In 2013 verraste Deafheaven vriend en vijand met Sunbather, hun tweede plaat. Deze perfecte potpourri van black-metal, post-rock, shoegaze en zelfs dreampop sloeg in als een bom. De band had het zichzelf heel makkelijk kunnen maken door daarna een Sunbather Deel Twee uit te brengen als opvolger. Dat deed het niet: de band kwam in 2015 met New Bermuda op de proppen. Een plaat waar de band nog meer alle registers opentrekt. De hamvraag hierbij: kan de band dit live óók?
Decor van een wel heel bijzondere misNew Bermuda is een stuk duisterder, zwaarder en logger en dat mogen we in de Amsterdamse Paradiso weten ook. Vanaf de allereerste noot is de poptempel het decor van een wel heel bijzondere mis. Opener Brought To The Water zet de toon met haar ijzige drumpartijen, waaierende solo’s en de bijna raspende grom van brulboei George Clarke. De band trapt het gaspedaal in en gaat vrijwel direct nog een versnelling hoger.
Het vijftal is ontketend: razende thrash-riffs in combinatie met intense blastbeats grijpen de bezoekers bij de keel en pas bij de cleane post-rock secties is er weer wat ademruimte. Dat doet de band heel slim, zo verstikt het geheel geen moment én blijft het spannend. Het voelt echter steeds weer iets zwaarder. Steeds weer iets intenser.
Clarke beweegt steeds heftiger over het podium en spuwt de woorden inmiddels uit alsof ze naar poep smaken. Je hebt voor het grootse gedeelte geen idee wat hij schreeuwt, maar het voelt zo oprecht. Zo hopeloos. Zo echt. Zijn woorden zijn onze woorden en wiegen ons in trance. Nee, dit is geen metal voor moshpits, meedeinende hoofden en een spaarzame vuist in de lucht is alles wat we zien. Zorgvuldig gekozen bewegingen. Ook op het podium: de band staat afgezien van Clark maar wat statisch op de bühne. Daarom de fantastische lichtshow, eentje die élke seconde klopt.
Zoals de hele show klopt: elke seconde is zoals die moet zijn, elke noot is zoals die moet klinken. Een band zo intens, zo foutloos, zo overdonderend te zien spelen is zeldzaam. Heel New Bermuda passeert de revue en het is overweldigend. In de toegift is er ruimte voor de titletrack én de opener van het eerder genoemde Sunbather en hier komt alles samen.
Laatstgenoemde vat het perfect samen: dit is niet zomaar een concert, dit is een voordracht en het is voor ons allemaal. Tijdens de tweede helft van Dream House, klinkt het geheel bijna sacraal. En dan is het met een minuut of zeventig wat aan de krappe kant, dit was heel erg bijzonder. En om dan de eerder gestelde vraag te beantwoorden: en óf de band dit live kan!
