Het zal niemand inmiddels ontgaan zijn: op woensdag 6 april mag Nederland naar de stemhokjes. In dat kader toert Thierry Baudet door het land om zijn mening daarover te geven. Op een koude dinsdagavond, even na achten, trapte de belangrijkste intellectueel van Nederland daarom in Huis de Beurs te Groningen af. Hij was blij weer in deze stad te zijn, vertrouwde hij het publiek toe. Zijn ouders hadden hier gestudeerd en hij voelde zich door in Groningen te zijn weer meer met hen verbonden. Wellicht werkte een dergelijke anekdote elders wel.
De volgende poging enige toenadering tussen zaal en spreker te bewerkstelligen sloeg eveneens jammerlijk dood: op de vraag hoe het met het aantal stemhokjes voor het referendum op 6 april gesteld was bleek het antwoord “meer dan adequaat”.
Hoewel aangekondigd als een gesprek met Thierry Baudet over de meest uiteenlopende zaken nam Baudet met zijn vraag over het aantal stemhokjes een voorschot op de rest van de avond. Die stond namelijk louter in het teken van het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. Hoewel het referendum het geesteskind is van Bart Nijman en niet van Baudet – die kwam er later bij – mag Baudet toch graag denken dat hij de Nederlandse burger met het referendum een unieke kans biedt de wereld te redden. Dat daarom een hele avond wordt ingeruimd om uit te leggen hoe uniek die kans is, en hoe belangrijk het is dat er daarom gestemd wordt in lijn met Baudet, valt goed te begrijpen.
Het is evenwel nogal een statement dat de Nederlandse burger, mits hij maar in voldoende getale op komt dagen en ook nog NEE stemt, de wereld kan redden. Dat begreep Baudet zelf ook en daarom nam hij de luisteraar aan de hand langs een duizelingwekkend scala aan argumenten. Daarmee schoot hij zichzelf vanaf de aftrap in de voet, net als Jan Roos dat eerder deed in gesprek met Sven Kockelmann. Als Baudet (en voor hem, Roos) had gezegd dat het referendum er moest komen omdat het onbestaanbaar is dat Brussel beslissingen neemt over geopolitieke kwesties zonder inspraak van de burgers van de lidstaten, dan had niemand hem ongelijk kunnen geven. Dat punt is immers best verdedigbaar: de EU is zo langzamerhand een soort moloch geworden en daar mag best meer inspraak in komen.
Baudet moest echter koste wat kost zijn intellect etaleren en ging daarom uitleggen waarom een NEE-stem zo cruciaal is. Dat ging op zich enige tijd goed. Baudet had, naar eigen zeggen, voor de eurocrisis van 2008 nog nooit van Jean Monnet gehoord. Die kwam via een andere euroscepticus tot hem, en wat bleek: die Jean Monnet is een boef. Monnet had namelijk als een van de architecten van de Europese Unie al vroeg in de smiezen dat de democratische weg niet per se de beste was om Europese eenwording te bewerkstelligen. Dat was geen geheim want Monnet schreef daar zelf uitgebreid over en als Baudet tijdens zijn studie beter had opgelet had hij kunnen weten dat Monnet fervent fan was van de theorie van het voldongen feit. Alas, niemand is perfect. Dat hij later pas leerde dat Monnet uitging van periodes van twaalf+ jaar om verandering te bewerkstelligen in plaats van de vluchtige vier tot acht jaar waarop politici en media doorgaans bogen: het zij hem vergeven.
Het geduld met het intellect van Baudet begon daarna echter wel in rap tempo op te raken. De Europese Unie mag dan een antidemocratisch gedrocht mag zijn – dat valt, nogmaals, best te verdedigen – het voert wel heel erg ver te stellen dat Rusland de Krim annexeerde louter en alleen omdat de EU en Oekraïne elkaar leken te vinden. Dat was echter wel wat Baudet stelde, want in zijn ogen is Poetin een rationele actor die dit soort dingen enkel doet omdat hij zich geconfronteerd ziet met gevaar. Waarom diezelfde Poetin enkele jaren eerder meende Georgië binnen te moeten vallen blijft ongenoemd, evenals de Russische steun aan Assad in Syrië die inmiddels even abrupt als zij begon nu weer lijkt te eindigen.
