Op haar nieuwe album Je Doet Je Best Maar is singer-songwriter Aafke Romeijn in de weer met ouderwetse synthesizers en bezingt ze een breed scala aan luchtige en zware onderwerpen: van een jongen willen zijn in M/V tot seksueel misbruik in XOXO. “Woede is een belangrijke inspiratiebron.”
Aafke Romeijn bracht in 2011 het Engelstalige album Stella Must Die! uit en in 2014 Chin. Ind. Spec. Rest. Ze is ook actief als journalist en schrijver. Je Doet Je Best Maar moest in eerste instantie een hiphop-album worden maar daar zag ze al snel vanaf.
“Het is muzikaal wel deels gelukt, maar ik ben niet gaan rappen. Ik heb het geprobeerd maar vond mezelf niet goed genoeg. Je moet rappen niet onderschatten, het is best een ingewikkelde techniek. Mijn streven is om bij elk project iets nieuws te leren. Ik heb het Conservatorium nooit afgemaakt, dat probeer ik te compenseren door voor mezelf elke keer een nieuw doel te stellen. Voor dit album heb ik oude analoge synthesizers leren gebruiken. Die klinken al snel als een jaren zeventig science fiction-soundtrack, een te gek geluid.”
Voor haar opvallende teksten put Romeijn uit haar eigen leven maar het is wel fictie, vertelt ze: “Ik schrijf meestal vanuit verzonnen personages, ze bestaan nooit helemaal echt. Maar mijn eigen ervaringen zitten er wel in verwerkt en het komt uit mijn verbeelding, dus de liedjes hebben altijd iets met mezelf te maken.” De titelsong Je Doet Je Best Maar gaat over woede.
“Dat is een belangrijke inspiratiebron. Als ik boos ben, ben ik heel productief. Ik moet een tekst daarna wel even laten liggen. Maar ik vind het fijn om me sterk te kunnen opstellen. Daar zijn dit soort nummers voor. Net als Kalashnikov van mijn vorige plaat.”
XOXO handelt over seksueel misbruik, een onderwerp waar Romeijn ook al artikelen over publiceerde. “Ik kan mijn boodschap op allerlei manieren kwijt, soms is het ene medium handiger dan het andere. Ik had een artikel voor een krant over dit onderwerp geschreven, maar dat heb ik teruggetrokken. Ik vond het te expliciet en het ging teveel over mezelf. Toen heb ik XOXO geschreven.”
Muzikaal is dat nummer niet zo zwaar op de hand als de tekst doet vermoeden: “Als je er ook nog zware muziek onder zet, wordt het snel melodramatisch. Je kunt die dan beter heel licht maken, anders wordt het nummer zo’n zware baksteen. Nu heeft het iets vervreemdends waardoor de tekst harder binnen komt.”
