De succesvolle fotografe Robin de Puy zag haar gevoel van creatieve vrijheid in het geding na steeds meer commerciële opdrachten. Ze besloot op reis te gaan, weg van de hectiek, weg van haar vertrouwde omgeving in Amsterdam. De Puy koos Amerika om per gehuurde Harley Davidson hernieuwde inspiratie te vinden.
Van de persoonlijke ontdekkingsreis is een fotoboek gemaakt. Vanzelfsprekend had De Puy haar camera op zak. Het land van de onbegrensde mogelijkheden met zijn inwoners, locaties en landschappen blijven voor elke fotograaf immers een dankbaar en fotogeniek onderwerp. Na enkele donkergetinte sfeerbeelden opent het boek met een vrolijk reclamebord van een motel genaamd Robin Hood. Wat volgt zijn de talloze ontmoetingen die De Puy onderweg had.
Die kwam ze tegen in Pioche, La Junta, Luckenbach of Abilene, stadjes waar blijkbaar niet elke dag een fotograaf langskomt, laat staan eentje uit Amsterdam. Van de geportretteerden zie je de levenservaring van de blikken en lijven afspatten. Karakteristieke koppen met diepe groeven in het gelaat. Mannen en vrouwen bij wie je het gevoel krijgt dat de Amerikaanse Droom allang in rook is opgegaan. Sommigen lijken nadrukkelijk gekozen om hun markante uiterlijk. Er ontstaat gaandeweg echter een mooie balans in het boek, omdat de portretten worden afgewisseld met weidse panorama’s, met De Puys reisverslag, notities en persoonlijke twijfels over het telkens opnieuw beginnen aan een nieuwe tocht. Tussendoor fotografeert ze zichzelf, meestal naakt. Misschien zegt haar voorkeur en de manier waarop ze de mensen afbeeldt veel over De Puy. “Vaak zijn mensen heel dankbaar voor een ‘foto-moment’, terwijl ze me in feite zo veel teruggeven – het is fascinerend dat ze dit niet beseffen wanneer ze voor mij poseren”, vertelt ze ergens in het boek.
Haar portretten zijn misschien wel een reflectie op de makkelijk scorende fotoboeken waarin de glitter en glamour van de jetset straalt. Bij De Puy gaat het eveneens om kleurrijke figuren, gebeiteld in zwart-wit. Dat zwart in haar beelden is net zo diepdonker als houtskool. En dat is wat dit boek doet: het geeft af, laat een indruk achter. Aan het begin poseert De Puy onbevangen en misschien nog een tikje bevreesd voor haar “metal buddy”. Wanneer het einde van de bijna 8000 mijl erop zit, staat ze te midden van een landschap, zongebruind, de blik al iets meer zelfverzekerd.
Robin de Puy – If This Is True…I’ll Never Have To Leave Home Again (uitgeverij Ludion)
