Een zwart-wit beeld van een ezel. Het is niet het openingsshot dat je verwacht na het zien van het promotiewerk van The Assassin (Nie Yin Niang), maar het is wat je krijgt. De levendige kleuren komen snel genoeg, na de proloog waarin de hoofdpersoon haar werk doet. Yinniang (Qi Shu, The Transporter) is een huurmoordenaar. Een schitterende, efficiënte en ijzingwekkend stille killer met een flink zwaard. Maar ze laat zich te veel leiden door het gevoelens.
Na een mislukte klus wordt ze teruggestuurd naar haar geboorteplek. Haar nieuwe doelwit is een oude bekende, haar neef Tian Ji’an (Chen Chang, Crouching Tiger Hidden Dragon). Hij is opgeklommen tot landheer. Niet alleen dat. Toen ze als kind werd meegevoerd door de non, die haar opvoedde tot vechtkunstexpert, was het nog de bedoeling dat ze uiteindelijk met hem zou trouwen.
The Assassin speelt in zevende-eeuws China. De taal die ze in deze films spreken is een vergeten versie van Chinees, waarvan het onduidelijk is of het echt precies zo klonk. Maar de reconstructie is tekenend voor de aandacht die aan deze film is besteed. Op het Internationaal Filmfestival van Cannes won The Assassin vorig jaar dan ook de prijs voor de beste regisseur: Hsiao-Hsien Hou (Dust In The Wind).
Hou vertelt een deel van zijn verhaal met woorden. Dat deel is zo gecompliceerd dat je het misschien maar beter kunt negeren. De politieke intriges van The Assassin zijn namelijk onnavolgbaar en waarschijnlijk niet zo interessant. De vertelling die volledig in beelden wordt uitgedrukt boeit honderdduizend procent meer. We zien vlammen, we zien rook, we zien sluiers. Allemaal vertellen ze het verhaal, en strelen ze het oog.
Wat ook interessant is aan The Assassin is dat het een martial arts-film is waarin opvallend weinig wordt gevochten. De film neemt vaker een peinzende houding aan dan een gevechtshouding. De klappen die vallen komen daardoor des te harder aan. Maar het maakt de film vooral een statische beeldenpracht. Bijster veel gebeurt er eigenlijk niet. Het is een film waarbij je als kijker ook een deel van het werk moet doen, wil je het gevoel hebben dat je er iets aan hebt.
Of je van het gebrek aan actie en volgbare plot houdt of niet, je kunt bijna niet om de hoofdpersoon. Shu zet zowat de hele film lang een strakke blik op, maar toch weet je wat er in haar omgaat. Ze komt waar ze wil, met gemak glijdt ze van ruimte naar ruimte. Ze is een geest in haar oude leefwereld. En toch maakt ze een onuitwisbare indruk, die zwartgeklede dame.
The Assassin is een beetje een film voor de filmsnobs. Als iemand zegt ervan te hebben genoten, heeft het er de schijn van dat die persoon interessant probeert te doen. Dat neemt niet weg dat het een film is die met heel veel kunnen is gemaakt. Maar misschien verklaart dat de prijs voor beste regisseur, en dat de Gouden Palm naar een ander ging.
