Wat is er toch aan de hand met de EO? Je krijgt soms het idee dat ze zoveel mogelijk mensen van het geloof af willen helpen. Zo is er het wekelijkse Adieu God, waarin bekende Nederlanders in de gelegenheid worden gesteld nog eens rustig uit te leggen waarom ze niets in religie zien en iedereen kent nog dat rare programma, alweer een poosje geleden, waarin mensen het 40 dagen zonder seks moesten doen. Al slaat u me dood: ik weet niet meer waarom. De meest recente documentaire bij de EO leek ook een poging te zijn mensen van het geloof af te helpen.
Precies tien minuten nadat de zondag op de maandag was overgegaan, de zondagsrust mocht niet verstoord worden, zond de EO gisteren/vandaag de mooie documentaire Na de zomer van Ingrid Kamerling uit. Een documentaire over gereformeerde jongeren in Nederland. Diep gelovige kinderen thuis en op school gefilmd. Er doorheen gemixt voice overs met gebeden en een inkijkje in hun reformatorische gedachtenwereld.
Wat een verschrikking! En nog erger: wat zit dat geloof simpel in elkaar! Alles wat lukt in het leven is dankzij de almachtige God. Alles wat niet lukt ligt uiteraard aan jezelf. Al biddend praten deze piepjonge mensen zich conflicten aan, daarbij van harte gesteund door hun vaders, moeders hoor je niet zoveel, en leraren.
Kunnen ze intellectueel het echte leven wel aan? Ze gaan de middelbare school verlaten en betreden volgens de leraar een ‘liberale’ wereld. Voelen de kinderen zich wel weerbaar genoeg? Ze bidden zich door dit afschuwelijke dilemma heen. Want stel je voor dat je voor dat je tijdens je studie voor ‘een dansavondje’ wordt gevraagd. De vader die deze vraag stelt lijkt nog in de jaren vijftig te leven. Een ‘dansavondje’? En dat dan als toppunt van zonde.
Het is allemaal zo diep treurig. Biddende families die dankten voor een pan oranje hutspot. En die ernstige meisjesgezichten. Alsmaar vergeving vragend voor de kennelijk vreselijke zondes die ze begaan hadden. Een jongen van een jaar of zeventien die thuis worstelde om psalmen zingend oudejaar te vieren.
Als het niet om religie ging zou het kindermishandeling heten.
Na de zomer is een knap gemaakte docu, want Kamerling velt geen enkel oordeel. Dat is aan de kijker. Maar ik geloof niet dat de getoonde levensstijl nou een aanbeveling voor het christendom is. Veelzeggend, en zielig, was wat dat betreft het meisje dat bijna wanhopig biddend om vergeving vroeg: “Omdat ik nog zo vaak wil doen wat ik wil en niet wat U wilt.”
