vastgesteld dat het economische vluchtelingen betreft, behoort terugsturen nadrukkelijk niet tot de mogelijkheden. Het kabinet hoopt niettemin op een ‘afschrikkend effect’ waarbij de voor de hand liggende volgende vraag nadrukkelijk onbeantwoord blijft, namelijk welk afschrikwekkend effect precies uitgaat van een gegarandeerd verblijf in het land van aankomst, althans totdat de asielprocedure volledig is doorlopen.
Grenscontroles mogen dan opgeschroefd zijn van standje relaxed naar standje iets-minder-relaxed-maar-nog-altijd-vrij-relaxed, op zichzelf valt dit alles lastig te rijmen met het verklaarde doel van de operatie: het terugdringen van asielzoekers. Als alle Europese landen trapt ook Nederland op de slang die Schengen heet. Een hele listige slang, welteverstaan, die zichzelf bovendien bij elke gelegenheid in de staart bijt.
Totdat de talloze gaten in de buitengrenzen van Europa zijn gedicht valt in elk geval te hopen dat de Marechaussee hier niet even mandaatloos te werk gaat als in Turkije, waar vluchtelingen met aantoonbaar valse papieren gewoon mogen doorlopen. De eerste mensensmokkelaars zijn voorgeleid bij de rechter omdat ze voornemens waren met gammel motorbootje twee dozijn vluchtelingen naar Engeland te verschepen. Een terzijde item om te benadrukken: zie je wel, het werkt!
Annechien draait van camera 1 naar camera 2 met een air die de Engelsen zouden kunnen noemen acquired reliability, iets nonchalants in stem en beweging dat een door en door betrouwbare indruk afgeeft, zozeer zelfs dat je bijna de incoherente ego-itempjes van vastgeklonken verslaggevers-in-loondienst als Gerrie Eickhof (die vandaag gelukkig ontbrak) zou vergeten.
Een dag geen Poetin gebashed is een dag niet geleefd. Duitsland en Turkije slaan de handen ineen om de opvang in de regio te verbeteren. Het narratief is prachtig eenvoudig. Omdat Poetin die gemene Assad helpt in het opzettelijk tapijtbombarderen van onschuldige burgers, zitten we thans te kijken met aanzwellende vluchtelingenstromen bovenop de toch al nijpende situatie waarmee Europa zich geconfronteerd ziet.
Alsof Merkels continentoverschrijdend ‘wir schaffen das‘ niet allang het startschot heeft gegeven, wordt met het geopolitieke vingertje genoegzaam gewezen naar de Grote Boze Poetin die de vluchtelingen genadeloos onze kant op bombardeert. Zoals altijd wanneer het eigen falen moet worden toegedekt, heeft de ander het weer gedaan. Foei, Poetin! Erdogan- opeens een betrouwbare partner- is het er helemaal mee eens.
Het is inmiddels een herkenbare rode draad in zowat alle berichtgeving inzake vluchtelingen geen beelden te tonen van de ontelbare selfie-schietende fighting age men of ontnuchterende impressies van de situatie in Calais. Hekkensluitershot is nog net geen achtergelaten teddybeer of moeder met tros kinderen.
In een land als de onze waar de faliekant mislukte integratie door de poedelbrigade van ‘integratiespecialisten’ wordt beantwoord met het opzetten van een nóg rozere bril (je weet wel, de in verlegenheid gebrachte toplaag van academisch geschoolde wegkijkers, bedreven in het leeglepelen van subsidiehoningpotjes- minder bedreven in zulks arbitrairs als wetenschappelijk onderzoek) is een min of meer objectieve bijdrage van de vaderlandse nieuwsvoorziening geen overbodige luxe. Wanneer zij verwordt tot een speelbal van een politieke voorhoede of klimaat, dan is dat niet alleen jammer maar zijn we kort gezegd rijkelijk genaaid.
Nog altijd geen woord trouwens over de onthullingen dat ISIS -terroristen de Balkan-route zijn gegaan. Opnieuw laadt de redactie van het NOS-journaal de verdenking op zich aan agendavorming te doen, in plaats van de kijker in staat te stellen om- ik zeg maar iets geks- een afgewogen oordeel te vormen op basis van de beschikbare feiten.
Optochten in Den Bosch, Breda en andere Holen des Verderfs afgelast vanwege Verschrikkelijke Rukwinden des Doods. Behalve in Kerkrade dan, waar de burgemeester niet onder indruk is van het paniekvoetbal van rood aangelopen meteorologen bij de KNMI. Op andere plekken een hoop beteuterde gezichtjes, althans bij de lidmaten van carnavalsverenigingen die soms een halfjaar praalwagens in elkaar hebben staan timmeren.
Omdat het de meeste carnavallers uitsluitend om drank en wijven te doen is, is de klap voor de horeca gelukkig nauwelijks voelbaar.
Afijn. Alaaf.
Dit is zo’n moment dat je bijna zou smachten naar een pothead stagiaire die vergeet een bandje in te starten, of een verdwaalde Asperger die malloterig met zijn waterpistooltje staat te zwaaien in de studio voordat hij door een complete politie-eenheid tegen de grond wordt gewerkt.
Tot besluit een stukje over de in opspraak geraakte Albert Heijn actiemessen, waarover wordt opgemerkt dat ze godsjezus scherp zijn (hetgeen bij messen vaker schijnt voor te komen).
In ander nieuws dat kennelijk genoegzaam is gesneuveld in de redactievergadering: woordvoerder Janneke van Maanen van COC Midden-Gelderland luidt de noodklok over de behandeling van homo’s in AZC’s. De incidenten tegen homoseksuele AZC-bewoners nemen toe in heftigheid, aldus Van Maanen, die er ook nog even fijntjes op wijst dat het een kwestie van tijd is voordat er doden te betreuren zijn.
Het COA reageert desgevraagd met de arrogant-defensieve reflex die wij inmiddels van haar gewend zijn. Je vraagt je af hoe zij nog moet toekomen aan de uitoefening van haar opdracht als men de godganse dag misstanden loopt te bagatelliseren. Een houding die je misschien zou verwachten van een verwarde vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk of een- letterlijk- roze brildragende Humanitas-deerne, maar niet direct van een woordvoerder van het Uitvoeringsorgaan des Rijks belast met het in goede banen leiden van de vluchtelingenstromen in ons land.
Abou ‘dood aan alle Joden’ Jahjah, onder meer bekend van steroptredens in Al Jazeera’s Kill all jews, tekent een boekendeal bij de Bezige Bij, afdeling België. Acquirerend redactrice Katrijn van Hauwermeiren- die overigens nog in de poepluiers lag toen Jajah kalshnikovs doorlaadde in de Gazastrook- schuift hem een contract onder de neus met de mededeling ‘verheugd’ te zijn met de laatste aanwinst. Op de beschikbare persfoto straalt Katrijntje bijna verlekkerd naar de ietwat beduusd kijkende Jahjah die de indruk wekt het zelf ook allemaal niet te kunnen geloven.
Maar goed, het weer. Rukwinden houden nog even aan. Indrukwekkende ingestuurde foto’s van inkt en oker vermengt in celestiaal schimmenspel. Bedankt, Marco! En bedankt, amateurfotografen.
Een dag geen Annechien is een dag niet geleefd, zeg ik altijd maar- ergo: ik heb geleefd.
