Als het personeel in een trendy restaurant eerlijk zou zijn:
“Hai, ik ben Manolo, ik ga even overdreven familiair gehurkt naast jullie tafeltje zitten en dan iets te snel en iets te zacht voor deze luide muziek vertellen hoe je hier je geld mag komen uitgeven! Jullie kennen het concept van Bar Bistro Retro Ironie? Nee? Nou, komtie, met nauw verholen tegenzin want we zijn al zeker drie weken dé hotspot dus als je hier nu nog niet geweest bent, duh, typisch. We stonden zaterdag al in Het Parool dus jullie zijn duidelijk geen incrowd maar supertjes mainstream.
Goed, ons concept, we hebben geen kaart maar je kiest een mood. De moods vandaag zijn Donker, Magazijn, Hakken, Gnoe en Casablanca. Je krijgt dan een proeverij op dat thema. Een proeverij, dat zijn allerlei losse eenhapsdingetjes en veel brood met verschillende smeersels, eigenlijk gewoon een bittergarnituur voor hipsters dus. Uiteraard niet geserveerd op een bord met bestek, het voedsel komt hier op planken, in manden, op tuingereedschap, gespietst aan antiek hang- en sluitwerk, in een krat of pot of gewoon, zoals de kouwe plens tomatensoep uit de Gnoe-mood die we orgazpacho noemen, rechtstreeks in deze uitholling in de tafel gegoten.
Nee ik zeg niet wat elke mood is, dat weet de chef namelijk ook niet maar tegen jullie zeg ik dat dat deel is van onze experience, ‘moods kies je niet, het overkomt je’. Wel kun je aangeven of je gluten- of lactosevrij wil eten, dat negeren we natuurlijk gewoon want mensen die in restaurants als dit komen, zeggen alleen maar dat ze geen gluten of lactose mogen omdat ze anders helemaal geen identiteit hebben. Er is een vegetarische optie met Baambrugs rund. Ja das vlees maar lokaal en hip dus dat telt dan niet als vlees, maar dat is logisch.
Nou, nu ga ik jokken dat er straks iemand bij jullie komt met de wijn- en cocktailkaart. Nee die bestelling neem ik niet op, ik ben de host, heikneuter. En degene die de drankbestellingen doet gaat jullie drie kwartier negeren. Straks krijg je iets op tafel dat in de fik staat, jullie gaan je dan afvragen of dat een sfeerverlichting is of de amuse, ik zeg niks en ga op een afstandje nuffig kijken. Servetten hebben we niet, we hebben hier kleine hondjes rondlopen waar je je handen aan kan afvegen. Die beesten hebben we over van de Decadent mood van vorige week.
Het wachten op de gerechten duurt onwaarschijnlijk lang, we hebben ironische toiletten waar geen ‘Dames’ en ‘Heren’ op staat maar een doordenk-rebusje, leuk bij hoge nood, en daar betaal je 50 cent per plasbeurt maar het voordeel is dat ze er van die suikerhartjes hebben en salmiaklollies, tegen de ergste trek. Nou. Fijne avond, er komt nu een C-lijst BN-er binnen waar ik de rest van de avond niet weg te slaan ben en die zijn toetje al op heeft als jullie nog op je voorgerecht zitten te wachten. Suckers.”
