Vier jaar geleden werden er in heel de wereld wat harten veroverd toen Intouchables op het witte doek te zien was. Inmiddels is het verhaal van de verlamde aristocraat zijn uit de banlieu afkomstige verzorger wereldberoemd. Senf Theaterpartners zorgt ervoor dat je het verhaal op een nieuwe manier kunt beleven, namelijk op toneel.
Ex-gedetineerde Driss moet van de sociale dienst solliciteren en komt bij de aristocraat Philippe terecht. Die is door een ongeluk tijdens het paragliden tot aan zijn nek verlamd geraakt. Hij heeft geen zin in medelijden, en besluit brutale Driss aan te nemen als zijn verzorger. Driss heeft geen keus én geen thuis, en komt bij Philippe in huis. Ze bouwen een bijzondere band op waardoor het leven van Philippe en zijn dierbaren niet alleen beter wordt, ook Driss betert zijn leven.
De rol van Philippe is voor niemand minder dan Huub Stapel. Een rol die hem op het lijf is geschreven, ondanks dat hij dat betreffende lijf tot de buiging aan het eind van de show niet nodig heeft. Hij zal het louter met zijn gezichtsuitdrukkingen moeten doen, en dat doet hij overtuigend. Ook de ongemakkelijke stuiptrekkingen van Philippe komen over alsof Stapel écht veel pijn heeft. Het is knap hoe hij 2,5 uur lang zijn lichaam niet weet te bewegen. Als hij het al beweegt, is het voor de bezoeker niet te zien.
De rol van Driss is voor Cyriel Guds, die nu nog op de Toneelschool in Maastricht zit. De rol van de onbevangen en tegelijk worstelende Driss staat hem goed. Iets minder goed staat Emilie Pos de rol van Elisa, de verwende en verveelde dochter van Philippe. Ze is te overdreven in zowel haar gezichtsuitdrukkingen als haar intonatie. Net iets teveel van het goede voor een verwende puber.
Wat decor betreft is er goed nagedacht. Twee zuilen met een bolling worden elke scene ergens anders heen gereden zodat de omgeving veranderd. Van de huiskamer met dure schilderijen van Philippe, sta je ineens weer in de banlieu, in de metro of op een berg. Het gaat soepeltjes. Het laat heel veel over aan de verbeelding, waardoor het zowel leuk is als je de film wel hebt gezien als wanneer je het verhaal voor het eerst vertolkt ziet.
Dat is niet het enige dat anders is: ook hebben de schrijvers de vrijheid genomen om het stuk een klein beetje te actualiseren. Zo wordt Boogie Wonderland tijdens de feestscene ingewisseld voor Papaoutai van Stromae. Stromae, het voorbeeld voor veel kansarme jongeren die worden gediscrimineerd. Ook de keuze voor Papaoutai is mooi: Driss’ vader heeft hem jaren geleden al in de steek gelaten.
Het toneelstuk is, net als de film, te zien met een lach en een traan. De dialogen zijn scherp, goed vertaald en de timing van de acteurs is heerlijk. Soms gaat het nog niet helemaal soepel, maar de acteurs herstellen zich moeiteloos. En het is de première, het mag. Intouchables is een heerlijk uitgevoerde en vooral toegankelijke tragi-komedie waar je met een glimlach op je gezicht vandaan komt. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ is soms zo slecht nog niet bij een toneelstuk.
Beeld: Joris van Bennekom
