Er staan mogelijk tot zevenduizend Britse, Franse en Italiaanse militairen klaar om zich met ISIS te gaan bemoeien in Libië. In februari sloot minister Hennis een Nederlandse militaire bijdrage voor ‘iets doen’ aan Libië niet uit. Wat dan wel op z’n Hollands alleen zal gebeuren met het trainen van milities die de nieuwe regering van nationale eenheid steunen, en met kennelijk sinds Uruzgan nog niets aan glans verloren activiteiten van ‘wederopbouw’.
Helaas werd Hennis niet gevraagd welke van de pak ‘m beet tweeduizend milities (BBC) die vechten in Libië ze in gedachten had om te trainen. En, trainen tot wat, met wat? Los hier weer van, hoeveel eenheid bestaat er binnen die regering van nationale eenheid? Is hetgeen waar deze regering voor staat het waard om militairen voor uit te sturen?
Van de te bestrijden monsters in de Global War On Terror (GWOT) representeert ISIS slechts een van de talloze clubs die de vlag van allah wil planten. Voor zolang dit dan weer één club blijft. De naam zelf is al veelkoppig, wat met allerhande the so called islam-relativeringen nogal een Macbeth ‘hot patatoes‘ karakter heeft gekregen.
Moeten bij een interventie naast ISIS ook de diverse aan Al-Qaida gelieerde clubs en milities martelaren worden? Dat laatste is een breed levend streven binnen de strijderclubs, waar ze in hun namen uitdrukking aan geven. Een kleine greep hieruit (fas.org .pdf). Lokaal-Engels-Nederlands vertaald kun je in Libië Vrije Libische Martelaren, de Abu Salim Martelaren, de Golf van Nofaliya Martelaren en de Al-Quwarsha Martelaren tegenkomen. Dit, naast een zich prettig neutraal alleen de Martelaren noemende militie. Clubs die al of niet samenwerken met clubs actief voor allah in naburige landen, waarbij ze in de regio ook nog wel of niet Toeareg-vriendelijk samenwerken met hier weer voor (of tegen) strijdende partijen.
In Libië lopen de loyaliteiten, bestaan de vriend- en vijandschappen net als in talloze andere (islamitische) conflictgebieden langs tribaal-religieuze lijnen. Of nog veelkoppiger, afgaande op wat Ribal al-Assad recent in een rt.com interview zei, is de ‘Arabische’ solidariteitsvolgorde: “me, my family, my tribe, my sect, my religion and my country comes last“.
Kortom, de veelkoppige monster-voorstelling van bijvoorbeeld dat oude Griekse Hydra kreng (titelfoto) is aanzienlijk talrijker en diverser dan slechts negen slangen en een wat vijandige krab. De oorlogen in Afghanistan, Irak en Syrië lieten dit al zien. Er is voor ‘derden’ geen nette chirurgische strategie of tactiek te bedenken om iets van Libië te maken.
Zelfs als interveniërende machten deskundig chirurgisch de juiste groepen weten te elimineren in Libië zodat alleen de ‘gematigden’ overblijven om het wettelijk gezag kracht bij te zetten, wordt er de facto nog steeds een islamitische staat gecreëerd. Net als in Afghanistan, waar Nederlandse militairen voor sneuvelden. In dat land is de huidige wetgeving ook gebaseerd op islamitische doctrines (.pdf). In het Libische geval wordt hierbij de sharia zelfs expliciet als basis van wetgeving genoemd (.pdf – Art 7). Wil minister Hennis dáár Libische milities voor gaan trainen en dát helpen wederopbouwen?
(Titelfoto: detail van Lernaïsche Hydra in het Louvre. Foto: wiki, upload van Bibi Saint-Pol)
