Twee kinderen uit een vluchtelingenkamp in Limburg worden vermist, zo bleek dit weekeinde. Er bestaat Europese samenwerking die probeert dit soort drama’s aan te pakken. Zo was er donderdag in het Brusselse Sofitel een sessie over hoe Europese instellingen met dit probleem omgaan. Zeven organisaties organiseren de bijeenkomst die door de Europese Unie is gefinancierd: Missing Children Europe, Centre for the Study of Missing Persons, NIDOS, Child Circle, Defence for Children, KMOP en TUSLA.
Waar een deel van het geld naartoe gaat, is direct duidelijk: de bijeenkomst vindt plaats in een chique hotel op een nogal exclusieve locatie tussen allemaal dure kledingwinkels. Er zijn zo’n tachtig beleidsmakers langsgekomen om mee te praten. Het panel duurt ruim een uur en bestaat uit vier vrouwen, wiens namen door journalisten niet opgeschreven mogen worden omdat ze dan in de problemen zouden kunnen komen. Wat dat voor problemen zijn blijft onduidelijk.
Bij binnenkomst krijgen we allemaal een lijvig rapport uitgereikt. We leren dat er veel beleidsmatige problemen zijn bij verdwijningen van kinderen. Het is vaak niet duidelijk wie er informatie heeft en wie er verantwoordelijk is om maatregelen te nemen. De initiatiefnemers hebben een handboek geproduceerd hoe er met vermiste kinderen moet worden omgegaan. Dit boekwerk zal binnenkort in meerdere talen verkrijgbaar zijn. Een belangrijke tip is dat kinderen naar de politie moeten gaan, al wordt ze dit vaak afgeraden.
Maar er zijn ook beleidsmatige suggesties: er moet meer samenwerking komen tussen verschillende agentschappen, met name in de uitwisseling van informatie. Er is vaak geen goede registratie van vermiste kinderen en in sommige landen registreert men niet eens het geslacht van het vermiste kind. De data zijn niet altijd even betrouwbaar, leren we, en dat blijkt wel want al snel lopen de schattingen over het aantal vermiste kinderen sterk uiteen. In Duitsland is het aantal vermiste kinderen in één dag gestegen van 6.000 naar 9.000. Waarom is onduidelijk.
In Duitsland zijn de problemen rond vermiste kinderen enorm, want het gaat vaak om kinderen die meekwamen met de vluchtelingenstroom. Een mevrouw van Europol vertelt wat haar organisatie doet. Haar Engels is zo houterig dat uw verslaggever zich afvraagt hoe deze mevrouw een bijdrage kan leveren aan een goede informatie-uitwisseling. Europol onderzoekt zelf niets en heeft ook geen data over vermissingen, maar ze bouwt wel “een ondersteunende database”. De procedure om de database te gebruiken past net op één sheet.
Mensensmokkel en mensenhandel zijn prioriteiten van de EU, zo leren we, en daarom is op 22 februari 2016 het “European Migrant Smuggling Centre” opgericht. Er is ook een “EU Regional Task Force” op de hotspots – een soort aanmeldcentra voor vluchtelingen – in Italië en Griekenland aanwezig. Bij de hotspot is een directe connectie met de database van Europol aanwezig, leren we. Europol werkt ook met allerlei internationale organisaties om het werk te coördineren.
Ook een mevrouw van de Europese Commissie is erg begaan met vermiste kinderen. De Commissie heeft subsidiemogelijkheden voor nieuwe initiatieven en telefonische hulplijnen. Elke tien dagen publiceert de Commissie een document met de meest actuele gegevens over het aantal vermiste kinderen. Er zijn veel problemen met deze data maar er zijn daarom ook veel updates, zo lijkt het. De cijfers zijn enorm: in 2011 waren er 250.000 vermiste kinderen en via een ingewikkelde rekensom zou het één op de negen vluchtelingenkinderen betreffen.
“Maybe we should not be sitting here and try to find them”, zegt de mevrouw van de Europese Commissie opeens. Nu wil de panelleider weten hoeveel mensen in de zaal zich concreet bezighouden met het daadwerkelijk zoeken naar vermiste kinderen. Dat is er één. Dan krijgt de laatste mevrouw het woord. Ze is van het Europese anti-trafficking-bureau. Zij is bezig een wettelijk raamwerk te produceren. Haar bureau is erg druk, want er komen komend jaar allerlei nieuwe rapporten uit. Er komt ook een platform voor maatschappelijke organisaties om mee te praten, zegt ze.
De vrouw legt omstandig uit hoe belangrijk ze dit onderwerp vindt. Voor de zaal heeft ze ook een boodschap: “Er zijn meer mensen nodig zoals wij.”
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel, in Den Haag en in het land. Chris is momenteel op zoek naar Nederlanders in Brussel.