Daar bleef het niet bij. Niet alleen was alle ellende in Oekraïne de schuld van de EU, omgekeerd zou Oekraïne de EU ook niets dan ellende gaan brengen. Neem alleen al – dit voorbeeld werd echt aangehaald – de Oekraïense steden. Die steden bestaan voor het overgrote deel uit Sovjetarchitectuur. Sovjetarchitectuur kent centrale verwarming die centraal geregeld is (Baudet’s termen, normale mensen noemen dit blokverwarming) en de gemiddelde temperatuur is daar constant een gemoedelijke 24 graden. Daardoor verspilt Oekraïne niet alleen jaarlijks vele miljoenen aan onnodige stookkosten, ook de CO2-uitstoot is daardoor schrikbarend hoog en niet in lijn met EU-normen. Een uitstekende reden om Oekraïne geen lid van de EU te maken en om daarom NEE te stemmen.
Want, en daar gaat het uiteindelijk natuurlijk om, er mag geen twijfel over bestaan: dit verdrag is een opmaat naar lidmaatschap, daarom is die NEE-stem zo belangrijk. Met een NEE-stem wordt namelijk de expansiedrift van de EU in ieder geval tijdelijk gedwarsboomd. Dan kunnen alle betrokken partijen – Oekraïne, Rusland, de EU – om de tafel gaan en doen wat zij al eerder hadden moeten doen, namelijk onderhandelen over het lot van Oekraïne. Dat de Oekraïner daar zelf over gaat en niet de EU laat staan Rusland gaat voorbij aan Baudet, wat des te vreemder is daar hij de rest van de avond hamert op nationale zelfbeschikking. Wel erkent hij dat Oekraïne een zeer verdeeld land is, waarbij hij vraagtekens zet bij de zeer felle anti-Russische sentimenten onder een deel van de Oekraïense bevolking, terwijl hij begrip etaleert voor de separatisten. Ironisch genoeg legt hij daarbij de link tussen de anti-Russische sentimenten en de door hem eerder genoemde Sovjetarchitectuur niet.
Wat die separatisten betreft, dat Rusland uiteindelijk besloot ze te steunen – Baudet was hier heel voorzichtig niet te zeggen dat Rusland daadwerkelijk grondtroepen stuurde – was volstrekt logisch. Rusland zag en ziet zich immers geconfronteerd met een vreemde mogendheid aan de eigen grens, te weten de EU. De EU heeft zich daarbij laten ringeloren door de Verenigde Staten, naast Monnet de tweede boef in het geopolitieke spel van Baudet. Het buitenlands beleid van de VS van de afgelopen pak ‘m beet dertig jaar was namelijk op twee zaken gericht, aldus Baudet: Rusland inkapselen en permanente onrust in het Midden-Oosten bewerkstelligen door Turkije te destabiliseren. Dit heeft hij niet zelf bedacht, gaf hij direct toe, dit komt uit de koker van Zbigniew Brzezinski. Brzezinski, een cold warrior a la Kissinger en tegenwoordig adviseur buitenlands beleid voor Barack Obama, heeft in een boek uit de doeken gedaan dat het geopolitieke eindspel voor de Verenigde Staten zich concentreert in Oekraïne.
Daarom is het, volgens Baudet, volstrekt logisch dat Rusland zich in het nauw gedreven voelt en daarop handelt. In het boek van Brzezinski staat immers dat het doel van de ouvertures van de EU richting Oekraïne – wat in feite een onderdeel van de proxy-oorlog van de VS tegen Rusland is – het onder de duim houden van Rusland is. Dat er wellicht andere motieven spelen, zoals een Poetin die zijn eigen positie voelt wankelen als gevolg van de economische misère in Rusland en daarom de aandacht van de Rus naar buiten richt, kwam niet in Baudet op.
