Kunstenaar Daan Roosegaarde dreigde in de laatste aflevering van College Tour op te stappen omdat hij de kritiek in filmpjes over hem een hoop gezeik vond. Op Social Media, in de ‘oude’ media en van Bert Brussen op TPO.nl krijgt Roosegaarde veel bijval. ‘Alles voor de kijkcijfers’ en ‘Als je in Nederland je hoofd boven het maaiveld uitsteekt wordt dat er snel afgehakt’ is de teneur.
Dat die verontwaardiging zich vooral op Twan Huys en de redactie van College Tour richt, heeft denk ik te maken met een door velen geuit misverstand over het format van College Tour. Het is geen hagiografie of ode aan de gast maar simpelweg een gesprek met een bijzondere of midden in het nieuws staande hoofdpersoon die niet alleen door Twan Huys maar ook door het publiek mag worden bevraagd.
Dat leidt inderdaad vaak tot een zaal vol bewonderaars van vaak bijzondere mensen, maar niet per se. Ook gasten als Willem Holleeder en Rijkman Groenink zijn bijzonder maar niet (of voor veel mensen niet) bewonderenswaardig. Wat het gesprek overigens niet minder informatief of minder leerzaam hoeft te maken.
Als in de voorbereiding kritiek op een gast wordt geuit dan wordt die kritiek natuurlijk meegenomen in het gesprek. Dat bewonderaars van de gast daar moeite mee hebben is begrijpelijk, maar dat ook journalisten er over vallen verbaast mij.
Blijkbaar is Roosegaarde zeer succesvol in het verwezenlijken van creatieve innoverende projecten maar zijn er tegelijk ook mensen die zich door de manier waarop hij opereert geen recht gedaan voelen. Dat is niet leuk voor bewonderaars maar hoort niet te worden verzwegen in een gesprek.
Vreemd dat mensen die zichzelf journalist (of kritisch cabaretier) noemen daar anders over denken.
