De toestroom van vluchtelingen naar Europa blijft ontzettend hoog, en met het voorjaar voor de deur wordt dat waarschijnlijk alleen maar meer. Daarnaast heeft Turkije nog ongeveer tien keer zoveel vluchtelingen als de gehele EU. Tel daar Erdogans dreiging om de poorten open te zetten bij op, en je hebt een absolute vluchtelingencrisis. Dit brengt Nederland voor de vraag: wat nu? Dit is een delicate zaak, waar een groot deel van de politiek en media weinig daadkrachtig optreden.
Afgelopen jaar heeft Nederland ongeveer twee keer zoveel asielzoekers opgenomen als in 2014. Het aantal geweldsincidenten in COA-locaties is in 2015 vertienvoudigd ten opzichte van 2014, en ook het aantal andere incidenten rondom asielzoekers is sterk toegenomen. Toch proberen het COA en de Politie ons in hun gezamelijke rapport wijs te maken dat de stijging proportioneel is voor het aantal vluchtelingen. Dit is gewoonweg niet waar, en het is duidelijk dat een groter aantal asielzoekers zorgt voor een buitenproportionele stijging van het aantal incidenten.
Naast de problematiek rondom geweld en andere incidenten, is er nog een ander hoofdpijndossier omtrent asielzoekers: inkomen. Nederland heeft momenteel ruwweg vijf keer zoveel werklozen als vacatures. Zelfs als alle vacatures vandaag gevuld zouden worden met werklozen, zouden er nog bijna een half miljoen werklozen overblijven. Vluchtelingen, die de taal niet spreken en wiens diploma’s vaak niet geldig zijn in Nederland, maken dus al helemaal geen kans op de banenmarkt.
Deze mensen blijven dus in de bijstand hangen. In 2015 zijn er ruim 47 duizend asielzoekers Nederland binnen gekomen. Gezien gemiddeld ongeveer 70% van de asielzoekers een verblijfsvergunning krijgt, zullen ongeveer 33 duizend asielzoekers mogen blijven. Als we een paar jaar achter elkaar 33 duizend nieuwe mensen een bijstandsuitkering moeten geven, wordt de last wel erg zwaar.
Dan is er nog het probleem van integratie. Hoewel er niks mis is met mensen die een geloof belijden, is er wel iets mis mee als mensen dit geloof aan anderen opdringen, of als zij het geloof gebruiken als rechtvaardiging voor haat, geweld of discriminatie. Anti-semitisme en vrouwonvriendelijk gedrag komen veel vaker voor onder Moslims in Nederland, en de vluchtelingen die binnenkomen, komen uit een totaal andere cultuur dan de Nederlandse. Een kleine groep is nog goed te begeleiden en integreren, maar tienduizenden asielzoekers per jaar integreren is vechten tegen de bierkaai.
Als laatste punt is er nog het afnemende draagvlak onder de Nederlandse bevolking. Hoewel veel mensen op zich vinden dat vluchtelingen geholpen moeten worden, is er steeds meer onrust over de hoeveelheid vluchtelingen en het gebrek aan duidelijkheid en actiebereidheid in Den Haag. Steeds meer mensen voelen zich in de steek gelaten door de overheid, en die onrust gaat zich vroeger of later vertalen in geweld en afkeer jegens asielzoekers. Daar wordt niemand beter van.
Al met al is het niet moeilijk om te zien wat er moet gebeuren: we moeten grenzen stellen. Iedereen helpen die om hulp vraagt is gewoonweg niet realistisch. Het kabinet lijkt te leven in een illusie dat een oplossing op Europees niveau mogelijk is, maar het is duidelijk dat die oplossing er niet gaat komen zolang zekere Oost-Europese staten niet meewerken. Nederland moet dus zelf grenzen stellen.
De grenzen hoeven niet dicht, maar de overheid moet duidelijk maken: tot hier en niet verder. Het Nederlandse volk heeft behoefte aan duidelijkheid, en asielzoekers hebben ook geen profijt bij een overbelast immigratiesysteem. De regering moet eerlijk en transparant zijn over de problemen die er zijn, en laten zien dat ze optreedt. Zo niet, kon dit alles nog wel eens lelijk uit de hand lopen.
