Wel potjandriedubbeltjes nog aan toe. Willen nieuwsredacties als de wiedeweerga hun accurate weergave van het leven in verMarokkaniseerde en verNafferde wijken in West-Europa staken? Dat MAG namelijk helemaal niet van klaagMarokkanen Farid Azarkan en Haroon Ali, gewoon zomaar op straat filmen in zulke wijken. En dat de kijker thuis dan de realiteit ziet in zo’n wijk: schotels aan de gevel, vrouwen uitgegumd onder lappen textiel, tuig blowend in portieken, mannen die midden op een werkdag in drommen de moskee verlaten.
Als de nietsvermoedende televisieconsument daarna ook nog Opsporing Verzocht aanzet, god verhoede, is het helemaal beeldvorming-bal in de hoofdjes van de kijkers.
Straks gaan demense thuis nog denken dat Marokkanen vaker dan gemiddeld een hoofddoek dragen, stijf-islamitisch zijn, op straat overlast veroorzaken, overdag niets beters te doen hebben dan in de moskee hangen en oververtegenwoordigd zijn in de criminaliteit! Ik bedoel, waar moet het heen met de wereld als dat soort feiten zomaar voor iedereen toegankelijk en zichtbaar zijn?
Komen we op een stukje meta-beeldvorming. Met dank aan dit potsierlijke betoog in de krampachtig framende Azijnbode, leert de lezer vooral dat de opgevoerde Marokkaanse sprekers excelleren in een ander, vaak vertoond trekje van onze NederIslamitische medemenspersonen: ze weigeren, in dit geval letterlijk, naar zichzelf te kijken. Een realistische weergave van de werkelijkheid doen zij huilend af als ‘beeldvorming’.
Ik woon in zo’n wijk, al nagenoeg mijn hele leven, en die beelden in nieuwsreportages zijn gewoon 100% waar. Alleen op straat hoor je er geen slepende, zangerige oriëntaalse achtergrondmuziek bij, maar ‘eej pssssjt maisje’ en/of stampende beats uit BMW’s met daarin drie petjesdragende Marokkaanse begin-twintigers. En agressie tegen de media? In Amsterdam West filmde ik onlangs voor Powned een vraaggesprek met de Vlaamse islamcriticus Wim van Rooy, bij de moskee. We brachten niemand in beeld, we liepen er babbelend langs en filmden alleen onszelf. Reden voor Marokkaans straattuig om vanuit hun auto te schelden en te dreigen. Rutger van Castricum, van diezelfde omroep, hoeft het niet eens in zijn hoofd te halen zo’n wijk in te lopen met een camera. Maar dat is natuurlijk de schuld van zijn eigen beeldvorming…
Nul zelfreflectie, vol in de slachtofferrol, een diepe afkeer van de werkelijkheid omdat het in de ogen van deze sujetten makkelijker is de kijker voor te liegen dan om een onwelkome waarheid eens aan te pakken. Voor de beeldvorming van de mentaliteit van de Marokkaanse gemeenschap is dit een juweel van een betoogje.
