Ow-kee. Motorlobbyisten ergeren zich eraan dat motorclubs als de Hell’s Angels zomaar motorclubs worden genoemd. Dat straalt namelijk slecht af op motorclubs die niet de Hell’s Angels zijn. Kennelijk staat het imago van de Hell’s Angels de lobbyisten (en vermoedelijk een substantieel deel van de motorrijders) niet aan.
Toch grappig, want ik schreef gisteren over motorrijders en in de commentsectie werd direct geïnformeerd waar mijn huis woonde. Ook werd ik uitgenodigd om verschillende kleuren uitwerpselen te laten gaan, als ik bij deez’ of geen achterop zou stappen.
Ironisch, want het gevaar van motorrijden – wat mij verder gunstig lijkt vanwege orgaandonaties – werd daar mee aangetoond. Net zoals het genetisch defect dat humor, ironie en spot niet herkend kunnen worden. Of afkeuring getolereerd wordt. Ik denk dat de Hell’s Angels een voorbeeld kunnen zijn voor veel agressieve motorrijders. De Hell’s Angels laten namelijk gewoon hun kleur zien, terwijl ze doordeweeks niet slechts een saaie burgerlul zijn. Hypocriet zijn ze wat dat betreft niet.
Bovendien heb ik eens urenlang gepraat met een Hell’s Angel, in de ietwat onwaarschijnlijke setting van Hajenius’ rooksalon aan het Rokin. Onderhoudende vent, die geen woord te veel zei, maar wel liet doorschemeren dat geweld niet slechts een voorrecht van de politie is.
Enfin, terug naar het punt: motorrijders zijn engeltjes en ze zomaar associëren met de Hell’s Angels is net zo stigmatiserend als ‘lichtgetint’ in een opsporingsbericht zetten.
