In zijn ijver om te proberen de PVV en Geert Wilders te diskwalificeren, neemt de Nederlandse journalist Marcel Hulspas een flink loopje met de waarheid. Naar aanleiding van de toespraak van Geert Wilders op ons colloquium over ‘Vrijheid’ afgelopen vrijdag 4 maart, beweert Hulspas het volgende:
“Wilders speelde een thuiswedstrijd, daar in Brussel. De Europese elite staat op omvallen, vertelde hij, en straks zou hij de premier van Nederland zijn. Dan ‘geef ik Nederland terug aan de Nederlanders en als de Vlamingen het willen, pak ik Vlaanderen erbij‘. Die laatste opmerking is vloeken in de kerk van Vlaams Belang, maar ze werd zowaar met applaus begroet. Het doet er ook niet toe. Ze weten daar ook wel dat Geert nóóit premier wordt. En dat hij in tien jaar tijd exact niets heeft bereikt.”
De waarheid is dat het Vlaams Belang net zoals Geert Wilders’ PVV de Groot-Nederlandse gedachte een warm hart toedraagt. Zie bijvoorbeeld het artikel: ‘Vlaams Belang steunt Geert Wilders’ pleidooi voor een Groot Nederland’. En mocht Wilders premier van Nederland worden, dan zullen we wat dat betreft zeker een paar versnellingen hoger schakelen. Ook dat Wilders ‘in tien jaar tijd exact niets heeft bereikt’, is natuurlijk onzin; ik weet dat bepaalde journalisten het liever anders zouden zien, maar politiek is (gelukkig) véél meer dan feitelijke machtsdeelname. En er is geen politicus die de laatste tien jaar zoveel invloed heeft gehad op het debat, die zo zijn stempel heeft gedrukt op het (politieke) klimaat en die dermate de geesten heeft beïnvloed (en heeft doen rijpen) als Geert Wilders – of dacht men dat Wilders’ anti-EU- en -europolitiek geen fundamentele rol heeft gespeeld in het huidige succes van het naderende GeenPeil-referendum? Daarom is hij ook zowel fel gehaat – de als antifa’s vermomde fascisten en jihadi’s willen hem dood – als zeer geliefd – Henk en Ingrid dragen zijn foto op hun T-shirt; daarom moet hij helaas zo onvrij door het leven gaan – wat overigens Wilders’ punt bewijst en paradoxaal genoeg de naam van zijn partij alle eer aan doet.
Vervolgens gaat Hulspas nog verder de mist in door het Front National te verbinden met de N-VA. Er is immers een fundamentele reden waarom het Front National de EU-fractie ‘Europa van Naties en Vrijheid’ met onder andere het Vlaams Belang en de PVV vormt, en niet met de N-VA: de partij van Bart De Wever is eurofiel en gedraagt zich de facto zelfs EU-nationalistisch in plaats van Vlaams-nationalistisch. Bovendien vormde de N-VA in 2014 zonder problemen de huidige Belgische en Vlaamse regering met liberalen en christendemocraten. Dat is ook logisch, want de N-VA heeft daarbij zoveel water in de wijn gedaan, dat er van wijn geen sprake meer is.
De N-VA is dan ook een establishmentpartij (geworden) die zowel België als de EU – een België in het groot – machtig houdt, met in essentie alle Europavernietigende politiek correcte beleidsdogma’s inzake islam, immigratie, ontwikkelingshulp, klimaat, Israël, multiculturaliteit en democratie die daarbij horen. De Wever, die het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang ooit terecht als ondemocratisch afwees, heeft het nu mee ondertekend. Het lijkt er sterk op dat Marcel Hulspas zich – zoals helaas velen – laat misleiden door de vaak als rechts geboekstaafde woorden van De Wever die, weinig origineel, in essentie gewoon het Vlaams Belang napraat.
Wat De Wever zegt staat echter totaal haaks op de beleidsdaden die de Belgische en Vlaamse regering en met name zijn eigen ministers en staatssecretarissen stellen, niet het minst N-VA-staatssecretaris voor asiel en migratie Theo Francken. In feite wordt de Vlaming voortdurend belogen door De Wever, die geen onderscheid maakt tussen wat hij misschien wel zou willen enerzijds, en wat zijn partij in de praktijk aan het doen is anderzijds, namelijk exact het tegenovergestelde van wat hij beweert. In Nederland zien we een vergelijkbaar fenomeen met Mark Rutte. De N-VA is de VVD van Vlaanderen. Bovendien is, los daarvan, het N-VA-partijprogramma danig verschillend van dat van Marine Le Pens Front National.
Vlaamse journalisten doen doorgaans weinig moeite om De Wever te confronteren met zijn inconsequentie en hypocrisie, want de politiek correcte mainstream media zijn maar wat huiverig voor de comeback die het Vlaams Belang heeft ingezet. De Wevers goed klinkende praatjes om VB-kiezers te paaien zijn uitgekiend. Ze worden goed getimed en met behulp van de media over de bevolking uitgestort. Iedereen weet echter dat De Wever steeds meer door de mand aan het vallen is – de recente peilingen waarin het Vlaams Belang fors stijgt, tonen dat: onze kiezers komen terug.
