“Jij vraagt giften aan vreemden terwijl je op je reet zit te wachten tot baantjes waar je geen recht op hebt naar je toe komen, ondertussen klagend over het establishment, en dat waarschijnlijk vanachter een leuke laptop. Voor jou is dat kennelijk logischer dan een baantje zoeken in een restaurant of koffiebar of fastfood restaurant. En precies dat is het probleem met niet alleen jouw houding maar de houding van zoveel mensen van jouw generatie.
Jij denkt dat het op een of andere manier indrukwekkender is als je vreemden om geld vraagt door zogenaamd ‘geinige’ open brieven te publiceren dan een schone onderbroek aan te trekken en werk te gaan doen waarvoor je je misschien wel zult schamen, maar waarmee je wel de eindjes aan elkaar kunt knopen. En als ervaringsdeskundige, die niet alleen ‘vernederend’ werk heeft gedaan maar dat werk als een uitdaging zag, er passie uithaalde en er carriere mee wist te maken, walg ik van je instelling.
Arbeidsethos is niet iets dat je ontwikkelt omdat je bepaalde rechten meent te hebben. Integendeel, het ontwikkelt zich wanneer je je realiseert dat er een miljoen anderen zijn die jouw baantje zouden willen overnemen maar jij zo gelukkig bent een baantje te hebben. Het ontwikkelt zich als je je door de slechte dingen niet uit het veld laat slaan en je de focus legt op het goede. En het ontwikkelt zich vooral door nederigheid. Het ontwikkelt zich door bescheidenheid. En gezien je open brief zijn dat nou net de twee capaciteiten waarover jij niet beschikt.
Geloof me wanneer ik het volgende zeg: er zijn zaken in het leven die vele malen beschamender en vernederender zijn dan werken in een restaurant, borden wassen of hamburgers serveren in de McDrive. En één van die beschamende en vernederende zaken is, zonder ook maar enige twijfel, het publiekelijk etaleren van een totaal gebrek aan arbeidsethos door te gaan bedelen omdat je weigert werk te doen waarvan je zelf vindt dat het onwaardig is voor je rijpe 25-jarige leeftijd en de tijd die je wilt besteden aan het schrijven van je zogenaamde ‘geinige’ brieven.”
Onlangs schreef een archetypische millennial een open huiliehuilie drambrief omdat mevrouw was afgestudeerd in een fopwetenschap en in één van de duurste steden ter wereld woont terwijl ze op 25-jarige (lol) leeftijd nog altijd geen goed betaalde droombaan heeft maar op de laagbetaalde klantenservice van Yelp moet werken en dan nog niet rondkomt en dat was natuurlijk vooral de schuld van haar baas en anderen moesten haar dan maar geld sturen zodat zij niks hoeft te doen zoals baantjes zoeken enzo want die zijn toch maar vernederend. Vervolgens werd ze, volkomen terecht, ontslagen door haar baas.
Uiteraard ging haar gejammer viraal met als resultaat dat een andere millennial, die het wél gewoon snapt en wél gewoon zelf verantwoordelijk wil zijn voor haar leven, de tegenaanval inzette.
Waarvoor hulde en bloemen, want het leest als een briljante heropvoedingscursus voor al die strontverwende arrogante millennials, voor wie het nu echt de hoogste tijd is om wakker te worden en gewoon weer normaal te gaan doen, bijvoorbeeld door te werken in plaats van de hele dag op social media te klagen en jammeren hoeveel recht ze hebben op zo ongeveer alles waarop ze helemaal geen recht hebben in hun safe space.
Lees ook: Millennial jammert over te laag salaris en wordt ontslagen