Dat bleek des te meer toen een kritische toeschouwer de impertinente vraag durfde te stellen of het niet een beetje naïef was te denken dat onderhandelen met Rusland over het lot van Oekraïne – na de NEE-stem, uiteraard – vruchtvol zou zijn, en of dat Rusland niet juist het idee zou geven dat er meer te halen zou zijn, bijvoorbeeld in de Baltische staten. Hoewel het voormalig hoofd van de Letse veiligheidsdiensten onlangs nog verklaarde dat zijn landje in de broek scheet voor de volgende sprong van kat-in-het-nauw Poetin, zag Baudet hier geen reden tot zorgen. Dat bleek overigens pas nadat duidelijk werd dat het om de Baltische staten ging en niet over de Balkan, want in eerste instantie meende Baudet dat het over een eventuele Russische uitbreiding op de Balkan zou gaan. Daar zag hij tevens geen reden voor want de Balkanvolkeren zijn niet verwant met de Russen zoals de Oekraïners dat deels wel zijn, aldus Baudet. De groep Serviërs die in de verte “pan-slavisme!” schreeuwde werd vakkundig genegeerd.
Nederland kan met een NEE-stem de snode plannen van de VS en in het verlengde daarvan de EU dwarsbomen en zo de wereldvrede redden, daarom. Na deze realpolitieke tour de force diende zich evenwel een volgende vraag aan: als Oekraïne inderdaad zo verdeeld is en als alles de schuld is van de EU dankzij Jean Monnet en de VS, hoe kan het dan in hemelsnaam dat er vraagtekens bestaan bij de Russische annexatie van de Krim en de Russische inmenging in Oekraïne in zijn algemeenheid? Waarom zijn wij niet allen woedend over Monnet en Brzezinski?
Simpel. De Nederlandse burger, en eigenlijk die van ieder land behalve Rusland, wordt consequent voorgelogen over datzelfde Rusland door politici en media. Die zijn namelijk zonder uitzondering zeer fel tegen Rusland gekant en wakkeren een anti-Russisch sentiment aan. Die afkeer van Rusland nu is, aldus Baudet, te vergelijken met het antisemitisme in de jaren dertig van de vorige eeuw. Ik zeg het er maar even bij: dit is letterlijk wat hij zei, er is een zaal vol getuigen. Als Baudet dit meende, en er is geen reden daaraan te twijfelen, zegt dat twee dingen: Baudet heeft een sluitend wereldbeeld waarin Rusland het slachtoffer is, en Baudet heeft een werkelijk onbestaanbaar groot gebrek aan historisch besef.
Tijdens mijn studie heb ik het voorrecht gehad met grote geesten als Hans Renner, Frank Ankersmit en Eelco Runia te mogen werken. Daarnaast heb ik sprekers variërend van Jonathan Israël tot Tariq Ramadan mogen horen en ben ik in aanraking gekomen met briljante denkers als Schopenhauer, John Rawls, Brian Barry, Isaiah Berlin, John Gray en vele, vele anderen. Ik noem dit omdat zij met recht de titel intellectueel mogen dragen. Baudet met zijn bizarre Godwin mag dat niet, laat staan “belangrijkste intellectueel van Nederland”. Met zijn opmerking piste hij niet alleen over alle andere intellectuelen maar en passant ook over de Oekraïners die helemaal niets met Rusland hebben. Echt schofterig is het bovendien voor daadwerkelijke slachtoffers van het antisemitisme, dat ook nu weer door Europa waart en dat werkelijk in niets lijkt op de terechte kritiek op Rusland.
Daarom, namens hen: je moet je godverdomme kapotschamen, Baudet.