Dat is ook evident: met de N-VA bijna anderhalf jaar mee aan het roer van België en Vlaanderen (en bijvoorbeeld een stad als Antwerpen), wordt de islam in toenemende mate (financieel) gepamperd, wordt de zogenaamde ‘superdiversiteit’ omarmd (het nieuwe modewoord voor multiculturaliteit), staan onze grenzen nog altijd wagenwijd open, is er van zwaardere straffen voor criminelen geen sprake, wordt er steeds meer geld uitgetrokken voor asielopvang en blijft de Belgicistische regering – naar Belgische traditie – slaafs aan het handje lopen van de totalitaire EU en de peperdure, welvaartsvernietigende euro. Ondertussen wordt er bespaard op de gewone Vlaming wiens leven duurder wordt, en is de Belgische begroting een ramp.
Tekenend zijn talloze voorbeelden van de islamofiele waanzin van de partij van de Bart De Wever: Vlaams N-VA-Minister Liesbeth Homans stelt Koranscholen gelijk met “het vormsel van haar oudste zoon die elke week aanwezig moet zijn op de catechese”, en stelt dat “het beter is dat een letterlijke interpretatie van de Koran gegeven wordt dan dit over te laten aan ronselaars die een eigen interpretatie geven aan de Koran”. Eerder nam Belgisch N-VA-minister Jan Jambon het nogal hartstochtelijk op voor de Koran toen Filip Dewinter dat haatboek een ‘license to kill’ noemde. Vlaams N-VA-volksvertegenwoordiger Nadia Sminate vindt dan weer dat er geen enkel probleem is met de islamitische geloofsbelijdenis, de sjahada, de islamitische superioriteitsleus die o.m. op de vlag van Saoedi-Arabië prijkt. De N-VA erkent en subsidieert meer moskeeën dan ooit, wil imamopleidingen en is tegen een algemeen Vlaams hoofddoekenverbod voor scholen. Vandaag volgt meer dan de helft van de kinderen in het stedelijk onderwijs in de stad Antwerpen islamles, en volgens het stadsbestuur van Burgemeester De Wever is dat geen probleem, geen islamisering – als historicus zou hij beter moeten weten. Belgisch N-VA-staatssecretaris voor asiel en migratie Theo Francken vindt “migratie iets positiefs, een aanwinst voor het land”, en als ‘conciërge‘ van asielcentrum België handelt hij daar ook naar. Belgisch N-VA-Minister Johan Van Overtveldt is dan weer verdediger van de euro en stelt dat we naar een Verenigde Staten van Europa moeten. Enfin, de voorbeelden zijn legio en bevinden zich op zowat elk beleidsdomein.
Hulspas verwijst naar de Deense Volkspartij, die een liberale minderheidsregering gedoogt die een vrij stevig anti-immigratiebeleid voert. Dat feit misbruikt hij om Wilders verwijten toe te slingeren, want die gedoogconstructie is helemaal niet, zoals Hulspas beweert, een gevolg van het feit dat de Dansk Folkeparti ‘een volkspartij is met een geoliede partijorganisatie’; de oorzaak ligt bij de Deense liberalen en de verschillende (politieke) context in Denemarken. Dat de PVV ‘al tien jaar geen gesprekspartner is’, zoals Hulspas beweert, is een leugen. Wilders’ PVV heeft immers meer dan anderhalf jaar een minderheidskabinet (van VVD en CDA) gedoogd, tot Wilders vond dat hij te veel water bij zijn wijn moest doen: hij wilde niet instemmen met nieuwe miljardenbezuinigingen die met name de ouderen zouden treffen, en al zéker niet omdat EU-dictaten dat eisen. Velen noemden Wilders onverantwoordelijk, maar het was een puur principiële daad volledig in lijn met fundamentele PVV-standpunten. ‘Partijen als het CDA verkopen hun moeder nog voor de macht,’ zegt Wilders – de PVV niet. Dat de PVV, dixit Hulspas, ‘geen leverancier van politiek talent is’, is eveneens van de pot gerukt. Ik denk bijvoorbeeld aan Martin Bosma, Machiel De Graaf, Fleur Agema, Harm Beertema en Olaf Stuger.
Hulspas dwaalt verder wanneer hij schrijft:
“De Deense Volkspartij heeft exact hetzelfde programma als de PVV: hard tegen ‘buitenlanders’, zacht als het gaat om de verworvenheden van de welvaartsstaat. Het is de bekende winnende combinatie, ook bekend van de N-VA en het vernieuwde Front National en de AfD.”
De N-VA, die de Vlaamse liberalen van Open VLD sociaaleconomisch langs rechts voorbijsteekt, wordt nu juist voortdurend verweten – ook door het Vlaams Belang – dat het zachte verworvenheden van de welvaartsstaat afbreekt. Terwijl miljarden euro’s onophoudelijk naar het buitenland (daartoe reken ik ook Wallonië) en naar de massa-immigratie vloeien, zegt De Wever nu immers: “Enkel op sociale zekerheid kan nog veel bespaard worden.” Dat wil ik Marine Le Pen nog wel eens zien zeggen/doen.
Toogpoliticoloog Marcel Hulspas eindigt zijn flutstuk, dat aan elkaar hangt van leugens en rancune, met een paragraaf getiteld ‘De rancune van Geert’, zonder daarin uit te leggen wat die rancune dan precies zou inhouden. Il faut le faire. Tot slot zou ik Hulspas, en iedereen die steeds opnieuw zanikt over de interne partijstructuur van de PVV, willen aanraden het recente artikel van de Vlaamse politicoloog Bart Maddens te lezen, die concludeert: “Hoe minder democratisch de partij, hoe beter voor de democratie.” De unieke partijstructuur van de PVV komt de Nederlandse democratie ten goede en is tenminste niet de interne schijndemocratie – of, in Wilders’ termen: ‘nep’democratie – waar de andere partijen hypocriet mee schermen.
